Vikan - 11.03.1993, Blaðsíða 14

Ásgeiri Hjartarsyni á Þjóðvilj-
anum. Eg var svo mikill
kommúnisti," segir Steinunn
og það vekur forvitni um póli-
tískar skoðanir hennar.
MEÐ RÚSSNESKU
PERSfANHÚFUNA
„Ég hataði jafnaðarmenn og
hata þá enn. Þeir fóru svo illa
með móður mína í kreppunni
en hún var þó jafnaðarmann-
eskja. Ég fór alltaf á skíða-
sleðanum mínum, þegar hún
var að vaska, með kaffiflösku
í ullarsokk fyrir hana af því að
þá voru ekki til hitabrúsar.
Mamma sagði þá einu sinni
við mig: „Farðu nú á skíða-
sleðanum, elsku Steina mín,
og segðu niður með íhaldið."
Ég fór um allt hrópandi þetta.
Ég var auðvitað bara barn og
hafði lítið vit á þessu þá en
PÚ VERÐUR ÞÁ
AÐ GIFTAST MÉR
Snemma á sjöunda áratugn-
um hélt Steinunn síðan á
fornar slóðir í London. „Ég fór
að skoða gamla skólann minn
og ráfaði síðan inn á krá.“ Þar
hitti hún Douglas, manninn
sinn, sem hún kallar alltaf
Dagga. „Ég fór aftur til íslands
og við skrifuðumst lengi á.
Þegar ég fór síðan út aftur
1965 spurði hann mig hvort
ég ætlaði nú að vera lengur
en síðast. Ég sagði honum að
hann yrði þá að giftast mér
svo að ég fengi leyfi til að
vera í landinu." Daggi jánkaði
og síðan hefur Steinunn verið
búsett í London. „Ég hef alltaf
verið voðalega skotin í hon-
um,“ segir hún með glampa í
augum. „Hann er ósköp ynd-
islegur maður."
Steinunn vann ýmis störf
halda við íslenskunni. Daggi
heyrði til mín einhvern daginn.
Hann vann mikið á næturnar
og spurði mig hvort mér fyndist
ekki upplagt að taka að mér
leigjendur frá íslandi til að hafa
félagsskap og nóg var plássið
því við bjuggum hérna tvö í
fimm herbergja fbúð.“ Stein-
unn segist að mestu vera hætt
að leigja út herbergi núna en
sennilega hafi um fimmtíu til
sextíu íslendingar búið hjá sér
í gegnum árin. „Þetta voru
mikið krakkar í leiklistarnámi
sem bjuggu hérna á veturna."
Eftirminnilegastur segir Stein-
unn að hafi verið Andri
Clausen. „Það var ekki nóg
með að hann væri skemmti-
legur heldur var hann líka al-
veg hraðlyginn og við veltumst
oft um af hlátri með honum.
En þetta voru allt indæliskrakk-
ar og ég þakka þeim hvað ís-
Glöðá
góöri
stundu
meö son-
um sínum,
Bjarna og
Didda,
sem komu
aö heim-
sækja
hana í til-
efni af af-
mælinu og
sáu þá
líka um
matinn á
þorrablót-
inu hjá ís-
lendinga-
félaginu í
London
þar sem
þessi
mynd er
tekin. Meö
þeim er
Þóra
frænka
þeirra
sem er f
framhalds-
námi f
klassísk-
um söng f
London.
þetta fylgdi mér og ég varð
bara kommúnisti. Við vorum
líka flest kommúnistar í Þjóð-
leikhúsinu nema Guðlaugur
Rósinkranz, hann var náttúr-
lega framsóknarmaður. Ég
labbaði oft í Keflavíkurgöng-
unum og sat í kjördeildum fyr-
ir flokkinn með svörtu, rúss-
nesku persíanhúfuna mína.
