Vikan - 13.07.1989, Qupperneq 28

BÆKUR
um hjá mcr og þess á milli
virðist hæfileikinn hverfa. Ég
var mjög næm á unglingsárun-
um og síðan aftur um fertugt,
en undanfarið hefur þetta ver-
ið að aukast hjá mér aftur og
styrkjast. Ég er þó alls enginn
miðill. Ég vil til dæmis að þeir
dánu fái að hvíla í friði og mér
er illa við þegar verið er að
draga eða kalla andana til sín.
Ég hef aftur á móti fengið boð
frá framliðnu fólki og til dæmis
var ein af ástæðunum fyrir því
að ég kom hingað núna sú að
mér bárust boð frá framliðinni
manneskju hér á íslandi sem
leið illa og fékk ekki frið.
Ég á mynd heima í Noregi af
bænum Stöng og eitthvað inn-
an í mér sagði að þar liði ein-
hverjum mjög illa - ég fann ör-
væntingu einhvers. Ég vildi því
endilega fara að Stöng þegar
ég var komin hingað og þeir í
Prenthúsinu skipulögðu ferð
fyrir okkur þangað. Við kom-
um að nýju byggingunni og
skoðuðum hana, en þetta var
ekki rétti staðurinn. Ég vildi
fara lengra en þeir sögðu að
við kæmumst ekki, áin væri
alltof vatnsmikil, en ég sagðist
verða að komast til að hjáipa,
og færi þá bara sjálf yfir ána.
Það fór þó svo að við komumst
öll yflr ána og að gamla
bænum. Mér reyndist auðvelt
að finna þessa örvæntingar-
fúllu sál - hún var í eldhúsinu.
Ég vissi ekki fyrirffam hvers
kyns hún væri en þegar þang-
að kom vissi ég að þetta var
kona og sál hennar hafði orðið
ein eftir í húsinu og hún gat
ekki öðlast frið. Ég setti kop-
arpening í hvert horn hússins
og blóm þar sem hún var og
talaði við hana og sagði að nú
gæti hún hvílst.“
— Til hvers eru koparpen-
ingarnir og hvers vegna held-
urðu að fólkið hér sem hefur
sams konar hæfileika og þú
hafi ekki komið þessari sál til
hjálpar fyrir löngu?
„Koparpeningarnir eru til að
vernda húsið fyrir illum önd-
um sem koma utanað, en ég
veit ekki hvers vegna ykkar
sjáendur hafa ekki komið
henni til hjálpar fyrr — kannski
hafa þeir ekki getað aðskilið
hennar boð frá öllum öðrum
boðum sem þeim berast.
Stundum hef ég komið granda-
laus á staði þar sem ég á ekki
von á neinu óvenjulegu. Þetta
gerðist til dæmis þegar blaða-
menn frá norsku vikuriti fóru
með mig á stað á æskuslóðum
mínum. Þetta voru rústir ffá
gömlum tíma — stórir steinar
sem raðað hafði verið í hring.
Ég mundi eftir því að þegar ég
var barn þá var eitthvað við þá
sem gerði það að verkum að
ég hljóp í burtu frá þeim. Þeg-
ar við komum á staðinn þá
fraus ég í sömu sporum og gat
ekki haldið áfram, um leið og
ég skalf og titraði. Þarna var
hjálparmaðurinn minn að vara
mig við að fara nær — og það
sama gerðist þegar ég kom að
Höfða í Reykjavík!"
band við mig og sagði að við
yrðum þegar í stað að hætta
við þessa andaglasfúndi því
hún vissi um þessa konu sem
við höfðum heyrt í. Þetta væri
mjög ill kona sem hefði komið
við sögu á andafúndum víða
um heim og væri hún að reyna
að komast í gegn.“
Ferðaðist til
annars heims
— Þú hefúr sagt að einhvers
staðar í miðjum bókaflokknum
strax fara að vinna með mig
en ég var allt of þreytt og við
biðum því til morguns. Ég var
látin setjast í stól og fyrir fram-
an mig voru sverð mér til
varnar. Þau ætluðu að koma
mér inn í annan heim og til
þess ætlaði læknirinn að dá-
leiða mig. Ég lokaði augunum
og við sjóndeildarhringinn sá
ég gráblá ský sem ég þaut að
og þegar ég kom að þeim þá
opnuðust þau fýrir mér og í
um 5 mínútur þaut ég í gegn-
um þau eins og göng þar til ég
Andaglas er af
hinu illa
— Hjálparmaðurinn?
