Vikan - 29.06.1989, Síða 22

einum krónum meira í Iaun,“ segir Guðlaug, sem vinnur nú hjá Rafinagnsveitu
Reykjavíkur.
Frh. af bls. 20 ,
K.S.: Ég er fædd og uppalin í fallegustu
sveit á íslandi, Hrunamannahreppnum, og
var þar alla mína æsku. Ég gekk í barna-
skóla í Árnessýslunni eins og hann var þá.
Skólinn var aðeins fjögur ár og í hverjum
bekk voru börn á ýmsum aldri. Eftir það
var ég heima allt þar til ég fór í húsmæðra-
skólann á Laugarvatni, það þótti alveg
sjálfsagt að fara þangað. Ég var á Laugar-
vatni í eitt ár og það var mjög fljótt að líða.
E.S.G.: Ég á að heita Reykvíkingur líka
þótt ég hafi alltaf verið í sveit hjá afa og
ömmu í Árnessýslunni á sumrin meðan ég
var krakki. En ég tók grunnskólann í
Reykjavík að mestu leyti og síðan fór ég í
Menntaskólann við Sund og var þar í einn
vetur. Eftir hann taldi ég mig ekki hafa eftii
á því að vera í skóla lengur og hætti.
Og svo byrjaði lífið ...
Spítali, fiskur og verslun
G.Þ.I.: Eftir að ég kom heim að utan fór
ég að vinna á Borgarspítalanum. Ég hafði
áður unnið á spítulunum með skólanum.
Fljótlega gifti ég mig og fór að eiga börn
og var þá heima meðan synir mínir þrír
voru litlir. Það kom samt alltaf tími inn á
milli barneignanna sem ég vann á spítalan-
um. Mér fannst þetta bara ágætt líf og var
ánægð með það þannig á þessum tíma.
K.S.: Þegar ég var 18 ára skrapp ég að
heiman í fyrsta skipti. Ég fór á vertíð í Þor-
lákshöfn og ætlaði ekki að vera mjög lengi.
Ég er samt ekki komin heim enn ... Þetta
varð aðeins lengra en ég hélt. Mér fannst
alveg ömurlegt að koma til Þorlákshafnar
og velti því fýrir mér fýrsta morguninn
hvernig ég ætti að þrauka vertíðina, mér
fannst svo ljótt þarna. En þar var einfald-
lega ekki til siðs að hlaupa firá vinnu sem
maður var búinn að ráða sig í svo ég var
áfram enda lagaðist þetta með tímanum og
ég bý þar enn.
Ég var mjög ánægð með mig. Ég hafði
aldrei átt peninga sjálf fýrr og mér fannst
ég ofboðslega rík. Það var unnið eins lengi
og eitthvað var að gera og fólk gat staðið
uppi og útborganirnar urðu eftir því. Mér
fannst þetta fínt!
E.S.G.: Úr skólanum lá leiðin út í at-
vinnulífið. Ég fékk vinnu í huggulegri fata-
verslun í Reykjavík og mér fannst ég mjög
heppin. Þetta var svo spennandi og maður
var á fínum stað innan um falleg föt og leið
vel. Þarna var ég í tvö ár eða þangað til ég
skipti um vinnustað til að hafa betri laun.
Mér bauðst vaktavinna í ísbúð svo ég sló
til. Þar var vinnutíminn mjög óreglulegur
en kaupið miklu betra.
Hugmynd ffæðist
G.Þ.I.: Síðustu tvö árin áður en ég fór í
Ritaraskólann var ég dagmamma og var
orðin verulega þreytt á því. Mig hafði
lengi langað í skóla og var þá helst að
hugsa um námsflokkana. En ég átti tvær
vinkonur sem fóru í Ritaraskólann og
hvöttu mig mikið til að drífa mig líka svo
það endaði með því að ég ákvað að fara og
dró systur mína með mér. Ég bjó mig vel
undir þetta og hætti að pasas börn til að
geta snúið mér að náminu meðan á þessu
stæði. Maðurinn minn tók þessu vel og
það hjálpaði líka til að koma mér af stað.
K.S.: Maður verður útslitinn í fískinum
eftir langan tíma. Þetta er svo mikil harð-
ræðisvinna. Ef satt skal segja datt mér
aldrei í hug að fara í þennan skóla. Það
vildi bara svo til að ég varð atvinnulaus.
Starf mitt sem ferskfisksmatsmaður var
Iagt niður og ég sótti um starf sem vigtar-
maður en fékk ekki af því að ég var kona.
— Það þótti víst ekki passa.
Ég fór því af stað að leita og talaði meðal
annars við Gunnar Gunnarsson hjá BSRB
og hann stakk þessari hugmynd að mér.
Mér fannst þetta reyndar alveg út í hött en
hringdi samt einhverra hluta vegna í
skólann. Þetta var allt á sömu bókina lært,
ég lenti fýrst á vitlausu númeri eins og svo
margir aðrir og fékk orð lífsins! Þá var mér
farið að finnast þetta einum of langt geng-
ið í vitleysunni. Þegar ég svo náði sam-
bandi var skólinn byrjaður svo ég var líka
orðin of sein en sú sem svaraði var svo
hressileg og sagði mér bara að skella mér
og skoða, sem ég gerði.
E.S.G.: Það var kannski ekki beint
spennandi tilhugsun að vera í ísbúð það
sem eftir væri ævinnar svo ég fór að
hugsa ... Hvað ætlaði ég eiginlega að gera
við líf mitt? Ein vinkona mín var í Ritara-
skólanum um þetta leyti svo mér datt í
hug að reyna sjálf. Ég var líka í góðri að-
stöðu, ég gat haldið vinnunni í ísbúðinni
með skólanum svo ég þurfti ekki að kvíða
því að verða blönk á meðan og ég var búin
að vera eitt ár í MS svo ég treysti mér vel
í þetta. Það var ekki erfíð ákvörðun.
í skólanum, í skólanum ...
G.Þ.I.: Auðvitað var svolítið erfitt að
byrja. Þetta var mikið áfall hvað varðar
tekjurnar, ég hafði verið að passa en varð
að hætta því og svo þurfti að greiða skóla-
gjöldin. Ég var samt svo heppin að vera að
vinna eina nótt í viku á HP og gat haldið
þeirri vinnu með skólanum og hún nægði
svona um það bil til að greiða skólagjöldin.
ATV/IMMUMÁL
22 VIKAN 13. TBL.1989