Vikan - 29.06.1989, Blaðsíða 15

5AMBUÐIN
Tœplega fertug kona:
„Ekki endilega befri"
„Mér hefur aldrei liðið eins vel og
núna.“ Þetta segir tæplega fertug kona
sem á tvær sambúðir að baki og býr
núna ein með bömum sínum. Hún
hóf fyrri sambúðina aðeins 17 ára
gömul í litlu þorpi úti á landi.
„Hjónaband var eitthvað sem allar stelp-
ur dreymdi um. Það var aldrei talað um að
fara í skóla á þessum tíma. Eftir landspróf
fór maður að vinna og svo var það hjóna-
bandið, bömin, húsið og allt sem því
fylgir. En hvað átti að koma svo, það hef ég
aldrei skilið. Hjónabandið var eitthvert
lokatakmark. Við skildum síðan eftir átta
ár, og þá flutti ég suður með börnin mín
tvö, strák og stelpu. Skilnaðurinn óx mér
ekkert í augum. Ég var bara fegin að losna.
Þetta hjónaband var að mörgu leyti gott.
Ég held meira að segja að við gætum verið
hjón enn þann dag í dag ef við hefðum get-
að tekist á við þau vandamál sem ollu
skilnaðinum. Það sem var að hjá okkur var
að við gátum aldrei rætt málin.
Læddist inn þegar hann
var sofnaður
Kynlífið var allt í molum. Það var nokk-
uð sem maður ræddi ekki við neinn og
allra síst við karlmann. Svo fer þetta á sál-
ina á manni. Það átti alltaf að vera að. Ég
hélt náttúrlega í fyrstunni að þetta ætti að
vera svona, og beit á jaxlinn. Þar til allt
sprakk. Það var orðið þannig að ég fór allt-
af seinna að sofa en hann. Ég læddist inn
þegar hann var sofhaður til þess að vekja
hann ekki.
Seinni sambúðin var ekki endilega betri.
Það vom allt aðrar forsendur fyrir hendi.
Kynlífið var í fínu lagi og það yfirgnæfði
allt annað. Ég leit þannig á að fyrst það
væri í lagi þá hlyti þetta að vera gott hjóna-
band. Ég hafði flutt suður þegar ég skildi
og hann var með þeim fyrstu sem ég
kynntist hérna. Ég varð yfir mig ástfangin
og ekki leið á löngu þar til við vomm farin
að búa saman. Ég leit alltaf öðmvísi á þetta
seinna hjónaband. Mér fannst það vera
samband sem myndi vara fyrir lífstíð. Fólk
lítur alvarlegar á seinni sambúð því það er
eitthvað sem á að endast. í rauninni leið
allt of stuttur tími á milli þessara sambúða.
Ég var ekki búin að átta mig á hlutunum
og var hálfáttavillt. Svo vill það oft verða
svo að fólk verður ástfangið af ástinni og
sér hlutina þar af leiðandi ekki í réttu ljósi.
Það vantar allt jarðsamband og fólk svífúr
um á bleiku skýi.
En þegar mesta ástarvíman
var runnin af...
Þetta hjónaband entist í tíu ár. Það gekk
allt ágætlega hjá okkur fyrst en svo fór ég
að sjá hvern mann hann hafði að geyma,
þegar mesta ástarvíman var runnin af
okkur. Hann vildi eiga mig fyrir sig. Hon-
um var illa við að ég hefði samband við
annað fólk og tæki þátt í félagslífi. Hann
drakk mikið og þegar sá gállinn var á hon-
um barði hann mig sundur og saman. Ég
kenndi sjálfri mér líka um það ogfannst ég
eiga það skilið. Fólk fyrirgerir tilfinningum
sínum undir svona kringumstæðum. Þetta
átti allt að lagast. Hann sá líka eftir þessu
þegar runnið var af honum. Þá gekk allt
vel. Hann var sérfræðingur í að halda mér
í einhvers konar sálarkreppu. Hann yrti
kannski ekki á mig í viku. Andrúmsloftið
var ískalt. Ég varð að læðast um húsið. Svo
datt hann í það og þá átti náttúrlega að
ræða málin. En það endaði alltaf á einn
veg; með barsmíðum.
