Vikan - 01.01.1987, Blaðsíða 52

Sakamálasaga skrifuð af Gunnari Gunnarssyni fyrir Vikuna
7. kafli
Hnífur í erminni
Elsa var ferðbúin þegar ég kom fram í
matsal til að taka inn árbít. Hún stóð frammi
við dyr með myndavél á öxlinni, horfði á mig
sínum litlu, brúnu augum og virtist bíða ein-
hvers. Guðgeir sat með kaffibolla úti við
glugga ásamt manni sem ég hafði ekki séð
áður, en mér flaug í hug að sá væri nýkominn
með þyrlunni. Kannski lögreglumaður? Ut-
lendu ferðamennirnir, sem höfðu komið
daginn áður í ausandi rigningu, voru á vappi
í anddyrinu, búnir að fá sitt morgunkaffi og
spurðu fararstjórann um gosið væntanlega í
Geysi og hvernig veðrið yrði á fjöllum.
„Maður fær aldrei ákveðið svar, sama um
hvað er spurt hér á landi,“ sagði þýsk kona.
„ísland er eins og Afríka. Maður veit ekki
hvort eitthvað á að gerast í dag, gerðist fyrir
mörgum öldum eða stendur bara í bókum.“
Ég fékk mér sæti og lét fara lítið fyrir mér.
Mér fannst ég ekki hafa ástæðu til að vera
mjög glaðbeittur eftir atburði næturinnar,
þótt ég gæti ekki litið á mig sem ofbeldismann
og níðing fyrir að hafa vaknað upp með fanta-
tak um mjöðm Elsu litlu. Hendur mínar
skulfu þegar ég lyfti kaffibolla að vörum mér
og ég hafði ekki sérlega góða lyst á ristaða
brauðinu. Að öðru leyti leið mér sæmilega.
Ég velti því fyrir mér hvort ég ætti að bjóða
Elsu kaffi. Ef hún var að steðja í bæinn í fúlu
skapi gat góður kaffibolli komið í veg fyrir
slys; mér bar eiginlega skylda til að líta til
með stelpunni og það eins þótt hún vildi ekk-
ert með mig hafa. En ég fann ekki í mér
döngun til að rísa á fætur, ganga í áttina til
hennar og fara að tala um kaffi eða veðrið
eftir það sem á undan var gengið. Hún stóð
trúlega í þeirri meiningu að ég ætti að bæta
henni einhvern ímyndaðan miska, biðjast af-
sökunar, bera við stundaræði, að ég hefði
ekki getað staðist fegurð hennar og æsku og
svo framvegis. Mér var ekkert slíkt í hug og
löngu vaxinn upp úr því að tala þvert um hug
mér. Hafi ég einhvern tíma lagt það fyrir
mig. Ég einbeitti mér að því að hella ekki
yfir mig kaffinu.
Síminn.
Þjónninn þurfti að endurtaka orðið nokkr-
um sinnum áður en það komst gegnum
móðuna sem gærdagurinn hafði skilið eftir sig
í höfði mér.
- Síminn?
- Já.
Ég reis á fætur, horfði á hálfan kaffibolla,
hálfétna brauðsneið, sá Elsu út undan mér í
dyrunum, velti því fyrir mér hvort hún ætlaði
ekki að gera alvöru úr því að fara, hvort hún
reiknaði með því að ég gæfi mig að henni
með afsökun á vörum, staulaðist að barborð-
inu, hélt í brún þess og lét mig síga meðfram
því í áttina að símanum.
- Halló?
- Ertu þarna?
- Ég er hérna - held ég. Hvar heldur þú
að „hérna“ sé?
- Fyrir austan, hjá Geysi, er það ekki?
- Það held ég lika.
- Hákon lét mig vita.
- Elskulegt af honum.
- Hvað ertu að gera?
- Ekkert. Drekka. Klípa stelpu sem er
hérna. Klípa hana fast. Hvar hefur þú verið?
- Bara. Vinna.
- Við áttum stefnumót, manstu það ekki -
í gærmorgun. Við vorum búin að ákveða svo-
lítið.
- Já. Fyrirgefðu.
- Já.
- Hvenær kemurðu?
- Við skulum ekki ákveða neitt um það.
Ég kem þegar ég kem. Þú kemur eða ferð
þegar þú kemur eða ferð.
- Já. Og mundu að lífið er hættuspil.
Ég lagði á.
Þegar ég settist aftur og fór að fást við
kaffibollann fann ég að tár rann niður með
nefinu á mér og streymdi hratt niður kinn og
alveg niðurundir skyrtukraga áður en mér
hugkvæmdist að stöðva það með munn-
þurrku. En sú aðgerð virtist ekki ætla að
duga, því brátt fann ég fyrir öðru tári hinum
megin við nefið og ég fann að andlit mitt var
þrútið af þessum salta vökva sem stundum
sækir út og vill streyma ofan kinnar fólks sem
hefur það af einhverjum ástæðum skítt. Ég
skildi ekkert í sjálfum mér. Hilda komin í leit-
irnar, Elsa að forða sér, allt i fina og ég
grenjandi. Ég hafði áreiðanlega ekki grátið
síðan ég var sendur pjakkur í sveit og síðan
voru margir áratugir. Ég ýtti þurrkunni upp-
undir nefið á mér og hallaði mér aftur. Mér
leið eins og litla stráknum sem hollenska ævin-
týrið er um, þessum sem stakk fingri í gat á
stíflugarði og hélt þannig aftur af Atlants-
hafinu þangað til hjálpin barst. Nema hvað
ég gat ekki vonast eftir hjálp. Fólk forðaðist
mig. Hilda hljópst á brott (áreiðanlega að
skreiðast heim núna úr rúmi einhvers vinnufé-
lagans) og allir aðrir gerðu sér far um að láta
mig einan. Átti ég að láta tárin gossa, láta
alla sjá að þessi stóri, fjallmyndarlegi og næst-
um miðaldra karlmaður átti í innri baráttu,
var andlega þjakaður þannig að sálarkvalirnar
sem hann leið yfirstigu allt sem þetta fólk gat
ímyndað sér. „Mínar eru sorgirnar þungar
sem blý“ kvað síðasti Oddaverjinn og varð
að rogast með þær einn.
- Þú átt í baráttu, heyrði ég sagt til hliðar
við mig, leit snöggt upp og sá sköllótta Kan-
ann. - Ég sæki þér brennivínsstaup í einum
grænum. Og tárin streymdu niður kinnarnar.
Ég dauðskammaðist mín, vissi ekki sjálfur
hvað var á seyði innra með mér, þurrkaði
tárin, snýtti mér til þess eins að byrja á sömu
52 VIKAN 1. TBL