Vikan - 11.06.1992, Síða 6

Hii l|

Á Michael
Douglas í
hlutverki
rannsókn-
arlögreglu-
mannsins
að yfir-
heyra hina
grunuðu
stúlkukind
sem leikin
er af Shar-
on Stone.
Það var töluverð upplifun að
labba með þessu fræga fólki
upp tröppur hallarinnar sem
voru klæddar rauðum dregli
og manni fannst maður vera
töluvert merkilegur. Þar blasti
við hópur smókingklæddra
Ijósmyndara og sjónvarps-
manna og myndaði æstur
múgurinn ákveðna umgjörð
allt í kring. Menn hafa eflaust
verið að velta fyrir sér, þegar
blaðamaður gekk upp tröpp-
urnar, í hvaða kvikmynd þessi
hafi leikið.
ERFITT AÐ LEIKA ÞESSA
PERSÓNU
Við höldum áfram að tala sam-
an og ég spyr hann hvað hafi
verið ánægjulegast við að
leika í þessari mynd.
„Það var að sjálfsögðu það
aö ég neyddist til að losa mig
við tíu kíló fyrir myndina," seg-
ir Douglas og hlær. Blaðamað-
ur lítur ögn betur a holdafar
leikarans og kemst að þeirri
niðurstöðu að aðeins of
hraustlega hafi verið gengið á
fituforðann þar sem hann er
orðinn nokkuð kinnfiskasog-
inn. „Nei, að öllu gríni slepptu
var það að sjálfsögðu sam-
vinna mín við þennan frábæra
leikstjóra, Paul Verhoeven, og
einnig við mótleikarana, þær
Sharon Stone og Jeanne
Tripplehorn."
Hvað fannst þér um Nick
Curran, þá persónu sem þú
lékst? Hvernig var að leika
hann?
„Nick er manneskja sem all-
an tímann er á barmi glötunar,
berst við áfengis- og annan
fíkniefnavanda og hafði
syndgað gífurlega en sleppur
einhvern veginn alltaf fyrir
horn þegar hann misstígur sig.
Á móti kemur sterk réttlætis-
kennd fram í honum og þessir
tveir andstæðu pólar eru alltaf
að togast á.
Það var mjög erfitt að leika
þessa persónu, meöal annars
vegna þess að á þessu tíma-
bili í lífi hennar, sem við fáum
að sjá í myndinni, er hvorki
upphaf né endir. Maður gerir
sér því ekki grein fyrir hvort
þessi maður hafi að elnhverju
leyti breyst við það sem þarna
er að gerast.
Að leika þennan mann var
fyrir mig eins og að sitja á eld-
fjalli sem er um það bil að fara
að gjósa. Maður þurfti alltaf að
hafa þessa miklu spennu innra
með sér án þess að hún fengi
nokkurn tfmann virkilega út-
rás."
Fannst þér gaman að leika í
þessari mynd?
„Ég naut þess að vinna með
Paul Verhoeven. Hann er einn
sá besti leikstjóri sem ég hef
unnið með ásamt Milos For-
man. Ég lærði mikið af honum.
Ég get samt ekki sagt að ég
hafi notið þess að leika í þess-
ari mynd. Kvikmyndunin tók
nfutíu og fjóra daga og ég var
sjálfur í upptökum í níutíu og
þrjá daga, um það bil níutíu og
níu prósent af upptökutíman-
um, þannig að þetta tók mikið
á mig.
Ekki var þó hægt að kvarta
yfir félagsskapnum og and-
rúmsloftið var frábært, en
samt er ekki hægt að segja að
ég hafi haft gaman af að leika
í þessari rnynd," segir Doug-
las og hlær kvikindislega. „Ég
er þó þrátt fyrir allt mjög
ánægður með árangurinn."
HEFUR EINSTÆÐA
HÆFILEIKA
Hvað er það sem gerir Paul
Verhoeven að svona góðum
leikstjóra?
