Vikan - 11.07.1991, Page 35

KROSSGÁTUGERÐ: GUÐJÓN BALDVINSSON
fundist í ræsi í vegi fyrir neöan ómalbikaðan af-
leggjara. Uppnámið vegna morðsins á Ettu Ring-
gold hafði teygt sig um allan norðurhluta Nýja
Englands.
I greininni var gefið álit tveggja geðlækna sem
höfðu með ánægju viljað geta sér til um stöðuna
að því tilskildu að nöfn þeirra væru ekki nefnd.
Annar þeirra nefndi að morðinginn gæti verið af-
brigðilegur kynferðislega - að yfir hann kæmi of-
beldishvöt á fullnægingarstundinni. Huggulegt,
hugsaði Johnny og gretti sig. Hann kyrkti þær um
leið og hann fékk það. Höfuðverkurinn versnaði
stöðugt.
Hinn geðlæknirinn benti á þá staðreynd að öll
morðin höfðu verið framin síðla hausts eða
snemma vetrar. Og þó persónuleiki þeirra sem
þjáðust af oflæti og þunglyndi á víxl fylgdi engu
föstu mynstri, þá var algengt að þannig einstakl-
ingur hefði geðbrigði sem fylgdu árstíðaskiptum
fast eftir. Hann gæti verið í „lægð“ frá miðjum apr-
íl til ágústloka og farið svo að mjakast upp á við,
svo „hámarkinu" væri náð á morðtímabilinu.
Meðan á oflætistímabilinu stóð var líklegt að
viðkomandi væri athafnasamur, djarfur og
bjartsýnn. „Líklega trúir hann því að lögreglan
geti ekki náð honum,“ hafði hinn ónefndi geð-
læknir sagt að lokum. Lokaorð greinarinnar voru
þau að fram að þessu hefði viðkomandi haft rétt
fyrir sér.
Johnny lagði blaðið frá sér, leit á klukkuna og
sá að faðir hans ætti að vera væntanlegur á hverri
stundu, nema sniókoman hefði tafið hann. Hann
fór með gamla dagblaðið yfir að arninum og setti
það á eldinn.
Ekki mitt mál. Fjandinn hirði Sam Weizak. Ekki
fela þig í helli, Johnny.
Hann var ekki að fela sig í helli, það var alls ekki
það. Það vildi bara svo til að hann hafði orðið fyrir
fremur slæmu áfalli. Að missa stóran hluta lífs
síns, það hlaut að veita manni inngöngu í áfalla-
deildina, var það ekki?
Og alla þá sjálfsvorkunn sem þú getur í þig
látið?
„Éttu skít,“ tautaði hann fyrir munni sér. Hvort
sem um var að ræða sjálfsvorkunn eður ei þá
hafði hann misst stóran hluta lífs síns. Blóma-
skeið sitt, ef svo mátti segja. Hann hafði lagt hart
að sér. Átti hann ekki skilið að eiga sitt einkalíf?
Átti hann ekki rétt á að eiga venjulegt líf?
Það er ekki til, góði.
Kannski ekki. Ef hann nú hitti þennan lögreglu-
stjóra? Það var engin trygging fyrir því að hann
gæti sagt honum neitt. Og segjum að hann gæti
það? Segjum að hann gæti rétt honum morðingj-
ann á silfurfati? Það yrði endurtekning á blaða-
mannafundinum á sjúkrahúsinu, hringleikahús í
æðra veldi.
Hann tók upp símann og hringdi í Weizak.
Hann hringdi sex eða sjö sinnum og Johnny var
að fara að leggja á þegar Sam svaraði sjálfur.
„Sam?“
„John Smith?“ Ánægjan í rödd Sams var
greinileg - en var einnig I henni undirtónn óróa?
„Já, þetta er ég.“
„Það er farið að snjóa hérna,“ sagði Weizak,
kannski aðeins of hjartanlega. „Þeir segja að ...
John? Er það lögreglustjórinn? Er það hans
vegna að þú ert svona kuldalegur?"
„Hann hringdi tii mín,“ sagði Johnny, „og ég var
að furða mig á því hvers vegna þú sagði honum
frá mér. Hvers vegna þú lést mig ekki vita af
því... og hvers vegna þú baðst mig ekki um leyfi
fyrst.“
Weizak andvarpaði. „Kannski gæti ég logið að
þér en það yrði ekki til neins. Ég spurði þig ekki
fyrst vegna þess að ég óttaðist að þú segðir nei.
Og ég sagði þér ekki frá því eftir á vegna þess að
lögreglustjórinn hló að mér. Þegar fólk hlær að til-
lögum mínum þá reikna ég með því að viðkom-
andi ætli ekki að fara eftir þeim.“
Johnny verkjaði í gagnaugað, neri það með
lausu hendinni og lokaði augunum. „En hvers
vegna, Sam? Þú varst sá sem sagðir mér að
beygja mig og láta þetta líða hjá.“
„Það var greinin í blaðinu," sagði Sam. „Ég
sagði viö sjálfan mig, fimm konur dánar. Fimrn."
Rödd hans var hikandi og vandræðaleg. Johnny
leið enn verr að heyra til hans. Hann óskaði þess
að hann hefði ekki hringt.
„Tvær þeirra unglingsstúlkur. Ung móðir. Ungl-
ingakennari sem dáði verk Brownings. Það var
kennarinn sem ég hugsaði mest um. Troðið inn í
ræsi undir vegi eins og ruslapoka..."
„Þú hafðir engan rétt á að draga mig inn í sekt-
arórana þína,“ sagði Johnny loðmæltur.
„Nei, kannski ekki.“
„Ekkert kannski með það!“
„Johnny, er allt í lagi? Þú hljómar..."
„Ég er að drepast úr hausverk, ertu hissa á
því? Ég vildi óska að þú hefðir látið þetta vera. Þú
hringdir ekki til móður þinnar þegar ég sagði þér
frá henni. Vegna þess að þú sagðir..."
/ Kfj'a KARl- FUC,U R ijK. llMfí - M&Fi'K AFC.R. ftofí-t) Kl/dÐ' FoRFEti- uR/dA / SKoR.- D'jR- A/J/jA Fh' T&K
JM& lyJ i 1 j/L c> b 'ÍR.A- HLj'eí) DR.iT
BRkÐW KSLÐií^ , / > 1
ftEisKA V ./ 0 5 'fl K T
/■ ms- T t£> FftUSp- uÁ KLfiFA Z ./ « / PRiKS
Rm V AJES bR’ASAIK HÚS- þó)R.U/V\ V > 3
OF H'ftitZ i/Exr/kZ SðL- b'hfUÐ > !o Komast ast
STÍLLÍ UPP (S-TLFbrZ. f >
1 Z 3- y s~ b TómaK
Lausnarorð 1-5: LÓMAR
14. TBL 1991 VIKAN 35