Vikan - 13.07.1989, Qupperneq 62

Frh. af bls. 57
draslinu eins og hann fór frá því. Hann
læsti dagstofunni og fór út að fá sér morg-
unverð.
Eftir hádegið fór hann í Hyde Park, einn
ffægasta úti- og skemmtigarð Lundúna-
borgar, naut þar útiloftsins og undi sér
við að horfa á endurnar að leik sínum og
annað saklaust líf stórborgarinnar. Um
kvöldið neytti hann kvöldverðar í klúbbn-
um sínum.
Það var efst á baugi hjá honum að losa
sig úr þessari prísund hjá Pétri, en hvað átti
hann að taka fyrir? Fara til Skotlands eða
Wales eða þá leigja sér vagn og fara á flakk.
Hann átti bágt með að ákveða sig.
Er hann kom heim í íbúðina aftur hafði
hann ekki komist að neinni niðurstöðu.
íbúðin var hræðilega útleikin. Það átti ekki
við hann að vita af allri þessari óreiðu í
kringum sig og að hafast ekki að. Nei, Pét-
ur skyldi fá að koma að öllu eins og hann
gekk frá því.
Sandy Iagðist snemma til hvílu og naut
þess að eiga í vændum í fyrsta skipti í
lengri tíma friðsæla nótt. Hann sofnaði
þegar.
Klukkan um tólf vaknaði hann við að all-
ar turnklukkur Lundúna slógu en um leið
heyrir hann að lykli er snúið í útidyra-
hurðinni. Hvað er nú á seyði? hugsaði
hann með sér. Þetta hlýtur að vera Pétur,
kominn aftur fyrr en ætlað var.
Hann vatt sér fram úr rúminu og út í
anddyrið. Honum brá heldur í brún við þá
sýn er blasti við honum. Andspænis hon-
um stóð há og grönn ung stúlka með kápu
á handleggnum og ferðatösku í hendi. Hún
var berhöfðuð en daufan bjarma írá loft-
ljósinu bar á gulllitað hárið. Hún stóð
þarna grafkyrr og horfði á hann ísköldu
augnaráði. Hún hlýtur að hafa veitt athygli
kínverska skrautvasanum er hann hafði
ætlað að forða frá tortímingu og lagt við
hliðina á dragkistunni því hún snarbeygði
sig eftir því, mundaði það og einhenti því í
höfuð honum. Það hitti hann beint í ennið.
Hann lyppaðist niður á gólfið hálfmeðvit-
undarlaus.
Hann sá alls staðar stjörnur. Aldrei á ævi
sinni hafði hann séð slíkan aragrúa af
fallegum stjörnum. Þær voru sítrónugular,
smaragðsgrænar og fjólubláar, sem sagt
allir heimsins fegurstu litir birtust honum,
þær lýstust og dóu út á víxl.
Smátt og smátt fór að rofa til í kringum
hann og þokunni tók að létta.
Hann reyndi að gera sér grein fyrir at-
burðinum en það var honum um megn
þar sem hann lá hálfrotaður í valnum.
Valkyrjan stóð yfir honum, sjálfsagt sigri-
hrósandi yflr þessu afreki sínu og misk-
unnarlaus.
Hann hafði löngun til að bera ffam af-
sakanir og gefa skýringar á hérvistarveru
sinni en til þess var hann of máttfarinn.
Taldi heppilegast í bili að loka augunum
og segja ekki eitt einasta orð.
Auðvitað hlaut þetta að vera ein af vin-
konum Péturs, sem komist hafði yfir úti-
dyralykilinn og ætlaði að taka hús á hon-
um um hánótt.
5MÁ5AC5A
Nú varð hann þess óljóst var að hún var
farin að þvo andlit hans og gera að sárum
hans þarna á vígvellinum. Hún þreifaði eft-
ir slagæðinni. Ef til vill gat hún upplýst
hana um það sem hún vildi vita. Að
minnsta kosti sagði hún og var nú óblíð á
manninn:
— Hættið þessum leikaraskap. Þér hafði
fúlla meðvitund. Hvað eruð þér að aðhaf-
ast hér í íbúðinni? Er þetta tilraun til inn-
brots eða annað enn verra?
Hann lauk upp augunum, með hálfum
huga samt, og gat nú sest upp og hallað sér
að veggnum. Hann gerði tilraun til að
hugsa málið.
Hún hlyti að vera meira en lítið biluð að
ímynda sér að nokkur óvitlaus maður feri
að fremja innbrot á einum saman nær-
klæðunum. En hann lét samt ekki þessar
hugsanir sínar í ljós heldur spurði hann
hana einfaldlega hvaða erindi hún ætti
hingað.
— Ég, sagði hún og nú sprakk blaðran. —
Við hvað eigið þér, maður? Þetta er mín
eigin íbúð.
