Vikan - 27.02.1986, Blaðsíða 55

inu og lét rosknu konuna frá bréfið sem hún
hafði skrifað.
„Elizabeth," sagði hún, „ef ég skyldi deyja á
föstudagskvöldið vildi ég gjarna að Meynell
læknir fengi þetta bréf. Nei" - því Elizabeth
virtist í þann mund að mótmæla - „ekki þræta
við mig. Þú hefur oft sagt mér að þú trúir á
fyrirboða. Nú fékk ég hugboð. Það er eitt enn.
I erfðaskránni minni eftirlæt ég þér 50 pund.
Eg vildi gjarna að þú fengir 100 pund. Ef ég
kemst ekki sjálf í bankann áður en ég dey sér
Charles um þetta.“
Eins og áður þaggaði frú Harter niður klökk
andmæli Elizabethar. Til að fylgja eftir ákvörð-
un sinni talaði gamla konan við Charles um
þetta næsta morgun.
„Mundu það, Charles, að ef eitthvað kemur
fyrir mig á Elizabeth að fá 50 pund til viðbótar.1'
„Þú ert afskaplega þungbúin þessa dagana,
Mary frænka," sagði Charles glaðlega. „Hvað
ætti að koma fyrir þig? Ef marka má orð
Meynells læknis höldum við upp á hundrað ára
afmælið þitt eftir tuttugu ár eða svo!“
Frú Harter brosti ástúðlega til hans en svar-
aði ekki. Eftir svolitla stund sagði hún:
„Hvað ætlarðu að gera á föstudagskvöldið,
Charles?''
Charles virtist svolítið undrandi.
„Eiginlega bauð Ewing mér að koma að spila
bridds, en ef þú vilt frekar að ég sé heirna ...“
„Nei,“ sagði frú Harter einbeitt. „Auðvitað
ekki. Mér er alvara, Charles. Af öllum kvöldum
vil ég frekast vera ein það kvöld ..."
Charles leit forvitinn á hana en frú Harter
upplýsti hann ekkert frekar. Hún var hugrökk
og ákveðin gömul kona. Henni fannst hún þurfa
að upplifa þessa einkennilegu reynslu ein.
Það var ákaflega hljótt í húsinu á föstudags-
kvöldið. Frú Harter sat eins og hennar var
vandi í háa stólnum sínum við arininn. Hún
hafði lokið öllum undirbúningi. Þennan morg-
un hafði hún farið í bankann, tekið út 50 pund
í seðlum og afhent Elizabeth þau án þess að
hlusta á grátklökk andmæli þeirrar síðar-
nefndu. Hún hafði flokkað og komið fyrir öllum
persónulegum eigum sínum og merkt fáeina
skartgripi með nöfnum vina eða ættingja. Hún
hafði sömuleiðis skrifað fyrirmælalista fyrir
Charles. Emma frænka átti að fá Worcester
testellið. William litli átti að fá Sévres krukk-
una og svo framvegis.
Nú leit hún á langt umslagið sem hún hélt
á og dró úr því samanbrotið skjal. Þetta var
erfðaskráin sem Hopkinson hafði sent henni í
samræmi við fyrirmæli hennar. Hún hafði þegar
lesið hana vandlega en nú leit hún einu sinni
enn yfir hana til að rifja innihaldið upp. Þetta
var stutt og laggott skjal. 50 pund til Elizabeth-
ar Marshall í þakkarskyni fyrir trygga þjón-
ustu; tvær 500 punda gjafir til systur hennar
og náfrænku og afgangurinn til elskulegs
frænda hennar, Charles Ridgeway.
Frú Harter kinkaði nokkrum sinnum kolli.
Charles yrði forríkur maður þegar hún væri
látin. Jæja, hann hafði verið henni góður og
elskulegur piltur, alltaf indæll, alltaf elskulegur
og með glaðværa tungu sem aldrei brást í að
gera henni til geðs.
Hún leit á klukkuna. Þrjár mínútur í hálf.
Jæja, hún var tilbúin. Og hún var róleg - full-
komlega róleg. Þó hún endurtæki þetta síðasta
nokkrum sinnum með sjálfri sér barðist hjarta
hennar einkennilega mikið og ójafnt. Hún átt-
aði sig naumast á því sjálf en hún var yfirspennt
á taugum.
Hálftíu. Það var kveikt á útvarpinu. Hvað
skyldi hún heyra? Kunnuglega rödd sem færi
með veðurspána eða fjarlæga rödd manns sem
hafði dáið fyrir tuttugu og fimm árum?
Hún heyrði hvorugt. Þess í stað heyrði hún
kunnuglegt hljóð, hljóð sem hún þekkti vel en
kom henni i þetta sinn til að finnast ísköld
hönd hvíla á hjarta sínu. Það var frá útidyrun-
um...
Það heyrðist aftur. Og svo virtist kaldur
gustur fara um herbergið. Nú efaðist frú Harter
ekki um hvernig henni leið. Hún var hrædd ...
Hún var meira en hrædd - hún var skelfingu
lostin ...