„Eins og þú veist líklega þá
hafa allir sinn hjálparmann,
fylgju eins og þið kallið hann á
íslensku. Ég hef séð minn
hjálparmann og hann er góð-
mennskan sjálf, auk þess sem
hann er óskaplega fallegur
maður. Hann er hávaxinn,
með axlasítt ljóst og liðað hár
og blá augu. Margir sem hitta
mig sjá hann líka, en aðeins
sem háa hvíta veru til hliðar
við mig. Hann varar mig við
hættum og hjálpar mér líka við
margt. Ég veit mjög lítið um
Höfða en langaði að sjá þetta
fræga hús og ætlaði að láta taka
mynd af okkur Marit við húsið,
en þegar við vorum komin að
húsinu þá gat ég bara alls ekki
farið út úr bílnum, skalf bara
og titraði, og tel að þarna hafi
hjálparmaðurinn verið að vara
mig við einhverju illu. — Það
sem ég upplifði á Stöng var
gott en slæmt það sem ég
upplifði við Höfða.
Ég heyrði eitt sinn í illum
anda og hef ekki áhuga á að
upplifa slíkt aftur. Eins og ég
sagði fyrr þá er ég ekki miðill
og ekki heldur spíritisti en
mig langaði að prófa að fara í
andaglas og gerði það með
fólki sem er vant að stunda
slíkt. Við tókum andaglasfund-
inn upp, en á meðan á honum
stóð heyrðum við ekki aðrar
raddir en okkar eigin. Á eftir
hlustuðum við á upptökuna og
þá heyrðum við óhugnanlega
rödd konu. Hún var að hæðast
að okkur og hló að okkur
háum hneggjandi hlátri. Þetta
var mín fyrsta og síðasta
reynsla af andaglasi en tel ég
að það sé mjög slæmt að
stunda slíkt. Þekktur rithöf-
undur í Englandi frétti af því
sem gerðist á fundinum hjá
okkur og hún hafði strax sam-
• Það sem ég upplifði á
Stöng var gott, en slœmt á
Höfða.
• Þar var geislandi Ijós og
geislar þess náðu til alls á
jörðinni.
• Kœrir sig kollótta um þá
sem ekki kunna að meta
sögur hennar.
• Sendir okkur framhalds-
sögu sem gerist á íslandi!
um ísfólkið hafir þú orðið fyrir
sérstakri reynslu, þar sem þér
var gert ljóst hvert bækurnar
ættu að stefna?
„Þegar ég byrjaði á sögun-
um um ísfólkið hélt ég að
þetta yrðu nokkrar bækur —
óraði aldrei fyrir því að þær
yrðu 47 eins og þær koma til
með að verða. Ég taldi mig
vera að skrifa um baráttu góðs
og ills, en þarna var mér falið
að skrifa sögu ákveðinnar per-
sónu — og í síðustu bókinni,
sem kemur út í haust, kemur
raunveruleikinn að baki ísfólk-
inu að lokum í Ijós. Þessi
reynsla sem ég varð fyrir gerði
það að verkum að ég leitaði til
dularsálfræðings í Svíþjóð og
konu hans, Cecilia Olsson,
sem ég vil bara segja að sé
norn, en hún les fólk og hugs-
anir þess auk þess sem hún
hefur spádómsgáfur.
Þau reka stofhun í Svíþjóð
• og ég ferðaðist þangað. Það
var komið kvöid þegar ég var
loksins komin og þau vildu
var komin í annað lífsform. Þar
tindraði allt og titraði, en rödd
læknisins sagði mér að fara
hærra og hærra, þar til ég stóð
á einhverju, fjallstoppi eða ein-
hverju álíka. Þar var geislandi
ljós og geislar þess náðu til alls
og allra á jörðinni - geisli fyrir
hvert mannsbarn, hvern hlut.
‘Hvað er þetta?’ spurðu þau
mig. ‘Þetta er það sem við
erum öll hluti af,’ svaraði ég og
jafnframt að ég þyldi ekki við
að vera þarna lengur. ‘Komdu
til baka,’ sögðu þau þá. Ég fór
síðan alla leið niður til jarðar
og var þá stödd í grænum
haga. ‘Sérðu hús?’ spurðu þau.
‘Nei,’ svaraði ég. ‘Gakktu þá
áfram,’ sögðu þau. Ég gekk
áffam þar til ég kom að kastala
og gekk þar inn. Þá hitti ég
hann aftur, hann sem ég hafði
hitt áður og hafði sagt mér að
skrifa sögu sína. Ég grét og
grét. Ég sá þarna líka marga
dökka engla, en þeir eru ekk-
ert tengdir djöflinum, og fleiri
sem hann spurði mig hvort ég
28 VIKAN 14. TBL.1989