Vikan - 09.03.1989, Síða 11

Páli Ásgeiri Tryggvasyni og Björgu Ásgeirsdóttur
■ „Það er hálfskrítið að hafa gott kaup
og í raun nóga peninga, en geta ekki með
nokkru móti eytt þeim.“
■ Þýskir diplomatar fá mánaðarlegan
bónus á launin sín fyrir hvert tungumál
sem þeir kunna.
■ Hafa reynt að haga málum þannig að
börnin festu ekki rætur á erlendri grund
og settust þar að til frambúðar.
barnanna okkar að koma við
hjá okkur með því að við borg-
uðum svo sem helminginn af
fargjaldinu þeirra. Það bar
mjög takmarkaðan árangur,"
sagði hann og hló við.
Eru sendiherrar látnir vera
tiltölulega skamman tíma í
Moskvu?
„Diplómatískir starfsmenn
eru yfirleitt ekki látnir vera þar
lengur en í svona tvo til fjögur
ár. Ritarar eru heldur ekki
hafðir í Moskvu nema kannski
í tvö ár í senn.“
Björg hellti nú í kaffibollana
á nýjan leik og tyllti sér stutta
stund hjá okkur. „í Moskvu var
allt mjög framandi," sagði hún,
„og ekki síst tungumálið. Ég
reyndi þó að setja mig aðeins
inn í rússneskuna svo ég gæti
komist betur af með þjónustu-
fólkið og aðra sem við þurftum
að skipta við. Það er hending
að hitta Rússa sem talar annað
en móðurmál sitt.“
Hvernig er svo að koma á
nýjan stað eftir að vera orðinn
vel að sér í starfi sínu í öðru
landi? Verður fólk ekki nánast
að byrja á öllu upp á nýtt?
„Maður kemur inn í nýtt
þjóðfélag — aðra siði og fram-
andi venjur,“ svaraði Páll Ás-
geir. „Þetta verður fólk að til-
einka sér og laga sig sem fýrst
að aðstæðum. Þeim getur mað-
ur ekki breytt.
Þess vegna er það auðveld-
ara fyrir okkur að koma til
Noregs til dæmis. Þar er þjóð
sem hugsar á margan hátt eins
og við íslendingar. Við eigum
líka sameiginlegan uppruna og
menningu í mörgum tilvikum.
í Noregi fellur maður strax inn
í krarnið."
Björg: „Hér í Þýskalandi tala
fáir ensku og því verður mað-
ur sem mest að reyna að tala
þýskuna. Hins vegar verða allir
þýskir „diplómatar“ að geta
talað ensku. Við þekkjum
meira að segja einn sem talar
íslensku. Hann er reyndar
kvæntur íslenskri konu en
hann hefur aldrei komið til ís-
lands nema í stuttar heimsókn-
ir.“
íslenskan ekki
mikils metin
Páll Ásgeir: „Yfirleitt tala
þýskir „diplómatar" tvö erlend
tungumál reiprennandi, eink-
um ensku og ffönsku. Þeir
þurfa að gangast undir strangt
próf áður en þeir fá störf innan
utanríkisþjónustunnar. Þar er
mikil áhersla lögð á góða mála-
kunnáttu, sem eðlilegt er.
Þeir fá mánaðarlegan bónus
á launin sín fyrir hvert það
tungumál sem þeir kunna. Sú
þóknun er mismunandi og fer
efitir því hvað málið er fram-
andi og hversu mikilvægt það
er, hve margir kunna það og
þar fram eftir götunum. Ég
held þeir fái ekki nema 40
mörk aukalega fyrir að kunna
íslensku, þó svo að málið sé
bæði erfitt og að aðeins fáir
Þjóðverjar kunni það. íslensk-
an er einfaldlega ekki talin
mikilvægari en raun ber vitni.“
Björg skaut því inn í að fýrir
japönskuna fengjust ein 70
mörk á mánuði. „Ég varð nú
bara hálfmóðguð þegar ég
heyrði það,“ sagði hún.
Er ekki erfitt fyrir barnafólk
að starfa í utanríkisþjónust-
unni?
Björg: „Við eigum fimm
börn og ein þrettán barna-
börn. Börnin okkar eru fædd
1947, ’49, ’50, ’51 og ’59. Við
vorum ekki með börn á far-
aldsfæti fýrr en 1960, þegar
við fórum fýrst til Danmerkur.”
Páll Ásgeir hafði horft kím-
inn á konu sína og gerði því
næst eftirfarandi athugasemd:
„Barnalæknirinn okkar í Dan-
mörku hafði orð á því að eitt-
hvað hlyti að hafa verið að hjá
okkur árið 1948 úr því að þá
hafi okkur ekki fæðst neitt
barnið."
Björg: „Þegar við fórum aft-
ur út árið 1979 voru þau öll
5. TBL. 1989 VIKAN 1 1