Og skyndilega datt henni nokkuð í hug:
„Tuttugu og fimm ár eru langur timi. Núna
þekki ég Patrick ekki lengur.“
Skelfing! Það var hún sem gagntók hana
núna.
Mjúkt fótatak við dyrnar - lágvært, hikandi
fótatak. Svo lukust dyrnar hljóðlega upp ...
Frú Harter skjögraði á fætur, riðaði svolítið,
einblíndi á opnar dyrnar og eitthvað rann úr
hendi hennar í arininn.
Hún rak upp hálfkæft óp sem dó í hálsi
hennar. 1 dimmri dyragáttinni stóð kunnugleg-
ur maður með rautt skegg og barta, í gamaldags
viktoríönskumjakka.
Patrick var kominn að sækja hana!
Hjarta hennar tók skelfdan kipp og nam svo
staðar. Hún féll í hrúgu á gólfið.
Þar fann Elizabeth hana klukkustund síðar.
Það var þegar i stað kallað á Meynell lækni
og Charles Ridgeway snarlega sóttur í bridds-
veisluna. En það var ekkert hægt að gera. Frú
Harter var handan mannlegrar aðstoðar.
Það var ekki fyrr en tveimur dögum síðar
að Elizabeth mundi eftir bréfinu sem húsmóðir
hennar hafði afhent henni. Meynell læknir las
það af miklum áhuga og sýndi Charles
Ridgeway það.
„Þetta er ákaflega sérkennilegt atvik,“ sagði
hann. „Það lítur út fyrir að frænka þín hafi
ímyndað sér að hún heyrði rödd látins eigin-
manns síns. Hún hlýtur að hafa verið orðin svo
yfirspennt að æsingurinn gat gert út af við
hana og þegar stundin rann svo upp dó hún
aflosti."
„Sjálfssefjun?" sagði Charles.
„Eitthvað þess háttar. Ég læt þig vita um
útkomuna úr krufningunni eins fljótt og hægt
er, þó ég sé sjálfur ekki í neinum vafa." Eins
og á stóð var krufning æskileg, þó hún væri
ekki nema formsatriði.
Charles kinkaði kolli til marks um að hann
skildi.
Kvöldið áður, meðan starfsfólkið svaf, hafði
hann fjarlægt vír sem lá úr útvarpstækinu í
svefnherbergið hans á hæðinni fyrir ofan. Þar
sem kvöldið var svalt hafði hann sömuleiðis
beðið Elizabeth að kveikja upp í arninum í
herbergi hans og þar hafði hann brennt rautt
skegg og barta. Viktoríönskum fötum, sem til-
heyrt höfðu frænda hans heitnum, laumaði
hann aftur í kamfóruangandi kistuna uppi á
háalofti.
Að því er hann best fékk séð var hann óhult-
ur. Áætlun hans, sem fyrst hafði tekið á sig
óljóst form þegar Meynell læknir hafði sagt
honum að frænka hans gæti lifað árum saman
færi hún varlega, hafði tekist með afbrigðum
vel. Skyndilegt áfall, hafði Meynell læknir sagt.
Charles, sá ástúðlegi ungi maður, elskaður af
gömlum konum, brosti með sjálfum sér.
Þegar læknirinn var farinn sinnti Charles
skyldustörfum sínum vélrænt. Það þurfti að
gera ýmsar ráðstafanir vegna jarðarfararinnar.
Ættingjar, sem komu langt að, þurftu að fá
lestaráætlanir. í einu eða tveimur tilvikum
yrðu þeir að gista um nóttina. Charles sinnti
þessu öllu skipulega og af dugnaði, við undir-
leik eigin hugsanaflaums.
Ákaflega heppilegt atvik! Það var inntak
hugsana hans. Enginn, allra síst frænka hans
heitin, hafði vitað hvað Charles var hættulega
illa staddur. Gjörðir hans, sem voru vandlega
huldar umheiminum, höfðu komið honum þar
sem fangelsisskugginn blasti við.
Uppljóstrun og hrun blasti við honum nema
hann gæti á fáeinum mánuðum safnað tölu-
verðri fjárhæð. Jæja - það var komið f lag
núna. Það var að þakka - já, það mátti kalla
það grikk - það var ekkert glæpsamlegt við það
- honum var borgið. Núna var hann forríkur
maður. Hann var ekkert kvíðinn í þeim efnum
því frú Harter hafði aldrei legið á fyrirætlunum
sínum.
Það var í prýðilegu samræmi við þessar
hugsanir er Elizabeth rak inn höfuðið og til-
kynnti honum að Hopkinson væri kominn og
vildihittahann.
Það var líka kominn tími til, hugsaði Char-
les. Hann bældi niður löngun til að flauta, gerði
sig hæfilega alvörugefinn í framan og fór inn
í bókaherbergið. Þar heilsaði hann nákvæma,
gamla manninum sem hafði verið lögfræðingur
frú Harter heitinnar í rúman aldarfjórðung.
Lögfræðingurinn fékk sér sæti að boði Char-
les og með þurrum, litlum hósta hóf hann máls
á efninu.
„Ég skildi ekki alveg bréf þitt til mín,
Vikan 9. tbl. 55