Vikan - 09.02.1989, Page 39

Blús í æðum, pabbi
breskrar blústónlistar
Þann 26. febrúar verða
k tónleikar með John
r Mayal & Bluesbrak-
ers á íslandi. Þeir sem
fylgst hafa með tónlist sl. 15
til 20 ár vita að þarna er á ferð-
inni tónlistarmaður sem kann
sitt fag upp á tíu. Bluesbrakers
var stofhuð 1962 og í gegnum
árin hefur það þótt mikil
viðurkenning að hafa spilað í
þeirri hljómsveit. Mayall hef-
ur alltaf haft góða hljómlistar-
menn með sér og eru líklega
frægastir, Eric Clapton, Jack
Bruce, Ginger Baker og
Mick Taylor svo einhverjir
séu nefndir. Clapton, Bruce
og Baker störfuðu á sama tíma
í Bluesbrakers og stofnuðu
upp úr því eina virtustu hljóm-
sveit sem fram hefúr komið í
bresku tónlistarlífi, Cream.
Mick Jagger sagði eitt sinn
að hljómsveit John Mayall væri
„Blús skóli“ og þar hitti hann
naglann á höfúðið. Margir sem
unnu með honum urðu vel
þekktir í poppheiminum eins
og áður segir. Einnig störfúðu
með honum um tíma John
McVie, Mick Fleedwood og
Peter Green sem stofhuðu
Fleewood Mac.
Hvernig stóð svo á því að
John Mayall yrði faðir breskr-
ar blústónlistar?
Hann er feddur 29. nóv-
ember 1933 í Manchester.
Hann segir, „ég byrjaði að spila
á hljóðferi þegar ég var 13 ára,
mest boogie woogie á píanó
sem hefur verið mitt aðal-
hljóðfæri. Síðan byrjaði ég að
safha plötum með Meade Lux
Lewis, Peter Johnson og
Django Reinhardt, en aldrei
átti ég mér þann draum að
verða atvinnumaður í tónlist-
inni. Mér líkaði blúsinn alltaf
betur og betur en ég vissi að
þetta var ekki sú tónlist sem
var hvað vinsælust. Þegar ég
heyrði plötur með Muddy
Waters og Big Bill Broonzy
árið 1950 ákvað ég að ég vildi
verða blús gítarleikari".
Ekki rættist sá draumur hjá
Mayall nema að litlu leyti.
Hann fór í herinn og kom sér
undan ýmsum skildustörfum
með því að spila í hljómsveit
hersins. Sinn fyrsta gítar keypti
hann í Tokyo meðan hann var
enn í hernum. Hann stofnaði
sína fyrstu hljómsveit 1955 og
settist þá við píanóið. „Þetta
voru erfiðir tíma,“ sagði Mayall
er hann rifjaði þetta upp. í þá
daga vildu fáir hlusta á blús. En
tíu árum síðar horfði málið
öðruvísi við. John Mayall seg-
ir um Eric Clapton: „Hann er
sá eini sem spilaði með mér í
þá daga sem vissi hvað það var
að spila blús."
Mayall hefur sent frá sér
fjöldann allan af plötum en
það er sjaldan sem hann hefur
komist með einstök lög eða
plötur á vinsældalista.
Koma Mayall hingað til
lands er mikill fengur fyrir að-
dáendur blústónlistar og
munu þeir áreiðanlega leggja
vel við hlustirnar 26. febrúar.
BOY MEETS GIRL
Meira en nafnið
\TTið sögðum ffá því
/ síðast að á næstu vik-
um fjölluðum við um
listamenn sem eru lík-
legir til að setja svip sinn á
árið. Að þessu sinni ræðum
við um dúett sem samanstendur
af George Merill og Shann-
on Rubicam. Þau starfa undir
nafhinu Boy meets girl. Ein-
hverjir kannast eflaust við lag-
ið „Waiting for a star to fall“
sem hefur verið á íslenska list-
anum. Það lag er á nýútkom-
inni plötu þeirra „Reel Life“.
