Vikan - 11.03.1993, Blaðsíða 13

Gunnar og Róbert.“ Síðan lá
leiðin til London. Steinunn
byrjaði í undirbúningsdeildinni
við Royal Academy of
Dramatic Art (RADA) en kunni
þá ekki stakt orð í ensku. „ís-
stinga styrknum í rassgatið á
sér,“ segir Steinunn og bætir
við að hún hafi örugglega ver-
ið sú alfátækasta af Islending-
unum sem voru í London á
þessum tíma.
„Gunnar Eyjólfsson var fyrsti
maður í heimsókn og dró mig
upp í Þjóðleikhús til að skoða.
Þetta voru mikil timamót í ís-
lensku leikhúslífi og upphefð
fyrir nýútskrifaðan leikara að fá
Churchill. Gömlu félagarnir
mínir muna ennþá eftir þeim
sem Gagarín og Churchill."
BLÁA BANDIÐ
Eftir margra ára farsælt starf í
lensku krakkarnir, sem voru
með mér, voru stúdentar en
ég hafði bara barnaskólapróf-
ið enda sagði skólastjórinn
mér að enskan mín væri sú
alversta sem hann hefði
heyrt. Ég var hins vegar fljót
að læra málið af fólkinu í
kringum mig.“ Eftir árið var
Steinunn búin að ná góðum
tökum á enskunni og hlaut
hæstu einkunn í hópnum.
Leiðin var þá greið inn í
RADA og tveimur árum síðar
útskrifaðist hún sem fullnuma
leikkona.
NÁMSMANNA-
KJÖRIN LÉLEG
Námsárin á fimmta áratugn-
um voru þó enginn dans á
rósum fyrir fátæka stelpu frá
íslandi. „Þetta var oft erfitt,“
segir Steinunn mæðulega.
„Ég bjó hjá Kiddu systur fyrst
um sinn en hún var með
berkla og dó ári eftir að ég
kom út. Við bjuggum þá í hús-
báti úti á ánni Thames því að
maðurinn hennar hélt að loftið
þar myndi gera henni gott.
Eftir að hún dó gat ég ekki
hugsað mér að vera lengur í
bátnum en leigði mér herbergi
sem þá kostaði 50 pund á
viku (u.þ.b. 50 kr.) svo þú
sérð að tímarnir voru nokkuð
aðrir þá en nú. Ég var svo
peningalítil að ég átti oft ekki
fyrir mat og tíndi upp sígar-
ettustubba því að maður var
farinn að reykja. Eftir að ég
fókk styrk að heiman lagaðist
þetta aðeins. Það kom víst
frétt um það í Tímanum að ég
hefði orðið hæst ( undirbún-
ingsdeildinni og seinna fékk
ég bréf um að mér hefði verið
veittur hæsti styrkur. Ég var
sú eina af íslensku krökkun-
um sem ekki hafði fengið
styrk fyrsta árið, sennilega af
því að ég var ekki nógu mikið
í klíkunni heima. Þetta fékk
mikið á mig og ég man að ég
sagði þeim grátandi að ef ég
ætti peninga myndi ég segja
þessum ráðamönnum að
FERÐALEIKHÚS
OG KLAUSTUR
Eftir að Steinunn lauk námi
fór hún í nokkra mánuði til ír-
lands þar sem hún lék meðal
annars með ferðaleikhópi.
„Það er sjálfsagt ekki til það
þorp á írlandi sem ég hef ekki
hlutverk við opnunina. Ég lék
Mjöll í Nýársnóttinni og fór líka
með hlutverk í íslandsklukk-
unni." Næstu ár voru upp-
gangsár hjá Steinunni og leik-
listin var henni allt. „Ég lék
mikið, bæði í leikhúsunum í
Reykjavík og úti á landi.“
komið í,“ segir hún og minnist
Írlandstímans með ánægju.
„Þetta var skemmtilegur og
viðburðaríkur timi og þar tók
ég kaþólska trú. Það hafði
svo mikil áhrif á mig þegar ég
fór í kaþólska kirkju í fyrsta
sinn þarna í Dublin. Mér
fannst eins og ég væri komin í
leikhús þegar ég fylgdist með
öllum seremóníunum þar. Ég
varð svo trúuð að ég fór í
kirkju kannski þrisvar á dag
með talnabandið mitt og las
„Holy Mary Mother of God“ og
allt það.“
Steinunn segist hafa um
tíma verið staðráðin f að ger-
ast nunna og farið tvo mánuði
í undirbúningstíma í klaustri.
