Vikan - 14.11.1991, Síða 54

SMÁSAGA EFTIR BJÖRN KARLSSON
SKIÐAÞRAUTIR
Nú, þegar tími fyrir
skíðaferðir fer að hefj-
ast og margir byrjend-
ur fara að stíga sín fyrstu skref
á skíðum, vaknar sú spurning
hvort þörf sé á að fara á byrj-
endanámskeið eða ekki. Þeg-
ar ég var að byrja að fara á
skíði fyrir tveimur árum var
það ekki spurning í mínum
huga aö byrjendanámskeið
væru einungis fyrir börn og
gamalmenni. Konan mín, sem
er nokkuð vön á skíðum, hélt
því hins vegar fram að full þörf
væri fyrir alla að sækja slík
námskeið. Ég sagði henni um-
búðalaust skoðun mína á því
máli og að það nægði mér fylli-
lega ef hún segði mér aðeins
til í byrjun, sem hún og féllst á
að gera.
Einn snjóbjartan vetrardag
ákváðum við svo að skella
okkur í Bláfjöll og komast í
snertingu við náttúruna á
skíðum. Við tróðum skíðum
og stöfum inn í litla bílinn okk-
ar og brunuðum af stað með
skíðin á herðunum því enginn
var skíðaboginn. Þegar upp í
Bláfjöll kom var þar fyrir mikið
af fólki á öllum aldri út um allar
trissur. Eins og hjá öðrum byrj-
endum lá leið mín fyrst í
barnabrekkuna. Ég spennti á
mig skíðin og það tók sinn
tíma því að eitthvað þvældust
bindingarnar fyrir mér, síðan
fikraði ég mig óstöðugur að
biðröðinni við lyftuna sem í
voru mestmegnis börn.
Þegar ég komst að lyftunni
reyndi ég að sýnast vanur en
lyftuvörðurinn hefur sjálfsagt
séð í gegnum mig því að var-
lega rétti hann mér sætið, sem
er stöng með hring neðan á.
Ég tók við stönginni og setti
hana á milli læranna eins og
gert er. Þegar lyftan tók í sett-
ist ég en það á maður víst ekki
að gera. Vörðurinn orgaði á
eftir mér: „Ekki setjast!" (Gat
mannfýlan ekki sagt það fyrr?)
Að sjálfsögðu var það of seint.
Ég datt beint á rassinn í snjó-
inn en hélt með annarri hendi
áfram í stöngina á sætinu
sem dró mig áfram smáspöl.
Þá orgaði vörðurinn aftur:
„Slepptu lyftunni, rnaður!" Ég
lét ekki segja mér það tvisvar,
sleppti lyftunni og kallaði: „Já,
hún var handónýt hvort sem
var!“ Ég var varla búinn að
sleppa orðinu þegar ég fékk
næsta lyftusæti á eftir í hnakk-
ann og það sendi mig hálf-
meðvitundarlausan í snjóinn.
Mér fannst kominn tími til að
forða mér frá þessu mann-
skæða tæki og staulaðist í
burtu.
Ég sver að mig langaði mest
til að snúa krakkakvikindin,
sem hlógu að mér, úr hálsliðn-
um. En ég átti fullt í fangi með
að halda mér á fótunum svo
að ég reyndi bara að ganga í
burtu eins og ekkert hefði í-
skorist. Ég spurði konuna
mína, sem hafði staðiö þarna
hjá og horft á svaðilfarirnar,
hvort við ættum ekki að segja
þetta gott í dag. Hún hélt nú
ekki og sagði að þetta gerðist
alltaf hjá byrjendum. Það var
ekki laust við að hún ætti
eitthvað bágt með sig, blessun-
in, og sýndi einhverjar bros-
viprur. Ekki veit ég af hverju
því ekki gat ég séð neitt bros-
legt við þetta.
Ég lét tala mig inn á að
reyna aftur. [ þetta skiptið
passaði ég að setjast ekki en
þá þurftu skíðin endilega að
renna í kross og stingast í
snjóinn. Við það bremsaði ég
en lyftan hélt áfram svo aö ég
steyptist á andlitið beint t
snjóinn. Ég flýtti mér í burtu frá
lyftunni svo að sagan endur-
tæki sig ekki. Nú var ég orðinn
nokkuð þreyttur á þessari lyftu
en ákvað að gefast ekki upp. í
þriðju tilraun gekk allt eins og í
sögu ef frá eru taldir smávægi-
legir erfiðleikar þegar ég var
að koma mér úr lyftunni.
Þá átti ég bara eftir að læra
áskíðin. Konan mín var mértil
halds og trausts og lagði lín-
urnar, sýndi mér hvernig ætti
aö fara í plóg og í svigi niður
brekku. í fyrstu ferðunum mín-
um lá oft við að ég renndi mér
á annað fólk þar sem ég hafði
ekki nógu góða stjórn á
skíðunum. Fólk forðaði sér hið
snarasta þegar ég nálgaðist,
sjálfsagt hef ég ekki verið
mjög fagmannlegur á skíðun-
um. Eftir nokkrar ferðir var ég
farinn að venjast skíðunum og
brekkan varð barnaleikur einn.
Ekki lét ég hafa mig út í að
54 VIKAN 23. TBL. 1991
MYNDSKREYTING: ÓLAFUR GUÐLAUGSSON