Vikan - 31.05.1990, Blaðsíða 14

nÓNLISTARHEIMINUM
„Við erum
eins og
sköpuð
hvort fyrir
annað...“
Helena og Finnur eru búsett á Akur-
eyri. Finnur á þangað ættir að
rekja en Helena sleit barnsskón-
um í Fteykjavík. Þau hafa skemmt
landanum með tónlist sinni um
árabil og hvarvetna notið mikilla vinsælda.
Finnur var staddur í höfuðborginni á dögunum
og þá greip blaðamaður Vikunnar tækifærið og
spjallaði við hann um starf þeirra hjóna og þau
sjálf.
OG FINNUR EYDAL:
AFDRIFARÍKUR SÖNGUR
Á ÁRSHÁTÍÐ MÁLARA
Það hófst allt með því að Helena var fengin til að syngja Málaravalsinn með hljómsveit Svavars
Gests 1957, en þá spilaði Finnur með þeirri ágætu hljómsveit.
„Við Helena kynntumst árið 1957. Ég var þá
að spila hér í bænum með hljómsveit Svavars
Gests. Helena var fengin til að syngja með
hljómsveitinni á árshátíð Málarameistara-
félags Reykjavíkur. Ég man að hún söng „Mál-
aravalsinn" sem hafði verið sérstaklega sam-
inn fyrir þetta kvöld. Ég var að fara heim til
Akureyrar til að setja á stofn mína eigin hljóm-
sveit, Atlantic quartett. Þegar ég heyrði Helenu
syngja „Málaravalsinn" hugsaði ég með mér:
„Þetta er söngkonan sem okkur vantar." Ég
heyrði Helenu bara syngja þetta eina lag áöur
en hún gekk til liðs við hljómsveit mína,“ segir
Finnur og brosir að endurminningunum.
„HELENA ÆGILEGA SKÚFFUÐ"
„Helena sagði mér seinna að þegar ég
kraup fyrir framan hana og spurði hvort hún
væri upptekin á morgun hefði hún haldið að ég
væri að bjóða sér eitthvað út. En þá var ég að
biöja hana að koma til Akureyrar að syngja.
Hún sagðist hafa orðið alveg ægilega skúffuð.
Norður fór hún samt með mér og það varð ekki
aftur snúið. Upp úr því trúlofuðum við okkur.
Ég reikna með að það hafi verið ást við fyrstu
sýn,“ segir hann brosandi.
„Hljómsveitina stofnuðum við svo í Alþýðu-
húsinu heima á Akureyri. Okkur var strax mjög
vel tekið. Við urðum fíjótlega fræg um allt land
og vorum fengin suður til Reykjavíkur til að
halda tónleika. Það leið ekki á löngu þar til við
fengum plötusamning. Það var Helenu að
þakka, þar sem hún hafði sungið inn á plötur
áður. I Reykjavík ílentumst við f átta ár. Við
spiluðum á öllum helstu skemmtistöðunum.
Þar má nefna Hótel Borg, Þjóðleikhúskjallar-
ann, Silfurtunglið, Glaumbæ, Sportklúbbinn og
Lídó. Þetta var ævintýri líkast. Við vorum ung
og allt gekk svo vel. Það má segja að við höf-
um verið á réttum stað á réttum tíma. Eftir
dvölina I höfuðborginni fluttum við til Akureyrar
þar sem við byrjuðum upphaflega. Og þar höf-
um við verið síðan,“ segir hann kíminn.
„HELENA DUGNAÐARFORKUR ...
ÉG AFTUR Á MÓTI LATARI“
„Við hjónin erum frekar ólík og ég held að
það komi sér vel. Viö bætum hvort annað
upp. Helena er dugnaðarforkur. Hún vinnur
oft meira af kappi en forsjá. Aftur á móti er ég
latari. En kínverskt máltæki segir: Látið þann
latasta vinna verkiö og hann gerir það hag-
kvæmast," segir hann og hlær við. „Við Hel-
ena höfum unnið mikið saman í gegnum tíð-
ina. Ég sé ekkert því til fyrirstöðu aö hjón séu
saman í starfi jafnt sem einkalífi. f okkar tilviki
hefur það alveg gengið upp. Við erum eins og
sköpuð hvort fyrir annað.“
Þau hjónin eiga þrjú börn, Hörð, búsettan í
Reykjavík, Laufeyju sem býr í Svíþjóð og Hel-
enu sem er yngst og stundar nám við MA.
„Hún lærði á klarinett hjá mér í nokkur ár en
mitt aðalstarf er kennsla við Tónlistarskólann á
Akureyri. Þar kenni ég á klarinett og saxófón.
Mér finnst ákaflega gaman að vinna með
börnum, sérstaklega ef þau eru opinská og
hreinlynd. Tónlistin hefur alltaf verið efst á
baugi hjá mér. Starf sem ekki tengist henni á
einhvern hátt kom aldrei til greina. Ég var sjö
ára gamall þegar ég byrjaði að læra á píanó.
Klarinettið bættist við þegar ég var ellefu ára.“
Finnur heldur áfram: „Helena var mjög ung
þegar hún byrjaði að syngja sálma inn á plötur.
Hún lærði um tíma klassískan söng og átti að
verða óperusöngkona en það var áður en hún
spilltist af mér. Það kom líkatil greina hjá henni
að fara í langskólanám. Henni gekk alltaf vel í
skóla. En eins og fleiri tók hún tónlistina fram
yfir.“
Hvað gerið þið í frístundum?
„Yfir sumartímann, þegar við erum í fríi frá
vinnu, dveljum við hjónin langtímum saman í
hjólhýsinu okkar. Við kyrrsetjum það oft í
Vaglaskógi því þar þykir okkur gott að vera.
Það jafnast ekkert á viö að koma í hjólhýsið
svangur úr sundi og grilla sér góðan mat. Mér
líður best í sumarfríi meö konunni minni. Það
er svo gott að komast úr þéttbýlinu I kyrrðina I
sveitinni. Maður uppgötvar að náttúran er full
af hljóðum. Niðurinn [ ánni hefur róandi áhrif.
Okkur finnst líka gaman að ferðast til útlanda.
Viö höfum fariö víða og þá oftast í tónleika-
ferðalög. Við spiluðum um tíma í næturklúbbi
á Mallorka. Á þennan hátt gefst okkur kostur á
að sameina vinnu og frí.“
NÆGJUSEMI ER LYKILORÐIÐ
Hvað finnst þér um unga fólkið núna og tón-
listina sem það flytur? „Mér líkar margt vel í
tónlistinni núna. Textarnir eru á meira töffara-
máli heldur en áður en segja í raun alveg það
sama. Það sem mér líkar illa er að laglínan
skuli vera mikið til horfin. Lagið var til hérna
áður, nú er meira byggt upp á hreinum takti.
Ég hef jákvætt viðhorf til ungs fólks. Það mætti
kannski tileinka sér aðeins meiri nægjusemi.
Nægjusemi er lykiloröið og að una glaður við
sitt. Það sem mér fellur best við I annarra
manna fari er heiðarleiki. Og þaö versta er
öfund. Hún kemur svo mörgu illu af stað,“ seg-
ir Finnur að lokum.
14 VIKAN ÍITBL. 1990