Vikan - 23.01.1992, Side 7

► Sjórinn er
aldrei langt
undan. Eitt af
verkum Óla
sem tengjast
sjónum og
sjómennsk-
unni.
maðurinn hefur orðið þessa var og vindur sér í
æskufrásagnir.
„Ég gekk í þann barnaskóla sem hér nefnist
Barnaskóli íslands og man ekki hvernig sú
nafngift varð til. Þar var ég hafður hjá sama
kennara alla tíð - það þótti víst heppilegast -
honum Páli Gunnarssyni sem var jarðsettur nú
í byrjun desember."
- Hvers vegna skipti það svo miklu
máli?
„Ætli það hafi ekki verið vegna skaplyndis.
Páll var Húnvetningur, umburðarlyndur og
þekkti sína ætt. Það hefur sjálfsagt ekki veitt af
því gagnvart mér. Og ég hef alla tíð talið
mönnum það til sérstakra kosta að vera Hún-
vetningar. í raun er ég nefnilega miklu meiri
sveitamaður en góðu hófi gegnir; eða svo
segja ýmsir í fjölskyldunni."
- Ekkert upptekinn af hinu svonefnda
Akureyrar-aristókratíi?
„Nei, ætli það. Það má vera eins og það er.
Það spannst nú upphaflega í kringum nokkra
útlendinga hérna, mest Dani, svo þá sem tóku
sér ættarnöfn og svo menn sem hafði lánast
að öngla saman peningum og héldu íburðar-
mikil heimili. En aristókratí - ja, séu uppi ein-
hverjir tilburðir í þá átt nú til dags er það hjá-
ræna sem höfðar ekki til mín.“
- Aldrei reynt eða langað til að vera f fín-
um klubbum eða félögum?
„Ha, jú, ég prófaði svo sem þrátt fyrir varn-
aðarorð pabba og afa, þar á meðal Oddfellow-
regluna en hún átti ekki við skap mitt. Þeir voru
búnir að segja mér það en auðvitað varð ég að
vaða til að prófa samt - eða kannski einmitt
vegna þessara viðvarana. Það getur vel verið
að einhverjir séu enn þann dag í dag að reyna
að ganga um með stífan flibba. Þeir mega það.
Mér finnst hins vegar að allt hafi jafnast út í
meðalmennsku."
- Æskan og uppeldið - föðurhús og fjöl-
skyldan?
„Ég ólst auðvitað upp hjá foreldrum mínum
sem bjuggu framan af í kjallaranum hjá Jóni
Sólnes á Bjarkarstígnum en byggðu sér síðar
hús í Engimýrinni. Jón var mikill öndvegismað-
ur sem átti eftir að reynast mér vel síðar. Ég
var líka afar mikið undir handarjaðri afa míns
og ömmu og átti ófáar stundir með þeim í
Hafnarstrætinu. Sumir segja að afi hafi spillt
mér, skemmt mig, en það var þá á réttan hátt
aö mínu viti. Það var alltaf sérstakur strengur á
milli mín og gamla mannsins; strengur sem
aldrei brast, hvað sem á dundi.“
- Æskuvinir og félagar?
„Sérstaklega voru það nú þeir Axel Gísla-
son og Guðmundur Sigurðsson sem nú rekur
leikfangaverslunina París hér í bæ. Með þeim
átti ég margar ánægju- og uppátektastundir.
Við Guðmundur höfum fjarlægst hvorn annan
á fullorðinsárum eins og oft vill verða; aðrar
áherslur, ólfk áhugamál. En við Axel höldum
enn talsverðum kunningsskap þó svo að hann
sé búsettur fyrir sunnan. Það var margt gert og
sjaldan ef nokkurn tíma dauðar stundir. Til
dæmis má segja frá því að við smíðuðum
kajaka að grænlenskum hætti, fermingarsum-
arið okkar. Við fengum aðstöðu á bak við póst-
húsið hjá afa og líka raunar inni í sal sem
aldrei var notaður nema þegar almest var að
gera á póstinum. Kajakarnir komust á sjó og
mikið var róið. Það má eiginlega segja að við
höfum farið í útgerð því þá var hér mikil polla-
síld og við rerum girmmt og gráðugt, inn í næt-
urnar sem búið var að leggja. Og karlarnir, ja
þeir gáfu okkur síld sem við skiptum svo á milli
okkar. Þá gladdist nú kattastóðið heima hjá
mér.“ Hann starir fram fyrir sig, gleymir sér ef
til vill við gamalt mjálm, sem enn býr í hugan-
um, en rífur sig svo upp. „Það hafa alltaf verið
mörg dýr í kringum mig.“
- Hvað um íþróttir og annað sem flestir
strákar lögðu stund á?“
„Aldrei fórum við í boltann. Það var sundið
sem heillaði og sjö eða átta ára var ég farinn
að æfa sund af miklum móð og hélt mig lengi
við það. Ég náði þvf að veröa drengja- og síð-
ar unglingameistari í skriðsundi og baksundi
ásamt fleiri greinum og þá var keppt víða um
land. Að vísu voru þessir félagar mínir ekki
í keppni heldur voru meira eins og fram-
kvæmdastjórar í kringum sundiðkunina hjá
mér.“
STOFNAÐ SUNDFÉLAG
- Var þá öflugt sundfélag á Akureyri?
