Vikan - 27.02.1986, Blaðsíða 18

■ „Og það var mark!“ Áhorfendur risu á fætur, klöppuðu
saman lófunum og fögnuðu innilega. Ráðherrarnir, borg-
arstjórarnir og forstjórarnir í heiðurssætunum tóku meira
að segja þátt í gleðinni, skelltu sér á lær og hnipptu
kumpánlega hver í annan: „Nú er bara að fylgja þessu
eftir.“ íslenska handknattleikslandsliðið hafði náð eins
marks forystu. Svo var baulað og stappað, flautað og klappað.
Það var magnað andrúmsloft í Laugardalshöllinni um miðbik síðari
hálfleiksins í úrslitaleik alþjóðlega Flugleiðamótsins í handknattleik
sem haldið var í Reykjavík um síðustu mánaðamót. íslenska landsliðið
bjó sig af kappi undir heimsmeistarakeppnina sem háð er í Sviss um
þessar mundir og af því tilefni höfðu landslið Póllands, Bandaríkjanna
og Frakklands verið fengin til leikja hér heima. Ekki er ætlunin að
rekja nákvæmlega framgang leikjanna enda var það gert í dagblöðunum
á sínum tíma með ítarlegum frásögnum, talnadálkum og fleygum setn-
ingum eins og: „Guðmundur Guðmundsson stóð lengi vel upp úr í ís-
verið að ræða. Smám saman fjölgaði þó á pöllunum og leiddist fólki
litið. Allavega bað enginn áhorfenda um leik lúðrasveitarinnar í stað
landsliðanna eins og gerðist þegar 11 mínútur og 23 sekúndur voru
eftir af leik Bandaríkjamanna og Pólverja tveimur dögum áður, enda
munaði litlu að leikurinn yrði spennandi. Frakkarnir höfðu að vísu
yfirhöndina allan leikinn en undir lokin skildu aðeins tvö mörk. Með
smáheppni, betri markatölu og hliðstæðum dómurum hefðu þeir banda-
rísku máske getað sigrað. Það hefði verið að skapi áhorfenda sem flest-
ir voru á þeirra bandi, líklega af mannlegri samúð með lítilmagnanum
en eins og kunnugt er hafa Bandaríkin aflað sér frægðar fyrir ýmislegt
annað en snilldartakta í handknattleik, til dæmis grillsósur. Haft var
á orði að Bandaríkjamenn væru nokkurs konar Færeyingar í þessari
íþrótt. Það var samt mál manna að liðinu hefði farið mikið fram og
væri blessunarlega laust við ýmsa þá körfuknattleikstakta sem hafa
einkennt það löngum þótt augljóst væri að sumir leikmanna hefðu
einhvern tíma snert á stóra, appelsínugula knettinum. Þeir voru slána-
lenska liðinu.“ En þar sem almenningur verður að láta sér nægja að
fylgjast með baráttunni í Sviss fyrir tilstilli sjónvarpsins þykir tilvalið
að rifja upp ýmsa þætti sem snerta handbolta lítið en voru samt mikil-
vægir við framköllun ánægjuhrollsins sem heltók áhorfendurna á
Flugleiðamótinu. Með fullri virðingu fyrir gæðum þeirra mynda sem
Bjarni Fel. hefur vélað um langan veg heim í viðtæki okkar Islendinga
þá finnst manni til dæmis mjög ólíklegt að nokkur taki upp á því að
kasta poppkorni eða pappírsskutlum í skjáinn sinn. Á hinn bóginn
sveif mörg leikskráin tignarlega yfir höfðum áhorfenda í Höllinni þetta
kvöld þegar íslendingar og Pólverjar áttust við í úrslitaleiknum - og
eins margt poppkomið. Annars hófst þetta allt með leik Frakka og
Bandaríkjamanna um þriðja sæti keppninnar nokkru fyrr um daginn.
Þegar sá leíkur hófst voru áhorfendur tiltölulega fáir. Þarna var líka
aðeins um annars eða þriðja flokks handknattleik að ræða, „óttalegt
busl“, eins og fréttamenn hefðu orðað það ef um sundknattleik hefði
legir og áttu til að vippa frekar en að skjóta á markið. Því má heldur
ekki gleyma í þessari umræðu að liðið hafði staðið í hetjunum okkar
íslensku daginn áður, þó að sjálfsagt sé að gleyma hinni ægilegu helgi
i Milwaukee þegar við vorum sigruð í tvígang, 1976.
Meðan á leiknum stóð sáust íslensku leikmennirnir á vappi i bláu
úlpunum sínum. Þeir vöktu athygli smápeyjanna sem gerðust sumir
svo djarfir að biðja um eiginhandaráritanir, smápeyjar sem flestir ala
von í brjósti um að einn góðan veðurdag spásseri þeir sjálfir um í bláum
úlpum og gefi eiginhandaráritanir. Annars, ef út í það |
er farið, þá hafa lífsskilyrði smápeyjanna í Laugardals- ■
höllinni versnað á undanförnum árum. Nú er farið að pí
selja gosið þar í plastglösum þannig að tekjumöguleiki j -
þeirra sem flöskusafnara er úr sögunni. Einstaka smápeyi B
sást að vísu fara i sjoppuna með fangið fullt af plastglösum
en án teljandi árangurs.
18 Vikan 9. tbl.