„Hann er einn af fáum sem
ég þekki sem hafa frábæra og
skýra yfirsýn yfir það sem ver-
ið er að gera, eins og raun ber
vitni. Þess má geta að hann er
doktor í stærðfræði og hefur
alveg einstaka rökhugsun til
að bera, fyrir utan að hann
hefur þann sjaldgæfa eigin-
leika að sjá alla kvikmyndina í
huga sér í smáatriðum. Fyrir
utan Paul er Milos Forman sá
eini sem ég hef kynnst sem
hefur slíkan eiginleika.
Oft voru flóknar pælingar í
gangi hjá Paul í sambandi við
ýmis smáatriði á meðan á tök-
um stóð. Maður gerði sér
kannski ekki grein fyrir að
þessi atriði skiptu nokkru máli
en þegar upp var staðið hefðu
þessir hlutir getað truflað
hljómfall myndarinnar.
Opnunaratriði myndarinnar,
morðið með ísbrjótnum (skýr-
ing blm.: tól sem líkist síl eða
skrúfjárni og er notað til að
brjóta stykki úr ísklumpi til að
nota I drykki), er nokkuð gott
dæmi. Hryllingur þess og of-
beldi hristir hressilega upp í til-
finningum fólks þannig að
næstu fjörutíu og fimm mínút-
ur, þar sem lögreglan er að
velta því fyrir sér, verða ekki
leiðinlegar eins og þær hefðu
getað orðið ef ekkert tilfinn-
ingarót hefði komið á undan.
Svona hluti sér Paul. Það eina
sem hann vill ekki tala um er
leikræna túlkunin og það getur
verið svolítið bagalegt."
Fyrir þig?
„Neeei," segir Douglas og
hlær. „En fyrir þá sem hafa
litla leikreynslu að baki - eins
og reyndar tveir af aðalmót-
leikurum mínum, þær Tripple-
horn og Stone - getur það
skapað ákveðið óöryggi."
Nú hefur heyrst að Verhoe-
ven sé til dæmis í Hollandi
þekktur fyrir slæmt samstarf
við leikarana. Hvað geturðu
sagt um það?
„Að búa til kvikmynd er flók-
ið fyrirbæri og ef einhver á-
kveðin manneskja er valin í
hlutverk er ekki svo mikið að
segja við hana eftir á. Ég held
að það eina sem hann hefur
áhyggjur af sé að innri vél
myndarinnar virki, ef svo má
að orði komast, frekar en
hvernig einstaka leikari túlkar
sína persónu. Ef hann vill fá
fram ákveðin viðbrögð fær
hann þau fram á sinn máta.
Hann hefur gert mjög góða
hluti, er fær í sínu starfi og ég
er mjög ánægður með sam-
starf okkar og minn hlut í
myndinni. Þetta var erfitt
hlutverk, ég er í hverri einustu
senu, þannig að þetta var mikil
vinna og það reyndi mikið á
samvinnu okkar.
Lengri saga er á bak við
samband og samvinnu hans
og Sharon, sem er að sögn
einstakt. Ég veit aö þú átt við-
tal við hana og getur þvi spurt
hana betur út í þetta og
kannski sagt mér frá því
seinna."
VELUR HLUTVERK Á
ANNAN HÁH EN
MARGIR LEIKARAR
Nú komum við aðeins inn á
það áðan að þú hefðir verið að
leita að ákveðnu hlutverki þar
sem persónan tæki þátt í mikl-
um ástarsenum? Hvernig vel-
urðu yfirleitt hlutverk?
„Það er ekki hægt að segja
að óg hafi fundið rétta hlut-
verkið heldur fann ég réttu
kvikmyndina. Ég get sagt þér
að ég hugsa að ég velji mér
hlutverk á aðeins annan hátt
en margir aðrir leikarar gera
þar sem ég er jafnframt fram-
leiðandi. Ég byrja á að leita að
kvikmynd sem mér líkar. Ég
reyni að líta á hana í heild
Frh. á bls. 54
6 VIKAN 12. TBL. 1992