Vikan - 09.02.1989, Side 13

öðrum ráðamönnum í flokknum og gera
það að verkum, að hún á ekki upp á pall-
borðið hjá þeim.
Guðrún Helgadóttir er jafhréttissinnuð,
um það blandast fæstum hugur. Á sama
tíma hefúr hún hins vegar lent í því hlut-
verki að verða einn helsti andstæðingur
Kvennalistans innan Alþýðubandalagsins.
Umræður um kvennalistann innan banda-
lagsins hafa verið miklar, því fylgi sitt hef-
ur hann greinilega sótt mjög til Alþýðu-
bandalagsins.
Tekur kvennalistann föstum
pólitískum tökum
Menn hafa því spurt: Hvað er til ráða?
Guðrún hefúr verið þeirrar skoðunar að
taka yrði þær kvennalistakonur föstum
pólitískum tökum og svara þeim fúllum
hálsi. Þetta hefur mælst misjafnlega fyrir
meðal Alþýðubandalagsfólks. Málstaður
kvennalistans hefúr notið þar töluverðs
skilnings innan dyra og margir viljað sýna
þeim vissa tillitssemi. Þegar Guðrún síðan
skammar þær miskunnarlaust á opinber-
um vettvangi og tekur ekkert meira tillit
til þingmanna kvennalistans heldur en
annarra þingmanna þá hefúr hún með því
komið sér upp andstæðingum innan eigin
flokks og jafnframt meðal einhvers hóps
kvenna almennt. Afstaða kvennalista-
þingmanna til Guðrúnar er síðan eðlileg
út frá þessu. Guðrún Helgadóttir er þar í
hlutverki höfúðóvinarins og hötuð eins og
pestin.
Hvorki dúkka né menningar-
leg skrautfjöður — en vildi
völd og reifa stólpakjaft
Sjálf hefúr Guðrún Helgadóttir aldrei
fúndið neina merkjanlega þörf hjá sér til
þess að skera sig úr innan þingflokks Al-
þýðubandalagsins vegna þess að hún væri
kona. Þar innan dyra varð mönnum
snemma ljóst að Guðrún var ekki sest á Al-
þingi tii þess að verða nein dúkka fyrir
flokkinn eða menningarleg skrautfjörður í
þingmannahópnum.
Guðrún Helgadóttir gerði mönnum það
strax ljóst, að hún vildi völd og hún reif
stólpakjaft og gerir enn. Svo mikinn kjaft
að mörgum þykir nóg um. Guðrún ætlar
sér ekkert kvenlegt menningarsæti á þing-
mannabekknum. Sjálfri blandast henni
ekki hugur um það, að hún hefði með
réttu átt að fá sæti menntamálaráðherra,
þegar núverandi ríkisstjórn var mynduð.
Þessu eru nægilega margir af ráðandi
samflokksmönnum hennar ósammála til
þess að Guðrún fékk ekki menntamálin í
ríkisstjóminni en í staðinn situr hún nú í
sæti forseta Sameinaðs Alþingis.
Árið 1978 sat hægri stjórn að völdum
hér á landi. Sjálfstæðisflokkur og Fram-
sóknarflokkur vom í ríkisstjórn. Þessi
ríkisstjóm tók sig til og lækkaði launin í
landinu. Verðbólgan innanlands var enn
einu sinni búin að stinga af allar hækkanir
á verði afurða okkar á erlendum mörkuð-
um. Flestar ef ekki allar ríkisstjórnir á ís-
landi hafa á einn eða annan hátt lækkað
launin en komist misjafnlega upp með
það. Ríkisstjórnin sem sat árið 1978, undir
fomstu Geirs Hallgrímssonar, formanns
Sjálfstæðisflokksins, komst ekki upp með
launalækkun. Það var ljóst snemma árs
1978. Skoðanakannanir bentu til þess að
bæði Sjálfstæðisflokkur og Framsóknar-
flokkur mundu tapa í næstu kosningum.
Meira að segja benti margt til þess, að
sterkur meirihluti þessarra flokka á þingi
mundi falla.
Skellti íhaldinu í
beinni útsendingu 1978
í skugga þessara hörðu deilna á lands-
málasviðinu fóm ffam kosningar í Reykja-
vík og öðmm sveitarfélögum vorið 1978,
aðeins einum mánuði áður en þingkosn-
ingar áttu að fara fram.
Bæjar- og sveitarstjórnarkosningarnar
voru því fýrstu kosningarnar um langa
hríð, þar sem fólki gafst kostur á að láta í
ljósi skoðanir sínar á frammistöðu stjórn-
málaflokkanna. Snemma varð ljóst að úr-
slitin í Reykjavík yrðu mjög tvísýn. Rétt
fýrir kjördag mættust þau í sjónvarpinu,
Birgir ísleifur Gunnarsson, þáverandi
borgarstjóri í Reykjavík, og Guðrún Helga-
dóttir, sem þá var á lista Alþýðubandalags-
ins til borgarstjórnar. Að venju var Guð-
rún hress og talaði eins og venjulega,
beint til fólks. Það leyndi sér ekki heldur,
Frh. á bls. 46
3. TBL. 1989 VIKAN 13