Vikan - 07.02.1985, Blaðsíða 42

Framhaldssaga
Sautjándi hluti
c53ST/^ 'EMMU
Janette Seymour
Ung komst Emma að því að lífið er enginn dans á
rósum og allt krefst nokkurra fóma. Hún var uppi á tím-
um sem ekki voru beinlínis neinir kvenréttindatímar en
lærði það jafnframt að konur allra tíma hafa með lagi
getað komið sínum málum fram og haft þó nokkur áhrif á
gang mála í kringum sig..........
„Merkir þetta aö þú getir fyrir-
gefiö mér í hjarta þínu?” spurði
hún.
Hann lagði fingur á varir
hennar. „Það er ekkert aö fyrir-
gefa, Emma,” sagði hann blátt
áfram. „Æska kallar á æsku og
ellin veröur að láta í minni pok-
ann. Eg hef notið lystisemda
holdsins og drukkið djúpt af bikar
lífsins. Því skyldi ég — næstum
karlægur og laus við holdsins þrár
— neita þér um rétt æskunnar til
æöstu gleði?”
„Herra, þú ert ekki svo gamall
að öll þrá sé að eilífu frá þér
vikin!” hrópaði Emma. „Ég er
eiginkona þín, skyldurækin eigin-
kona þín, og skal vera þér
þjónustustúlka — sem þú kallar á
að þóknast þér.” Fingur hennar,
innblásnir af þakklæti og innilegri
ástúð, voru að fálma við hnappana
á bolnum á kjólnum hennar sem
brjóstin skoppuðu laus undir.
Hönd hans stöðvaði fingur
hennar. . . .
Hann hristi höfuðið. „Ekki að
ég sé í neinum vafa um hæfni þína
til að vekja upp, Emma,” sagði
hann, „eða að þú getir veitt mér
gleði og hana mikla. En vina mín,
þegar eitthvað er liðiö er best að
kalla ekki á það aftur. Það er best
að leika ekki dautt stef til að forð-
ast að lagið verði of hvasst, sam-
hljómamir súrir. Láttu vera,
Emma. Vertu mér það sem þú ert
nýskeð byrjuð að læra að verða:
ástrík einkadóttir mín.”
Hún kyssti hann á ennið. „Það
skal ég vera,” lofaði hún honum.
„Það skal ég sannarlega vera! ”
Hann kinkaði kolli og þrýsti
hönd hennar.,, Það er ég viss um,
vina mín,” sagði hann. „En núna
skulum við snúa okkur að morgun-
deginum. Fyrir kvöldverð las ég
fyrir bréf um að ég segöi af mér
stöðunni. Það heldur ekkert í okk-
ur hér, Emma. Viö getum farið
aftur til Englands, á landsetrið
okkar utan við Bristol og í húsin í
London og Bath. Kæriröu þig um
það, Emma? Þú yrðir fullkomin
drottning allra þriggja aðsetr-
anna.”
Hún horfði athugul á hann. Þó
hann væri orðinn hrumur fyrir
aldur fram vegna veikinda hafði
hann enn jafnbeitta hugsun og
rakvélarblaö og hafði — ef trúa
mátti sögusögnum — snúið þeim í
hag nýlegum hrakförum bresku
sveitanna á vatnasvæöinu.
„Herra,” sagði hún, „ertu viss
um að þér þrautleiðist ekki borg-
aralegt líf? Þú hefur borið
einkennisbúning konungsins, eins
og þú hefur sagt mér, allt frá því
að þú varst ungur aö árum — nú
neyðist þú til að drekka vatnið í
Bath og láta aka þér um sveitaset-
urþitt.”
Sir Claude brosti og hristi höf-
uðið. „Þér skjátlast um aldraðan
eiginmann þinn, elsku Emma
mín,” sagöi hann. „Ég drekk
vatnið, já. Vissulega læt ég aka
mér um landareignina. En helsta
viðfangsefni mitt verður að efla
hag fjölskyldufyrirtækisins okkar,
kaupskipaflota Devizes-ættarinn-
ar sem eitt sinn var helsta útgerð-
arfyrirtæki í Bristol og verður það
aftur ef guð lofar og ég beiti sígild-
um grundvallarkenningum hers-
ins um skipulagningu og rökfræði.
„Auk þess, Emma,” sagði hann
að lokum og horfði á hana óhvikull
og með óumræðilegri blíðu, „er
það ósk mín að barnið þitt — ég
ætti að segja bamið okkar — fæð-
ist í elsku gamla Englandi og við
þann heimilisarin sem hann eða
hún mun einhvem tímann erfa.”
Emma gerði sér hálfvegis
grein fyrir því að munnur hennar
hlaut að hanga opinn á kjánaleg-
asta hátt og að hjarta hennar
barðist svo tryllingslega að hann
hlaut að heyra í því. Hún leitaði aö
orðum til aö lýsa furðu sinni; þau
komu seint og voru hvergi nærri
fullnægjandi.
„Herra, áttu við að þú — að þú
vitirþetta? En — hvernig?”
Sir Claude baöaði út höndunum.
„Ég sagði þér það, Emma, að
fyrri kona mín, hún Mary min
kæra, lagðist á sæng fimm sinnum
en guð tók þau börn snemma frá
okkur. Afleiðingamar eru þær að
ég veit litið — dapurlega lítiö —
um börn og þeirra háttu. Já, en
það sem ég ekki veit um siði og
duttlunga bamshafandi kvenna er
naumast þess virði aö vita það.
Kæra Emma, ég hef fylgst af
áhuga með ásókn þinni í stór,
græn epli og ofboðslegum viöbjóði
þínum á feitu kindakjöti. Með vax-
andi gleði hef ég fylgst með því
hvemig þú ert allt í einu oröin
sólgin í kanil en sinnir ekkert basil
og súru sem voru uppáhalds-
kryddjurtirnar þínar þegar þú
komst fyrst. Vissa um ástand þitt
— og mikill fögnuður — kom
þegar ég sá þig strax eftir aö ég
kom heim í gær. Ég sá fullnægða
konu, sæla í þeirri vissu að hún
bæri nýtt líf undir belti.
Og núna, væna mín, held ég að
ég vilji annað koníaksglas áður en
égfer að sofa.”
41 VIKan 6. tbl.