Klukkan um tólf vaknaði
hann við að allar
turnklukkur Lundúna
slógu en um leið heyrir
hann að lykli er snúið í
útidyrahurðinni. Hvað er
nú ó seyði? hugsaði hann
með sér. Þetta hlýtur að
vera Pétur, kominn aftur
fyrr en œtlað var.
Hinn hræðilegi sannleikur var að birtast
Sandy. Hann sá ekkert annað en hyldýpið
framundan. Þessi „gamla skjóða", eins og
Pétur kallaði þessa ffænku sína, hafði þá
verið tómur tilbúningur, með öðrum orð-
um haugalygi.
— Eruð þér þá þessi ffænka Péturs?
stundi hann upp með erfiðleikum.
— Hvar er Pétur? spurði hún.
— Hann fór í ferðalag í nokkra daga.
— Og hver eruð þér, ef ég mætti sþyrja?
— Pinkerton, Pinkerton majór, og nú
var hann farið að svima aftur.
Hann heyrði óljóst einhverjar raddir.
Það var talað í símann við sjúkrahúsið og
beðið um sjúkrarúm, en það var ekki fyrir
hendi.
Ungur maður með læknistösku var kom-
inn á vettvang. — Þér hafið gefið honum
einn vel útilátinn, varð honum að orði.
— Já, getur verið, en hvernig átti ég að
vita hvernig á ferðum hans stæði hér? sagði
hún við lækninn. - Ég verð víst neydd til
að hafa hann hér meðan hann er að jafna
sig.
Sandy var nú færður inn á legubekk í
einni stofunni. Læknirinn gaf honum tvær
töflur en við það versnaði ástand hans um
allan helming. Hann sá Claudiu í öllu og
alls staðar. Honum fannst hún ganga fast
ffam í því að hann kæmi og borðaði með
sér hádegisverðinn. Hann var á stöðugum
flótta um allt herbergið.
— Hvað gengur eiginlega á? Viljið þér
gjöra svo vel og halda yður á legubekkn-
um, sagði frænka Péturs r dyragættinni. —
Þetta endar með því að nágrannar mínir
bera fram kvartanir.
— Fyrirgefið, stundi Sandy um leið og
hann lagðist fyrir á legubekkinn. — Það var
Claudia, hún var rétt búin að klófesta mig.
— Claudia?
— Já, hún er ekkja og vill komast til
Austurlanda.
— Hamingjan góða! Hvað skyldi koma
næst? muldraði hún um leið og hún lokaði
dyrunum.
Morguninn eftir færði hún honum kaffi,
mjólk og smurt brauð. Hún spurði hann
um líðanina, hvernig hann hefði sofið og
hvort hann vanhagaði um eitthvað. Að
öðru leyti var enginn vorkunnarhreimur í
röddinni.
Er hann hafði neytt þessa og þakkað
henni fyrir kvaðst hann mundu klæða sig
og flytja sig í klúbbinn sinn. Hann var
auðmýktin uppmáluð.
— Vitleysa, sagði hún, — þér farið ekki
fet, eruð enginn maður til þess ennþá.
Enda kom það í ljós er hann settist fram á
og gerði ítrekaðar tilraunir til að standa í
fæturna. Hann varð að skríða aftur upp í.
- Hvað eruð þið Pétur búnir að búa hér
lengi? spurði hún og nú var eitthvað farið
að lækka í henni rostinn.
— Nokkrar vikur, svaraði Sandy. — Hann
sagði að þér hefðuð lánað sér íbúðina.
— Einmitt það. Svo hann hélt því fram.
Vitið þér hvar hann komst yflr útidyralyk-
ilinn?
— Hef ekki hugmynd um það.
— Svo haflð þið haft hér samkvæmi
og... og kvenfólk?
- Já, í tugatali, andvarpaði Sandy, - en
þær voru ekkert á mínurn snærum, flýtti
hann sér að bæta við.
— En Claudia, er hún undanskilin?
- Það var þannig, hálfstamaði hann, -
hún þráir að komast til Austurlanda og svo
var það þessi hádegisverður. Hvaða dagur
er annars í dag?
— Laugardagur, svaraði hún.
Honum virtist létta. — Þá er sú hættan
liðin hjá. Það átti víst að ske í gær.
— Þrátt fýrir það að við virðumst tala
sömu tungu skil ég hvorki upp né niður í
þessu, sagði frænkan.
- Ef ég hefði haft hugmynd um að þér
væruð á næstu grösum þá hefði ég vissu-
lega tekið til höndum hér í íbúðinni. Ég
var vanur að gera það en orðinn bæði leið-
ur og gramur við Pétur, sem ætíð kom sér
hjá því.
— Á ég annars ekki að reyna að nálgast
þessa Claudiu fyrir yður? spurði hún og
60 VIKAN 14.TBL 1989