Vikan - 29.06.1989, Blaðsíða 23

/
Mér fannst fyrst ég ekki passa inn í þetta
einhvern veginn en það breyttist fljótt,
það var tekið svo elskulega á móti okkur.
Ég var líka svo heppin að ienda í fámenn-
um og góðum bekk. Við vorum kallaðar
prímadonnurnar og urðum fljótlega mjög
góðar vinkonur. Við höldum enn saman.
Kennararnir voru fíka alveg frábærir.
Manni fannst stundum eins og þetta væru
allt ættingjar manns og vinir.
Við þurftum að hafa mikið fyrir náminu
og það var töluvert strangt en við vildum
hafa það svona. Við vorum búnar að borga
fyrir þetta og við vildum fá kennslu og
fengum hana svo sannarlega því þarna er
einvala kennaralið. Mér fannst ég vera að
læra alian daginn meðan ég var í skólanum
og veitti ekkert af.
K.S.: Mér var þetta töiuvert mál að
koma í skóla. Ég kom þarna inn mánuði á
eftir hinum, hafði varla séð ritvél eða
reiknivél áður og byrjaði á að leita að
stöfunum á ritvélinni meðan hinar voru að
læra að setja upp bréf. Ég gat ekki varist
því að hugsa hvern andsk... ég væri búin að
koma mér í núna! Ég átti líka litlum vin-
sældum að fagna heima svona fyrst í stað
þótt yngri sonur minn væri jákvæður. En
ég hélt áfram, mér fannst ég verða að sýna
hvað ég gæti fyrst ég var komin þarna.
Það var líka ekki hægt annað. Það var í
rauninni hún Kristín, sem svaraði í símann
þegar ég hringdi í fyrsta sinn, sem kom
mér í skólann og ég er henni þakklát fyrir
það. Svo gekk maður undir manns hönd að
hjálpa okkur. Ég tek sem dæmi hann Birgi
sem kenndi mér stærðfræði. Hann ætlaði
að kenna mér þetta og það tókst. Það sama
mátti segja um Önnu sem kenndi mér ís-
lensku. Þetta var afar strangt nám en hún
var alveg einstök og þetta hafðist. Samt var
stærðfræðin mér alltaf erflðust, hún hafði
aldrei verið mitt fag.
Katrín vinnur nú í Landsbankaútibúinu i
Þorlákshöfn. „Þetta er allt annað líf. Fisk-
vinnslan slitur manni út á skömmum
tíma en í þessu er maður í hlýjum fötum
og með ágaet laun. Mér finnst þetta varla
vera vinna.“
E.S.G.: Viðtökurnar í skólanum réðu
úrslitum fyrir marga sem komu þangað.
Þetta var einhvern veginn svo heimilislegt
og þægilegt og allir þekktu mann. Ég vann
áfram í ísbúðinni með skólanum og ein-
beitti mér að því að standa mig. Ég var
ekki með mann eða barn þannig að ég gat
það auðveldlega. Einhvern veginn varð
maður að spjara sig, annað hefði verið
peninga- og tímasóun. Þetta varð allt svo
létt því félagsskapurinn var góður og
kennararnir ákveðnir í því að láta okkur
læra.
Aftur út í lífið
með nýja skó ...
G.Þ.I.: Ég hafði alltaf hugsað mér að
taka mér frí eftir skólann og fara ekki að
vinna alveg strax en það fór öðruvísi. Ég
fékk tifboð um vinnu í gegnum skólann. í
skólanum var það alltaf stefnan hjá okkur
að ráða okkur hjá einkafyrirtækjum en
ekki „ríki eða borg“. Það þótti miklu fínna
að vera á lögfræðistofu eða fasteignasölu
eða þess háttar og allar settum við markið
hátt. Mér var hins vegar boðið starf hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur og var ekkert
upprifln yfir því í byrjun en ég lét tilleiðast
fyrir áeggjan að fara að skoða. Svo féll ég
alveg fyrir vinnustaðnum. Fyrir mér er það
meira virði að vera á vinnustað sem mér
líður vel á en að hafa fáeinum krónum
meira í laun.
Við erum þarna tvær konur saman á
fimmtu hæð með dásamlegt útsýni og
góða aðstöðu. Þótt launin séu ekki góð er
það svolítil bót að við fáum að sækja góð
og dýr námskeið. Þetta er þekking sem
kemur sér vel og verður metin mér til
tekna ef ég skyldi þurfa að skipta um
vinnu. Mér líður mjög vel á vinnustað því
ég hef fjölbreytt starf og vinn aðallega við
ritvinnslu en líka við viðverukerfl starfs-
manna og get fært mig á milli verkefna. Ég
er mjög ánægð.
K.S.: Þegar skólanum lauk fór ég að
vinna á skrifstofu í Þorlákshöfii og leið vel.
Ég var þar þangað til hún varð að hætta.
Þaðan lá leiðin í Kaupfélagið þar sem ég
vann þangað til ég fékk vinnu sem for-
stöðumaður Fiskmarkaðar Suðurnesja.
Hann varð því miður ekki langlífur og mér
var sagt upp. Ég var komin með það á til-
finninguna að öllu sem ég kæmi nálægt
yrði lokað jafhóðum og ég byrjaði. Þar
með var ég orðin atvinnulaus aftur. Þetta
leit alls ekki björgulega út. Svo var það að
mér var boðin vinna hjá Rafvör þar sem ég
er enn hálfan daginn og líkar mjög vel. Þar
er ég nánast allt nema rafvirki og er minn
eigin herra að miklu leyti og það hentar
mér mjög vel.
Ég hafði sótt um starf í Landsbankanum
nokkru fyrr og var búin að gefa upp von
um að fá svar þaðan en svo var mér boðin
þar hálfsdagsvinna í janúar og þáði það.
Þar vinn ég við bókhald og skjalavörslu.
Þetta er allt annað líf. Fiskvinnslan slítur
manni út á skömmum tíma en í þessu er
maður inni í hlýjunni í huggulegum fötum
og með ágæt laun. Mér finnst þetta varla
vera vinna.
E.S.G.: Atvinnuástandið var mjög svart í
vor þegar ég útskrifaðist. Ég fór að leita
mér að vinnu strax mánuði áður en ég átti
að útskrifast og mér var varla svarað hvað
þá meira. Ég fór á allar vinnumiðlanir og
sótti um allt möguiegt. Mér leist ekkert á
blikuna. Þarna var ég búin að leggja tíma
Frh. á bls. 26
ATVmnUMAL
I______--------------------------------------------
Ema Svala: „Það var kannski ekki beint spennandi tílhugsun að vera í ísbúð það sem
eftir vaeri ævinnar svo ég fór að hugsa . ..“
13. TBL. 1989 VIKAN 23