Vikan - 09.07.1992, Page 37

JÓNAS JÓNASSON SKRIFAR

AA BftCITA filiftPI ■ V -
EUIwt vUKrl HL -Æ
Ég gekk nær og
sá að tveir
menn voru í
áflogum, báðir
drukknir ...
Mannfjöldinn
glápti en gerði
ekkert...
Mannlíf hér á íslandi
er meira og meira að
líkjast amerískum
glæpamyndum. Hjón í borg-
inni vakna of snemma og í
stað þess að njóta vökunnar,
gleðjast með orðum eða snert-
ingu, verða þau vör manna-
ferða í íbúðinni og eru þar á
ferð næturgaurar, gjörsam-
lega kærulausir fyrir umhverf-
inu, lögum og reglu og bróður-
kærleika. Þeir eru að stela
sjónvarpstækinu og ýmsu dóti
úr stofunni, bera þetta út í bíl
og aka á brott, líklega á lög-
legum hraða, með feginsbros
á vörum.
Þegar ég var ungur las ég
framhaldssögu í Mogganum,
Svartstakk, sem fjallaði um
ævintýramann af efnuðu fólki,
gaf sig út fyrir að vera auðnu-
leysingja í krafti efnahags fjöl-
skyldunnar en elskaði áhætt-
una og letin hvarf honum þeg-
ar nóttin vísaði deginum á
brott og hann braust inn í ríkra
manna hús. Ég hafði mikið
dálæti á þessum Svartstakk
og var þar með kominn í hóp
þeirra sem elska glæpi ef þeir
eru á blöðum eða bíótjaldi.
Maður nokkur f borginni
okkar er að baða sig þegar inn
ráðast ungir töffarar, rífa hann
úr baðinu og án þess að
þurrka honum með handklæði
byrja þeir að berja hann til
þerris, í hefndarskyni fyrir illa
meðferö á heimiliskettinum
sem hafði lengi farið í pirrurnar
á nágranna, sem gerði sér lítið
fyrir og leigði sér berjara.
Þegar ég var eitt sinn í New
York og ók með kunningja um
Qeenshverfið sá ég að íbúð á
sjöttu hæð í blokk hafði
brunnið, svart sótlag var á
framhliðinni, gler horfið úr
gluggum sem eins og glottu til
okkar og munaði ekki miklu að
maður gæti heyrt hæðnishlát-
ur. Kunningi minn bandarískur
sagði það algengt að ef
nágrannapirringur væri mætti
allt eins búast við því að annar
aðilinn kveikti í íbúð hins til að
láta andúð sína f Ijósi dálítið
rækilega. Skipti þá engu hvort
um barnafjölskyldu væri að
ræða eða ekki.
Rukkarar nútímans ku sum-
ir fara með hnefa á lofti og hót-
anir um líkamsmeiðingar ef
skuld verði ekki greidd strax í
gær.
Sprengjuhótanir vitleysinga,
sem standa síðan álengdar og
hlæja sig máttlausa þegar Vík-
ingasveitin er kölluð á
vettvang, eru að verða stað-
reynd í frumskógarlegu borg-
arlífi Reykjavíkur.
Ef lögreglumenn lenda í á-
tökum við ribbalda, sem einsk-
is svífast, er æjað og klagaö
og blöð tala um hrottaleg
handtök lögreglumanna. Mér
er til minnis að þegar ég var
yngri og hraustari var ég á
gangi niður Laugaveg og á
móts við Klapparstíg sá ég
margmenni vera að horfa á
eitthvað spennandi. Ég gekk
nær og sá að tveir menn voru
í áflogum, báðir drukknir. Eins
og gengur hafði annar hinn
undir, reis á fætur og sparkaði
í andlit þess sem lá. Mann-
fjöldinn glápti en gerði ekkert.
Kom þá þar að maður sem ég
vissi að var lögregluþjónn en
þarna var hann ekki einkenn-
isklæddur. Hann gekk að
manninum sem stóð og tók í
hann, sá sem lá staulaðist á
fætur og hvarf á brott. Hófst nú
undarlegt þóf. Lögreglumaður-
inn óeinkennisklæddi hélt ribb-
aldanum, sem ólmaðist og
gerði sitt ýtrasta til að koma
sparki eða höggi á manninn,
mannfjöldi glápti en gerði
ekkert, engum datt í hug að
kalla á lögreglu, búðarmenn
komu út á götu til að taka þátt
í gláþinu. Mér leiddist þófið og
ákvað að hjálpa lögreglu-
manninum að halda þessum
drukkna vitleysingi þar til ein-
hverjum hugkvæmdist að
hringja á lögregluna. Stóðum
við nú með mannskepnuna á
milli okkar, sem beið færis og
fékk það; leiftursnöggt spark-
aði hann í mig af miklu afli.
Mannfjöldinn glápti og gladdist
auðsjáanlega því nú virtist fjör
færast aftur í atið, nema ég
brást við af eðli frummannsins,
sparkaði af alefli í gaurinn og
þá kallaði einn áhorfenda:
„Ekki fantabrögð!"
Við elskum að sjá ofbeldi, ef
við verðum ekki fyrir því, við
stöndum og gónum á einhvern
mann reyna að halda aftur af
ribbalda, en við viljum helst
ekki skipta okkur líkamlega af
því, við gláþum en gerum
ekkert.
Bráðum þorum við varla að
sofa í nótt af ótta við að búslóð
okkar verði horfin í fyrramálið,
hvað þá að við teljum óhætt að
fara í bað og eiga okkur óvild-
argranna.
f guðanna bænum drífum í
meiri trjárækt svo við getum
sem flest snúið aftur til upp-
runans, upp í trén!
14. TBL. 1992 VIKAN 37