„Það kom yfir mig heilagur
andi og ég var þess fullviss
að ég hefði fengið köllun til að
verða nunna. Svo fékk óg bréf
að heiman þar sem mér var
sagt að drifa mig heim, ég
væri búin að fá rullu í Þjóð-
leikhúsinu sem ætti að fara að
opna og ég væri engin helvítis
nunna.“ Steinunn flaug því
heim á vit örlaganna og segist
aldrei hafa séð eftir nunnu-
hlutverkinu síðan því leiklistin
hafi gefið henni mikið.
GAGARÍN
OG CHURCHILL
Seinna giftist Steinunn Alfreð
Kristinssyni. „Við Inga Lax-
ness höfðum farið með Gull-
fossi til Kaupmannahafnar og
á leiðinni heim kynntist ég Al-
freð. Ég varð ófrísk og í þá
daga þótti hræðilegt að eiga
lausaleiksbarn. Þess vegna
giftumst við en hjónabandið
entist ekki nema í nokkur ár.“
Ávöxturinn var þó tveir drengir
sem eru einu börn Steinunn-
ar. „Þegar Bjarni minn fæddist
hélt Gunnar Eyjólfsson hon-
um undir skírn i kaþólsku
kirkjunni. Hann var skírður
Bjarni Geir Patrekur og hefur
aldrei getað fyrirgefið mér
það,“ segir Steinunn hlæjandi
og heldur áfram að rifja upp.
„í gamla daga gat hann aldrei
sagt nafnið sitt og sagði alltaf
gaggi. Það var þegar Gagarín
var að fara út í geiminn svo
ég gaf honum nafn rússneska
geimfarans. Ég tók hann
stundum með mér í leikhúsið
þar sem hann var vinsæll og
leikararnir kölluðu hann alltaf
Gagarín. Diddi minn var voða
feitur og mikill, alveg eins og
Churchill svo ég kallaði hann
leikhúsi sneri Steinunn sér
meira og meira að skemmt-
anaiðnaðinum. „Ég lagðist i
drykkju og það hafði mikil á-
hrif á vinnu mína sem
leikkonu og ég var nánast al-
veg komin út úr Þjóðleikhús-
inu og lðnó,“ segir Steinunn
og talar umbúðalaust enda ^ h
ekki hrædd við að horfast í aiitaf ver-
augu við sannleikann. „Ég var ið voða-
orðin óskaplega blaut og á- |ega skot-
kvað að fara inn á Bláa band- in 1 !’on'
um.“
ið, sem hjálpaði mér mikið.“ steinunn
Steinunn átti síðar eftir að og Daggi
koma aftur við þar en hún hélt eru ham-
áfram að skemmta um allt ill?.iufö,ni
land og hafði nog að gera. ugu og
„Ég skemmti kannski á sex átta ára
eða sjö stöðum á kvöldi. Einu hjóna-
sinni kom ég í Silfurtunglið band-
þar sem Ómar Ragnarsson
var að skemmta. Ég var þá
búin að vera á fimm stöðum
um kvöldið og sagði Ómari frá
því. „Þetta er nú sjötti staður-
inn minn,“ svaraði Ómar og
þá varð ég fúl að hann skyldi
slá mér við.“
Þrátt fyrir að drykkjan hafi
eyðilagt mikið fyrir Steinunni
er hún ekki beisk út í þessi
ár. „Ég get engum um kennt
nema sjálfri mér. Þetta fylgir
hins vegar oft leikarastéttinni.
Þegar vel gengur fær maður
sér í glas til að halda upp á
það og ef illa gengur er mað-
ur daufur og fær sér líka í
glas til að gleyma sér.“ Stein-
unn hefur lag á að hlæja að
sjálfri sér. „Blessuð vertu, ég
hef oft gert skandala. Ég
hringdi kannski í Svein
Björnsson forseta og sagði
honum að mér fyndist hann
ætti að vera eins og Gandhi
og ganga um á meðal fólks-
ins. Þetta var bara minni-
máttarkennd í mér sem
braust út í mikilmennskubrjál-
æði. Mér fannst ég þá ekki
komin af nógu miklu fólki. Ég
hafði hins vegar aldrei minni-
máttarkennd gagnvart leik-
listinni enda fékk ég nær
undantekningarlaust góða
dóma en alltaf þá bestu hjá
5.TBL. 1993 VIKAN 13