Vikan - 11.07.1991, Blaðsíða 39

* g •
Vasaljós vaggandi í hríðarkófinu. Vindurinn
gnauðaði og blés snjó framhjá þeim í allar áttir.
„Viltu fara yfir að hljómsveitarpallinum?“ spurði
Bannerman.
„Ekki ennþá. Sýndu mér hvar sígarettustubb-
arnir voru.“
Þeir gengu svolítið lengra og svo nam Bann-
erman staðar.
„Hérna," sagði hann og beindi vasaljósinu að
bekk sem var lítið annað en óljós þúst.
Johnny tók af sér hanskana og setti þá í jakka-
vasa sinn. Síðan kraup hann og hóf að bursta
snjóinn af bekknum. Aftur sló fölvinn á andliti
mannsins Bannerman. Hann minnti á mann í ör-
væntingarfullri bæn á hnjánum fyrir framan
bekkinn.
Hendur Johnnys urðu kaldar, síöan aðallega
dofnar. Bráðinn snjór rann af fingrum hans.
Hann tók um bekkinn með báðum höndum og
óhugnanleg tilfinning helltist yfir hann - hann
hafði aldrei skynjað neitt svo sterklega fyrr og átti
aðeins eftir að upplifa nokkuð svo sterkt einu sinni
aftur. Hann starði niður á bekkinn, hleypti brúnum,
hélt fast um hann með höndunum. Þetta var...
(Sumarbekkur)
Hve mörg hundruð höfðu einhvern tíma setið
hér og hlustað á „Guð blessi Ameríku"?
En í morgun hafði morðingi setið hérna. Johnny
lann fyrir honum.
Hann (ég) situr hérna, reykir, bíður, líður vel.
Raulandi fyrir munni sér. Eitthvað með Rolling
Stones. Næ því ekki en það er greinilegt að allt
er... er hvað?
í þessu fína. Allt I þessu fína, allt er grátt og
bíður snjókomunnar og ég er...
„Sleipur," muldraði Johnny. „Ég er sleipur, svo
sleipur."
Bannerman hallaði sér framávið, heyrði ekki
orðaskil yfir gnauðiö í vindinum. „Hvað þá?“
„Ég ersvo djöfull sleipur, “ sagði Johnny hátt og
greinilega. Sigrihrósandi bros hafði myndast á
vörum hans. Augu hans störðu í gegnum Bann-
erman. Bannerman trúði. Þetta gæti enginn leikið.
og það hryllilegasta var...að svipurinn minntihann
á einhvern. Brosið...raddblærinn...Johnny Smith
var farinn; í stað hans virtist komin mannleg eyða.
Og á bak við hversdagslegt andlit hans, næstum
nógu nálægt til að snerta, var annað andlit. Andlit
morðingja.
Andlit einhvers sem hann þekkti.
„Þið náið mér aldrei af því ég er of sleipur fyrir
ykkur." Hláturgusa slapp upp úr honum, sjálfs-
örugg, hæðandi. „Ég fer í hann í hvert einasta
sinn og ef þær klóra...eða bíta...ná þær engu taki
á mér...af því að ég ersvo SLEIPUR!" Rödd hans
hækkaði upþ í sigrihrósandi, tryllingslegt öskur
sem kepþti við vindinn og Bannerman hörfaði,
gæsahúð um hann allan, eistu hans í þéttum
hnút.
Láttu þetta hætta, hugsaði hann. Láttu þetta
hætta núna. Gerðu það.
Johnny hallaði sér yfir bekkinn. Bráðinn snjór
lak milli berra fingra hans.
(Hún setti klemmu á það svo ég vissi hvernig
það væri. Hvernig það væri að fá sýkingu. Sýk-
ingu af einum sóðaserðaranum, þær eru allar
sóðaserðarar og það verður að stöðva þær, já,
stöðva þær, stöðva, stöðvunar, GUÐ MiNN GÓÐ-
UR STÖÐVUNARSKILTIÐ!)
Johnny æpti og datt í áttina frá bekknum, með
hendurnar þétt upp að kinnunum. Bannerman
kraup við hlið hans, illa skelkaður. Hinum megin
við kaðalinn, sem girti hljómsveitarpallinn af,
muldruðu blaðamennirnir.
„Sleipur," umlaði Johnny. Hann leit upp á
Bannerman, særðum, óttaslegnum augum. Hann
verkjaði í klofið eftir klemmuna sem móðir morð-
ingjans hafði sett á hann. Hann hafði ekki verið
morðinginn þá, ó nei, ekki óargadýr, hann hafði
aðeins verið hræddur lítill drengur með klemmu
á ... á ...
„Förum upp á pallinn núna,“ sagði Johnny.
„Nei, Johnny, ég held að við ættum að fara.“
Johnny ýtti sér blindandi framhjá honum og brölti
í átt að pallinum, hringlaga skugga framundan.
Bannerman hljóp á eftir og náði honum.
„Hver er það, Johnny? Veistu hver... ?“
„Þú fannst enga húð undir nöglum þeirra vegna
þess að hann var í regnfrakka," sagði Johnny.
Hann var móður og másandi. „Regnfrakka með
hettu. Líttu á skýrslurnar og þá sérðu það. Það var
rigning eða snjókoma í hvert einasta sinn. Þær
klóruðu. Þær börðust um. Vissulega. En fingur
þeirra náðu aldrei taki.“
„Hver, Johnny? Hver?“
„Ég veit það ekki. En ég ætla að komast að
því.“
Svo voru þeir komnir upp á sviðið. Johnny fór
niður á fjóra fætur og hóf að skríða hægt yfir
pallinn. Hendur hans voru skærrauðar. Bannerm-
an hugsaði með sér að þær hlytu að vera orðnar
eins og hrá kjötstykki.
Johnny stansaði skyndilega og stífnaði.
„Hérna,“ sagði hann óskýrt. „Hann gerði það
hérna." ímyndir og áferðir og skynjanir flæddu
inn. Koparbragð af æsingi, möguleikinn á að ein-
hver sæi hann jók á spennuna. Stúlkan braust
um, reyndi að hrópa. Hann hafði tekið yfir munn
hennar með hanskaklæddri hendi. Þið náið mér
aldrei, ég er Ósýnilegi maðurinn, finnst þér þetta
nógu sóðalegt, mamma?
Johnny fór að stynja og skók höfuðið fram og til
baka.
Föt að rifna. Hlýja. Eitthvað flæðandi. Blóð?
Sæði? Þvag?
Hann fór að nötra frá hvirfli til ilja. Hárið hékk
ofan í augu. Andlit hans. Brosandi, opið andlit
hans innan í hettunni meðan hendur hans (mínar)
umlykja hálsinn á fullnægingarstundinni og
kreista...og kreista...og kreista.
Styrkurinn hvarf úr örmum hans um leið og í-
myndirnar dofnuðu. Hann rann framávið og lá nú
endilangur á sviðinu, kjökrandi. Þegar Banner-
man snerti öxl hans hrópaði hann upp yfir sig og
reyndi að brölta í burtu, andlit hans tryllt af ótta.
Skjálftaköstin þutu gegnum líkama hans. Buxur
hans og jakki voru þakin snjó.
„Ég veit hver það er,“ sagði hann.
FRAMHALD í NÆSIU VIKU
Krossgátur
og þrautir
tímaritsins
Frístundar.
Vinsæl
afþreying
í fríinu.
SAM-útgáfan
14. TBL. 1991 VIKAN 39