„Nei, ekki var því til að dreifa og satt best að
segja fórum við í fýlu við íþróttafélögin KA og
Þór þvf þau vildu helst engu sinna nema bolta-
íþróttum. Það varð til þess að við stofnuðum
sundfélagið Óðin og fjórtán eða fimmtán ára
varð ég formaður þess. Enn eigum við hér hina
ágætustu sundmenn." Óli G. talar lengi í einu,
segir lipurlega frá en hættir svo af slíkri skynd-
ingu að manni bregður aðeins og þarf að taka
sér tak til að fara aftur í hlutverk spyrilsins.
Raunar situr hann með hálfvegis spyrjandi
svip á meðan hann talar, rétt eins og honum
komi þetta ekki ýkja mikið við.
„Og svo var það auðvitað veiðiskapurinn og
flugið. Ég fékk afar áleitinn veiðivírus strax
barn að aldri og fimmtán ára var ég svo kom-
inn á kaf í flugið; svifflugið. Okkur félögunum
varð býsna tíðförult inn á Melgerðismela að
hanga yfir svifflugum og því sem þeim fylgdi.
Og svo var lært flug. Fyrst svifflug og svo tók
vélflugið við. Ég tók samt aldrei nema einka-
flugmanninn. Slasaðist raunar á auga þannig
að sjónin var ekki flugfær á stórum skala. Já,
ég fékk járnflís í augað á Seyðisfirði, sumarið
sem ég varð stúdent. - Annars var þetta ekki
bara sund, veiðar og flug; hestarnir voru aldrei
langt undan. Þeir hafa nánast alltaf verið föru-
nautar mínir.“
Hann kveikir í enn einni sígarettunni og
drekkur sterkt te með púðursykri. „Sjáðu til, ég
var snemma sendur í sveit, fimm ára eða svo,
bæði af brjóstgæðum og velvilja en sennilega
líka af því að gott var að hafa mig fjarstaddan
öðru hverju. Ég var í Vatnsdalnum, í Þórorms-
tungu, hjá sómafólki. Þetta var fyrir tíma
brúnna sem nú eru yfir Vatnsdalsána og aðal-
samgöngutækið var hesturinn. Örlítill naggur
fékk þarna það hlutverk að ríða út í Ás að
sækja póstinn. Mikið skelfing sem mér þótti
þessi samgöngumáti strax heillandi."
- Hvenær eignaðistu þinn fyrsta hest?
„Það get ég þakkað afa, eins og fjölmargt
annað. Hann hafði erft jarðarskika á Blönduósi
eftir foreldra sína. En þar eð hann ætlaði ekki
að nýta hann til neins, gaf hann bróður sínum
skikann. Þessi afabróðir minn sendi honum
svo bleikálóttan fola sem afi gaf mér. Gripurinn
var í tamningu hjá Hirti Gíslasyni i einn vetur
og svo tók ég við.“
f VEIÐISKAP MEÐ ÁSGEIRI FORSETA
- Fékkstu ef til vill lika tækifæri til að sinna
veiðiskap þarna í Vatnsdalnum?
„Já, svona að vissu marki. Raunar gerðist
það að á miðju sumri, þegar ég hafði verið sjö
sumur í sveit, tók ég mig upp og fór heim til að
geta lagst í laxveiðina með pabba. í Vatns-
dalsánni var bara hreint ekkert hægt að renna
fyrir fisk án þess að vera veiðiþjófur og barn-
ungur var ég tekinn þar fyrir veiðiþjófnað."
- Var það mikið áfall?
„Nei, ekki held ég það. Þannig var að ég
hafði farið suður meö Múlanum á góðan veiði-
stað sem ég vissi um og var að gera klárt á
bakkanum þegar heljarmikil drossía renndi þar
að og út stigu tveir virðulegir, gráhærðir menn,
bílstjóri þeirra og léttadrengur. Þeir vinda sér
þarna að mér og spyrja hvort ég hafi veiðileyfi.
Og ég hélt nú það! Hvaðan ég hefði það þá?
Nú, frá honum Tryggva Ófeigssyni frænda
mínum, sem hefði ána á leigu ... ja, það stóð
ekki í mér þann daginn, svo mikið er víst. Auk
þess vissi ég að pabbi og Tryggvi voru ná-
skyldir og mér fannst þetta vel við hæfi. Ja,
það var merkilegt að tarna, sagði annar mann-
anna, því ég er Tryggvi Ófeigsson og hérna er
hann Ásgeir Ásgeirsson, forsetinn okkar. Og
þannig æxlaðist það að ég var allt í einu lentur
í veiðiskap með þessum tveimur mönnum.
Þetta var ágætur dagur og i lok hans óku þeir
mér heim á bæinn. Það varð uppi fótur og fit,
2, TBL. 1992 VIKAN 7