Þetta hafði slæm áhrif á krakkana. Við
áttum tvö börn saman og svo vorum við
með börnin frá mínu fyrra hjónabandi. Ég
reyndi að hlífa þeim og reyndi að fela
þetta fyrir þeim. Dóttir mín naut þess
aldrei að vera hjá pabba sínum því hún
hafði svo miklar áhyggjur af mér: að hann
væri að berja mig. Tveimur árum áður en
við skildum fékk ég nóg af barsmíðunum
og tók yngri börnin með mér til vinkonu
minnar. Eldri krakkarnir voru hjá pabba
sínum. Ég tók íbúð á leigu og bjó þar í níu
mánuði. Þá birtist minn maður og vildi
reyna aftur. Ég vissi svo sem að það myndi
ekki ganga en hann sagðist ætla að bæta
sig.
Allt fór í sama farið aftur. Það entist í ár
en þá var hann líka tilbúinn að skilja.
Nú eru liðin þrjú ár frá því ég skildi og
mér hefúr aldrei liði eins vel og núna. Ég
er sjálfs míns herra og ég held að ég myndi
ekki fara út í annað hjónaband, alla vega
ekki nema að vandlega athuguðu máli. Ég
myndi frekar vilja samband. Ég er búin að
vera í sambandi með manni í hálft ár.
Hann er líka fráskilinn og við erum sam-
mála um að hjónabandið sé ekki fyrir
okkur. Hann er í rauninni fyrsti karlmaður-
inn sem ég get talað við á jafúréttisgrund-
velli og við getum rætt alla hluti. Hann á
mig ekki; við erum tveir einstaklingar og
þannig viljum við hafa það.“
Rúmlega þrítug kona:
„Allt sama tóbakið"
Rúmlega þrítug kona, sem nú er í
sinni seinni sambúð, segist flnna af-
skaplega lítinn mun á sambúðunum.
.,Er þetta ekki allt sama tóbakið?“
sagði hún þegar hringt var til hennar
og hún spurð hvort hún vildi spjalla
svolítið um seinni sambúð.
„í rauninni eru engar tvær sambúðir
eins, einfaldlega vegna þess að fólk er mis-
munandi og það er ekki sanngjarnt að bera
fólk saman á þeim grundvelli. Ég ber ekki
saman þessi sambönd mín. Það getur bara
gert illt verra, sérstaklega í áheyrn núver-
andi maka. Sumar eru alltaf að tala um
hvernig fyrri maðurinn gerði þetta og hitt.
Það held ég að geti verið mjög slæmt. Ég
hóf þessa sambúð tveimur árum eftir að ég
skildi. Oft finnst mér eins og þeim sem eru
búnir að slíta samvistum hætti til að ana út
í annað hjónaband, grípa gæsina þegar hún
gefst. Þá er fólk oft ekki búið að jafúa sig á
skilnaðinum og sér hlutina ekki í réttu
ljósi. Fólk sér hjónabandið í hillingum.
Maður heldur að öll vandamál verði úr
sögunni einungis ef maður kemst í hjóna-
band aftur, þ.e.a.s. þau vandamál sem
fylgja því að vera einn. Ástin blossar upp
en hjaðnar fljótlega og tekur á sig aðra
mynd. Vissulega er maður reynslunni rík-
ari. Það eru líka ákveðnir kostir við seinni
sambúð, jafnvel þó að skynsemin hafi ekki
ráðið ferðinni. Þegar maður er í seinni
sambúð og búinn að prófa að búa einn
miðar maður frekar við það þegar eitthvað
bjátar á en við fyrri sambúðina."
■ Það eru líka á-
kveðnir kostir við
seinni sambúð, jafn-
vel þó að skynsemin
hafi ekki ráðið ferð.
13. TBL.1989 VIKAN 15