Hún er önnur breiðskífan sem
þau senda ffá sér. Hin fyrri
kom út 1985 og þá náði lagið
„Oh girl“ nokkrum vinsæld-
um í Bandaríkjunum.
George Merill og Shann-
on Rubicam hittust fyrir tæp-
um 13 árum og hafa gengið
saman í gegnum súrt og sætt
síðan. Þau giftu sig í maí síðast
liðinum eftir að hafa búið sam-
an í 12 ár. Hann er 32ja ára en
hún 36 ára.
Tónlistin hefur verið sem
rauður þráður ffá því þau
hittust í Seattle í Bandaríkjun-
um og með það eitt að mark-
miði að slá í gegn sem flytjend-
ur. Það var hins vegar Whitn-
ey Houston sem kom þeim á
blað poppsögunnar þegar hún
ákvað að syngja lagið „How
will I know“ á fyrri plötu
sinni og „I wanna dance
with somebody who loves
me“ á seinni plötunni. Þegar
Merill og Rubicam ákváðu að
senda Narada Michael Wald-
en upptökustjóra Houston
lagið „How wÚI I know“ var
það vegna þess að þau töldu
lagið ekki nógu gott á þá plötu
sem þau voru með í vinnsiu
um svipað leyti. Narada varð
hrifinn af laginu en þurfti að
gera nokkrar breytingar og
gerði sig að aðstoðarhöfundi.
Það líkaði hjónunum ekki. Þau
ákváðu þó að láta þar við sitja
því þeim var mikið í mun að fá
Houston til að syngja lagið
fyrst svona var komið. Þau
höfðu annan hátt á er þau létu
hana hafa „I wanna dance...“,
þá unnu þau það fullkomlega,
með öllum útsetningum og
nánst tilbúið í uptöku. Narada
Michael Walden þurffi mjög
lítið að vinna það og eiga þau
allan heiður af laginu.
Þau segjast vera nokkuð
rokkaðri en framangreind lög
gefa til kynna. Arif Mardin
upptökustjóri sem aðstoðar
þau á þessari plötu hefur reynt
að ná því besta út úr þeim.
Þegar þau sömdu „How will I
know“ höfðu þau aldrei samið
jafn hratt lag. Ballöður voru
þeirra fag. „Raunveruleikinn er
ekki alltaf eins og maður kýs,“
sagði George Merill í viðtali
nýlega. Þau skildu um smátíma
til að átta sig á hvort öðru og
einnig til að reyna að þroskast
sem einstaklingar. Þegar þau
komu saman aftur ákváðu þau
að giffa sig og hefjast handa
við nýja plötu. „Það þarf að
vera ástæða fyrir hverri plötu.
Það var ástæða fýrir fyrri plötu
okkar, þá var það okkar fyrsta
tækifæri til að senda frá okkur
eitthvert efni. Það var ekki
þörf hjá okkur eða ástæða til
að senda frá okkur nýja plötu
fyrr en síðast liðið haust. Við
vorum að hefja nýtt líf saman,"
sögðu George Merill og
Shannon Rubicam um tilurð
plötunnar.
Það er ljóst, að dúettinn Boy
meets girl er ekki stundarfýr-
irbrigði. Eftir jafn mikinn
árangur sem lagahöfundar get-
ur leiðin ekki verið nema upp.
Lagið „Waiting for a star to
fall“ hefur notið mikilla vin-
sælda í Bandaríkjunum og
hérlendis. Annað lag af þessari
plötu sem þegar hefur náð
mikilli hylli vestra er „Bring
down the rnoon". Þetta er
reyndar uppáhaldslag þeirra
hjóna og þar er hægt að finna
ástæðu þess að þau tóku upp
þráðinn aftur r' sínu sambandi.
Boy meets girl er dúett sem
vert er að setja í samband.
3. TBL. 1989 VIKAN 39