Vikan - 13.07.1989, Qupperneq 10

IBjg
Minnstu munaði að Porsche-inum glæsilega yrði stolið rétt á
meðan blaðamaður staldraði við.
þá sem eru að bíða eftir af-
greiðslu á barnum. „Ég ætla að
breyta uppganginum þannig
að umferðin á milli hæða verði
meiri. Markmiðið er ekki að fá
fleiri inn á staðinn heldur að
ná sem mestri verslun út úr
hverjum gesti."
Við héldum því næst á skrif-
stofu Þorsteins sem er í sama
húsi. Hann var spurður um
framtíðaráformin og hvort
hann hefði kannski hug á að
opna nýjan skemmtistað sem
væri í líkingu við þann fýrsta,
Pussycat.
„Veistu það að kommúnista-
flokkur Danmerkur fékk á sín-
um tíma að gjöf stórt hótel í
Kaupmannahöfn sem Þjóð-
verjar höfðu haft til afnota í
seinni heimsstyrjöldinni. Mér
var fýrst boðið að taka hluta
hússins á leigu. En þar eð þessi
flokkur er á hvínandi kúpunni
peningalega, eins og svo marg-
ir aðrir, þá stendur nú til að
selja húsið. Ég var meira að
segja búinn að fmna kaupend-
ur að húsinu. Ég talaði síðan
við flokkinn í gær og fékk þá
vitneskju um að einhverjir eru
að yfirbjóða okkur. Á hinn
bóginn kemur ennþá til greina
að ég kaupi eða taki á leigu
fyrstu hæðina sem er býsna
stór. Þarna langar mig að opna
stóran og myndarlegan nætur-
klúbb. Ef maður ætlar nú til
dags að opna skemmtistað
verður maður eins og heima á
íslandi að opna stóran stað
sem unnt er að fylla af fólki á
föstudögum og laugardögum,
hina dagana liggur reksturinn
niðri því þá koma engir
gestir."
Aldrei bragðað
áfengi
Þorsteinn Viggósson er sum
sé ekkert að því komin að
slaka á klónni og láta sér einn
lítinn og þægilegan veitinga-
stað nægja — eins og LA?
„Nei, það held ég ekki. Ég er
ekki ánægður nema ég hafi í
nógu að snúast og hafi mörg
járn í eldinum. Aðalatriðið hjá
mér er að hafa það gott um
leið og ég er að vinna, skal ég
segja þér. Ég vil hafa gaman af
því sem ég er að gera. Ef ég
kemst að því að svo er ekki, og
ég er að fara út fýrir þennan
ramma, þá hætti ég.“
Hann hefúr komið nálægt
fleiru en veitingarekstri á síð-
ustu árum. Hann tók til dæmis
þátt í stofnun fyrirtækisins Von
Veritas sem rekið er af íslend-
ingum í Danmörku á svipuð-
um nótum og SÁÁ heima á
Fróni. „Ég lagði töluverðan
pening í fyrirtækið á sínum
tíma sem ég á þar enn. Á hinn
bóginn vildi ég ekki hafa frek-
ari afskipti af þessu eftir að ég
kynntist nánar aðaleigendun-
um. Ég vil ekki hafa fleiri orð
um það. Þeir sem vinna á Von
Veritas hafa unnið geysilega
gott starf og með ólíkindum er
hvað þeim hefúr orðið ágengt
á erfiðum tímum.“
Þorsteinn var því næst
spurður að því hvort hann
væri sjálfur alkóhólisti.
„Ekki svo ég viti. Raunin er
nefnilega sú að ég hef aldrei
látið áfengi inn fyrir mínar
varir. Þegar ég var lítill strákur
heima á Eskifirði stóð mér ógn
af drukknum mönnum og ég
kallaði þá alla fyllibyttur, án til-
lits til þess hvort þeir voru
drukknir allt árið eða fengu sér
neðan í því einn dag á ári. Mig
hefur bara aldrei langað í vín.
