Vikan - 23.01.1992, Page 34

UMSJÓN: GUNNAR H. ÁRSÆLSSON
NÝJAR HLJÓMPLÖTUR
U2: ACTHUNG BABY ER METNAÐARFYLLSTA OG ÞROSKAÐASTA
VERK SVEITARINNAR TIL ÞESSA.
KULNAÐAR GLÆÐUR
GENESIS:
WE CAN’T DANCE
U2
Á TOPPNUM
Achtung Baby U2 virkaöi í
tyrstu eins og ískalt kjafts-
högg. Byrjunin (lagið Zoo Stat-
ion) var eins og einhver della
og mér leist ekkert á blikuna.
En því oftar sem diskurinn er
settur yfir geislann þeim mun
sannfærðari verður hlustand-
inn um að hér er metnaðar-
fyllsta og þroskaðasta verk
sveitarinnar til þessa. Jafn-
framt er um töluverða dirfsku
að ræða, frá hendi meðlima
sveitarinnar, því margt á plöt-
unni hljómar alls ekki eins og
U2, til dæmis rödd Bono í
hluta laganna The Fly (inni-
heldur magnað sóló frá The
Edge) og áðurnefndu Zoo
Station. Bono hefur aldrei ver-
ið svona góður og U2 hafa
aldrei verið svona sýrðir, en
það venst og fer þeim bara
vel. Fyrst minnst var á gítar-
leikinn er eitt um hann að
segja; drengurinn er geggjað-
ur, ræðst með allri sinni bjög-
un á hljóðhimnurnar, eins og
morðingi ræðst á fórnarlamb
sitt. Náunginn hefur frábæran
stfl.
Rytmaparið er að venju
Larry Mullen yngri (trommur)
og Adam Clayton (á bassa) og
klikka þeir ekki fremur en
vanalega. Meiri fjölbreytni
gætir í trommuleiknum, ber
meira á slagverkshljóðfærum
en á fyrri plötum. Ýmissa
áhrifa gætir á plötunni frá öðr-
um tónlistarstefnum, svo sem
rappi og sálartónlist (í laginu
Mysterious Ways) og greini-
legt að þeir félagarnir hafa ver-
ið að hlusta á hitt og þetta að
undanförnu.
Til þess að gera langa sögu
stutta er Achtung Baby meist-
arastykki og samstarf hljóm-
sveitarinnar og upptökustjór-
anna, Daniels Lanois, Floods,
Brians Eno og Steve Lilly-
white, hefur borið ríkulegan
ávöxt.
STJÖRNUGJÖF: ★★★★★
BUBBI: Á PLÖTUNNI ÉG ER
ERU BÆÐI UPPSVEIFLUR OG
NIÐURSVEIFLUR.
BUBBI:
ÉGER
Framlag Bubba Morthens til
tónlistarársins 1991 (fyrir utan
GCD) var hljómleikaplata sem
hann tók upp ásamt þeim Þor-
leifi Guðjónssyni (bassi),
Kristjáni Kristjánssyni (gítar)
og Reyni Jónassyni á Púlsinum
15. nóvember 1990. Á Ég er
gefur að heyra tólf lög, þar af
tvö ný, Þarafrumskóg og Róm-
antík nr. 19. Þau eru yfir með-
allagi miðað við önnur lög
Bubba og textinn við það
síðarnefnda er fallegur.
Fyrstu fimm lögin, Syneta,
Silfraður bogi, Sumarið 68
(kraftmikið og skemmtilegt),
Rómantík nr. 19 („Dylanísk"
ballaða, sökum munnhörp-
unnar) og Háflóð, eru með
undirleik Bubba eingöngu en
eftir það kemur blússveit hans
til skjalanna og platan tekur á
sig annan blæ, verður efnis-
meiri og gefur harmóníkan
lögunum skemrntilega áferð.
Hápunktur plötunnar finnst
HEPPNIR
K.K.:
LUCKY ONE
Mikill uppgangur er í blústón-
list hér á landi og hefur verið
um nokkurt skeið. Einn þeirra
sem hafa verið framarlega í
flokki þar er K.K. (Kristján
Kristjánsson) og nú er komin
út fyrsta platan sem skrifuð er
á hann. Vonandi er það ekki
sú síðasta því hér er um dúnd-
urskífu að ræða. Á plötunni er
margt hnossgætið, ýmist á
blús-, kántrí- eða jafnvel popp-
formi. Þetta er ein af plötunum
sem eru eitthvaö annað og
meira en bara söluplötur, plata
sem á sér lífdaga von eftir há-
tíðar.
mér vera í laginu Aldrei fór ég
suður. Bubbi gefur sig allan [
flutninginn, aflmikinn og tilfinn-
inganæman. í næsta lagi, (s-
bjarnarblús, finnst mér platan
taka niðursveiflu, túlkun
Bubba á laginu finnst mér til-
gerðarleg og ég skil ekki hvers
vegna hann blandar Malaga-
fanganum inn í lagið, Smára-
smjörlíki og fleira. Óþarfi að
mínu mati. Platan Ég er er
ágæt heimild um trúbadorinn
Bubba Morthens og yfir meðal-
laginu.
STJÖRNUGJÖF: ★★★
K.K.: LUCKY
ONE INNI-
HELDUR
MARGT
HNOSSGÆT-
IÐ.
Öll lögin utan eitt eru eftir
Kristján og fer hann á kostum.
Hann syngur allt á ensku og
það er einhvern veginn svo að
ekki get ég hugsað mér þessa
plötu á íslensku. Það eru mörg
frábær lög á Lucky One og til
að nefna einhver nefni ég
Waiting for My Woman sem er
eiginlega kántrílag, True to
You og Back Street Beat sem
þess vegna gæti flokkast undir
popp. Á plötunni nýtur hann
aðstoðar margra góðra lista-
manna, þar á meðal Ellenar
systur sinnar og æskufélaga
síns, Þorleifs Guðjónssonar
bassaleikara. Við íslendingar
erum heppnir að eiga aðgang
að tónlist K.K., jafnt á plötu
sem á tónleikum því þar er
hann ekki síðri.
STJÖRNUGJÖF: ★★★★
GLÆÐURN-
AR ERU
ÓÐUM AÐ
KULNA HJÁ
GENESIS.
Genesis var einu sinni stór-
veldi í rokktónlist í þeim skiln-
ingi að plötur sveitarinnar voru
listaverk en seldust kannski
ekki á við það sem gerist og
gengur meðal stórstirna dags-
ins í dag. Þetta á við um
tímabil Peters Gabriel en síð-
asta platan, sem hann söng á,
var The Lamb Lies Down on
Broadway og kom út árið
1974. Þar með hófst hnignun
Genesis - var kannski hæg-
fara fyrstu árin en jókst síðar
hröðum skrefum.
Nú er svo komið að undirrit-
aður getur varla hlustað á
sveitina ógrátandi, slík er
flatneskjan orðin og tónlistin
verður sífellt meira hrærð og
steypt í það mót sem Phil Coll-
ins heitir, enda mjög erfitt að
gera greinarmun á tónlist hans
og Genesis. We Can’t Dance
er ekki góð plata og aðeins eitt
lag, Driving the Last Spike,
sem vert er að nefna. Hitt er
ekki umtalsvert og óðum kulna
glæðurnar sem eitt sinn voru
stórt bál.
STJÖRNUGJÖF:^
34 VIKAN 2. TBL. 1992