Vikan - 07.02.1985, Blaðsíða 40

Jf Fimm mínútur meö Willy Breinholst
Rommfrómas
Maður astti sjálfsagt að bjðða
konunni sinni oftar út en maður
gerir. Til dæmis væri hægt að
gera sér það að reglu að lappa
aðeins upp á hana og bjóða
henni út á afmælisdaginn
hennar. Hvers vegna ætti hún
alltaf að slíta sér út þá, fá helling
af gestum í heimsókn? Til eru af-
bragðs veitingastaðir, vel reknir
og hægt að fá sér úrvalsmat við
ljúfar aðstæður, blóm og kerti á
borðum. En . . . nóg um það
. . . ekki eru allar konur jafn-
ginnkeyptar fyrir því að borða
úti, að minnsta kosti ekki frú
Mallamylla. Hún er ekkert sér-
lega spennt þegar maðurinn
hennar, lektorinn, loks hefur sig
í að bjóða henni út. Og hví ekki?
Af því að maðurinn hennar er
alveg sérdeilis kvartsár. Alltaf
getur hann fundið eitthvað til að
'kvarta yfir: Súpan of heit eða of
köld, þjónninn hefur lagt krónu
of mikið á matinn eða krónu of
lítið. Frú Karenu þykir alveg
óskaplega pínlegt að sitja undir
svona löguðu. Þess vegna kom
það ekki svo mjög á óvart
hvernig hún svaraði þegar Malla-
mylla lektor stakk upp á því á af-
mælisdaginn hennar að þau
skyldu fara út og fá sér skemmti-
lega afmælismáltíð.
— Aðeins með einu skilyrði,
sagði hún, og það er að þú farir
nú ekki að þrasa.
— Já, en þjónninn LAGÐI
dagsetninguna við reikninginn
seinast, sagði hann. — Þú vilt þó
ekki að ég láti svona gaura gabba
mig? Og þar að auki var hann út-
lendingur. Og nógu var þetta nú
dýrt samt. En allt í lagi, þú mátt
treysta mér, ég segi ekki orð út af
matnum. Ég skal bara borða og
borga.
Svo fóru þau á eitt af
skemmtilegustu veitingahúsum
borgarinnar og pöntuðu sælkera-
máltíð fyrir tvo.
— Uhm, sagði frú Karen og
bragðaði á skjaldbökusúpunni,
ljómandi, flnnst þér ekki?
Mallamylla lektor svaraði
ekki, leit bara á matseðilinn.
Tortue Claire með koníakstári,
stóð þar. Hann fékk sér eina
skeið, bragðaði og þefaði aftur.
Hann hafði greinilega ríka þörf
fyrir að fræða bæði frú Karenu
og þjóninn á því að þessi skjald-
bökusúpa hefði aldrei svo mikið
sem komist í sama herbergi og
koníaksflaska, ekki einu sinni af
ódýrustu tegund.
— Gómsæt, finnst þér ekki?
— Juuuú . . . tautaði
lektorinn í barm sér og borðaði
súpuna þegjandi. Þeim tókst að
borða steiktu lambakóteletturnar
sem voru sérlega ljúffengar með
blómkáli, grilluðum tómötum,
harikot-baunum og púrru.
— Um, sagði frú Karen,
þetta lítur nú vel út, flnnst þér
ekki? Ég er nú bara fegin að þú
skulir hafa boðið mér út að borða
á afmælinu mínu.
40 ViKan 6. tm.