Margir hafa því undrast
hvernig ég gæti síðan eytt æv-
inni í það að selja öðru fólki
brennivín. Þannig er að þetta
er atvinna mín. Mér væri í
sjálfu sér sama þó ég stæði í
því alla daga að selja fólki gos-
drykki eða vatn.“
Við fórum að ræða um per-
sónulegri málefni, um fjöl-
skyldu hans, börn og hjóna-
bönd. Hann er nú kvæntur í
þriðja sinn og þriðju dönsku
konunni. Hann minntist á að
hann hefði gefið dóttur sinni
íslenskan hest fýrir nokkrum
árum. „Heldurðu að hann hafi
ekki fengið hið svokallaða
spatt í afturfæturna og þurft
hafi að lóga honum um dag-
inn.“
Númeraði sætin í
Möðrudalskirkju
Stundar athafnamaðurinn
kannski hestamennsku?
„Nei, ég hef ekki komið á
hestbak síðan ég var strákur.
Þá var ég í sveit hjá Jóni bónda
í Möðrudal á Fjöllum. Þar man
ég eftir fallegasta hesti sem ég
hef í lífi mínu séð. Hann hét
Burstarfells-Blesi. Jón gaf Stef-
áni syni sínum hann. í
Möðrudal voru margir hestar á
þessum tíma. Ég minnist þess
að við fórum tveir strákar með
um þrjátíu hesta á engjarnar
að sækja heyið. Það var ansi
gaman þarna á víðáttunum.
Jón var að byggja kirkjuna sína
þegar ég var hjá honum. Ég
man að hann lét mig rífa niður
dagatal og líma á bekkina til
þess að númera sætin."
Þorsteinn hefur búið í Kaup-
mannahöfn í tuttugu og fimm
ár. — Langar hann kannski til
þess að flytja heim til Islands?
„Nei, ekki langar mig til þess.
Á hinn bóginn skrepp ég heim
öðru hverju. Ég hef líka haft
gaman af því að vera með fmg-
urna í eilitlum veitingahúsa-
rekstri þar. Ég sakna þess að
geta ekki farið einn út í náttúr-
una hér eins og heima á Fróni.
Hér er svo þéttbýlt að maður
er aldrei einn. Heima á íslandi
getur maður jafnvel fengið á
tilfmninguna að vera allt í einu
staddur einhvers staðar þar
sem enginn hefur áður komið.
Hér er ekki lengur hægt að
drekka vatn úr krönunum. Ég
man eftir því þegar við strák-
arnir spiluðum fótbolta úti á
Mjóeyri við Eskifjörð. Þegar
okkur þyrsti í hita leiksins
drukkum við vatn úr sprænu
sem leið þarna hjá. Hér vantar
þessa hreinu og tæru sprænu.
Sumrin tvö á víðáttunni í
Möðrudal á Fjöllum munu mér
aldrei úr minni líða. Það var
skrítin tilfmning að vera einn
og yfirgefinn einhvers staðar í
smalamennskunni á haustin og
sjá ekki til nokkurs manns.
Jón átti skammt í andlátið
þegar ég heimsótti hann
síðast, þá var hann kominn yfir
nírætt. Hann mundi eftir mér,
karlinn, eftir öll þessi ár. ,Já, já,
Steini var á honum Skjóna,"
sagði hann. Þannig var að ég
hélt mest upp á einn vagnhest-
inn sem mér þótti ansi fjörug-
ur. Ég var oft látinn aka heyi á
hestvagni og auðvitað var
Skjóni spenntur fýrir. Ég
keyrði oft svo harkalega að ég
varð að hafa bæði hamar og
nagla í kerrunni hjá mér því
hún vildi liðast í sundur í
látunum og þá varð ég að geta
gert við. Eftir þessu mundi Jón
gamli.
Hvað hestamennskuna varð-
ar get ég alveg sagt ffá því að
ég átti tvo veðhlaupahesta
hérna í Danmörku. Ég fór út í
þetta svona að gamni mínu til
þess að prófa. Margir af fasta-
gestunum hjá mér voru í þess-
ari grein og ég lét tilleiðast.
Annar þeirra var býsna örugg-
ur, hann var yfirleitt alltaf í
einu af þremur efstu sætunum.
Hann varð fyrir slysi í keppni
og það varð að lóga honum. Þá
fannst mér nóg komið.“
Það var laugardagssíðdegi
og tíminn leið hratt. Þorsteinn
hafði unnið til sex um morg-
uninn og átti eftir að standa
aðra eins lotu af sér næstu
nótt. Blaðamaður þakkaði hon-
um því kærlega fyrir spjallið
og góðar móttökur. — Hvernig
væri að líta inn á LA í kvöld?
10 VIKAN 14. TBL. 1989