Vikan - 11.06.1992, Page 82

ANNA S. BJÖRNSDÓTTIR SKRIFAR
AÐ ELSKA LIFIÐ
í TRJÁNUM
/íVINTÝRI VERULEIKANS
Vorið er liðið og við erum
gengin á vit sumarsins.
Á íslandi er sumarið
svo Ijúfsárt vegna þess að það
er svo stutt og aldrei alveg ör-
uggt að sólin skíni eins mikið
og við viljum, því flest okkar
viljum að sólin skíni á okkur,
við fáum að verða brún og
falleg. Er það ef til vill svo að
það sem er aðeins of Iftið af er
ómótstæðilegra en hitt sem
við höfum nóg af?
Gamall fræðimaður sagði
nýlega í erindi, að tíminn liði
svo hratt hjá honum, að það
tæki því varla að klæða sig á
morgnana, dagurinn liði svo
skjótt. Vorið hefur verið á
þennan veg hjá mér. Dagarnir
þjóta hjá. Einn daginn reyndi
ég að hægja á tímanum og
ætlaði mér ekki að gera neitt
nema lifa daginn og stilla
tímann. Ég horfði í spegilinn
og spurði sjálfa mig spurninga.
Hvað hef ég mikinn tíma til að
vera til og elska lífið? Óvissan
gerir lífið ómótstæðilegt og
ætti einnig að hvetja okkur til
að vera þau sem við viljum
vera, núna. Því við eigum eng-
an tíma vísan, nema núna.
Þetta að líta í spegilinn er
fyrir mér minning um þung-
bært vor sem ég átti fyrir
mörgum árum. Þá leit ég í
spegil og sá að eitthvað mikið
var að. Ég hafði týnt gleðinni
og hver dagur varð endalaus
bið eftir engu. Þegar ég sá
þessa þjáðu veru í speglinum
hét ég mér því að leyfa henni
að lifa eins og henni þætti
best. Hætta að gera heiminum
til hæfis því það reyndist tíma-
sóun.
Við erum allt of margar kon-
urnar læstar í eitthvert þókn-
unarhlutverk sem er ekki gott
fyrir okkur. Það sem er gott fyr-
ir okkur er að stæla vilja okkar,
taka okkur frelsi og ýmis
bessaleyfi. Heimurinn ertil fyr-
ir okkur öll. Hann á svo mikinn
yndisleika. Ég ætlaði ekki að
vera svona alvarleg í veru-
leikanum í dag en ég varð það
bara allt í einu. Er það ekki í
lagi?
Þér
Vera þér
undrun og efi
strengur i boga.
Vera þér
elding í hjarta.
EWCASTLEFERÐIR URÐU VINSÆLAR
NORÐYMBRAR
▲ Norð-
ymbrum
tinnst mikið
til afkom-
enda vík-
inga koma.
Hátt í fimmtán hundruð
manns fóru á vegum
Ferðaskrifstofunnar
Alís til Norðymbralands nú í
vetur, nánar tiltekið til borgar-
innar Newcastle.
Borgin varð fræg í einu vet-
fangi meðal íslendinga.
Skyndilega var varla um ann-
að rætt meðal þeirra sem fóru
í verslunarferðir en Newcastle
enda nýjung á ferðinni. Þótti
mönnum þetta áræði hið
mesta. Fór því svo að lokum
að Ferðaskrifstofan Alís fékk
sérstaka viðurkenningu breska
ferðamálaráðsins. Þar á bæ
var talið að þáttur þessa litla
fyrirtækis í Hafnarfirði í því að
beina fólki inn á nýjar brautir u
Bretlandi væri stórkostlegur.
Að velja borg sem ekki hafði
notið mikillar aðsóknar íslend-
inga og gera hana að einum
helsta áfangastað þeirra á ein-
um og hálfum mánuði var talið
nánast kraftaverk.
Það var Patrick Wogan,
sendiherra Bretlandseyja á
íslandi, sem afhenti viður-
kenninguna í breska sendiráð-
inu. Er hann var spurður álits á
framtaki ferðaskrifstofunnar
sagði hann í gamansömum
tón að Norðymbrar, en svo
nefnctust íbúar þessa hluta
Englands meðan þar hét
Norðymbraland, hefðu á sjö-
undu öld beðið sér vægðar og
friðar frá norrænum mönnum
sem þar herjuðu þá. Nú hefði
dæmið hins vegar snúist við;
- VILJA NÚ UPPVÆGIR HITTA AFKOMENDUR VÍKINGA
Norðymbrar væru hrifnir af af-
komendum víkinga og vildu
uppvægir fá þá til sín.
Án gamans sagði sendiherr-
ann að menn yrðu að gera sér
grein fyrir því aó þarna hefði
Alís hlotið viðurkenningu sem
flugfélög og stórar ferðaskrif-
stofur alls staðar í heiminum
kepptu að leynt og Ijóst. Því
væri atburður þessi merkileg-
ur. „Þau tóku áhættu, byrjuðu
seint að fljúga til Newcastle en
náðu þó þessum fjölda. Þetta
held ég að sé varla mögulegt
annars staðar í heiminum,"
sagði Wogan í samtali við
blaðamann Vikunnar við at-
höfnina. □
Patrick Wogan sendiherra
afhendir Skúla Gunnari Böðv-
arssyni heiðursskjaliö.
82 VIKAN 12. TBL. 1992
TEXTl OG LJÓSM,: JÓHANN GUÐNI REYNISSON