Já, já, ég var ekta kommún-
isti.“
Steinunn segist enn fylgjast
með þjóðmálaumræðunni en
hún hafi í gegnum tíðina skipt
um skoðanir. „Það var til
dæmis fyrst þegar Margaret
Thatcher komst til valda hér
sem við Daggi fórum að hafa
það gott. Hún gerði góða hluti
þótt hún færi með allt til fjand-
ans á endanum. En hún var
mikill pólitíkus." Steinunn seg-
ist enn fylgjast aðeins með
pólitíkinni heima þótt hún sé
búin að vera lengi í burtu.
„Sem persónu kann ég geysi-
vel við Davíð Oddsson.
Stjórnmálamenn þurfa að
hafa leikarahæfileika í sér og
þá hefur Davíð Oddsson.
Hann hefði getað orðið fínn
leikari."
hér ytra en aldrei sem leikari.
„Ég ætlaði stuttu eftir að ég
kom hingað að sækja um
vinnu í leikhúsi. Ég sá auglýs-
ingu sem ég skildi á þann hátt
að verið væri að leita að fólki í
leikhúsvinnu. Þegar ég kom á
staðinn sá ég hins vegar bara
eintóma lækna og hugsaði
með mér að þeir væru að
setja upp spítalaleikrit. Ég
spurði hvort þetta væri hroða-
leikrit. Ég komst þá að því að
leikhús og skurðstofa er skrif-
að á sama hátt á ensku,
theatre." Steinunn fékk samt
vinnu sem sendiboði á staðn-
um en segist aldrei hafa reynt
aftur að finna leikarastarfa.
„Ég skipti oft um vinnu og
fann mig illa þangað til ég hóf
störf á veitingastað f Earls
Court sýningarhöllinni. Þar
varð ég síðar yfirmaður og
vann þar í átta ár þangað til
ég fór á ellilífeyri."
ALLTAF MEÐ
ÍSLENDINGA
Jafnframt því að vinna úti
leigði Steinunn út frá sér. „Það
byrjaði nú þannig að ég var
farin að tala við sjálfa mig til að
lenskan mín hefur haldist vel,“
segir hún stolt. „Mér finnst ég
eiga svolítið í þeim öllum,"
bætir hún við á sinn einlæga
hátt. Ein af þeim sem komu
við hjá Steinunni var Anna
Björns og það varð til þess að
Stína stuð varð þjóðsagna-
persóna á íslandi.
HVAR FÉKKSTU ÞESSA
RÖDD, MAMMA?
„Þetta var nú bara vitleysa.
Ég ætlaði mér aldrei að gera
þetta. Anna Björns, sem þá
var trúlofuð Jakobi Magnús-
syni, hafði búið hérna hjá
mér. Jakob var búinn að leita
að einhverjum til að syngja
lagið Strax í dag og Anna
stakk upp á mér. Ég sagði
Jakobi að hann gæti gleymt
sér þegar hann hringdi í mig,
ég væri leikkona en ekki
söngkona. Hann fékk mig
samt til að prófa og það gekk
svona vel.
Ég vissi síðan ekkert að
platan væri komin út fyrr en
hann Bjarni minn hringdi og
spurði mig hvar ég hefði feng-
ið þessa rödd. En þetta fékk
voða góða dóma og ég ferð-
aðist um landið með Stuð-
mönnum. Ég fékk miklu meira
klapp heldur en strákarnir,“
segir Steinunn hlæjandi þegar
hún rifjar upp þennan
skemmtilega tíma. „Mér hefur
alltaf fundist þeir eins og
bræður mínir síðan og það
hefur haldist góður vinskapur
á milli okkar.
Jakob tók mikla tryggð við
mig og fékk mig til að gera
aðra plötu. Steinka á útopnu,
þar sem ég söng revíusöngva
eins og í gamla daga. Ég er
honum þakklát að mörgu leyti
vegna þess að ungdómurinn í
dag þekkir mig sem Stínu
stuð en man ekki eftir Stein-
unni Bjarnadóttur leikkonu."
UNG í ANDA
Steinunn er einn elsti meðlim-
urinn í íslendingafélaginu í
London en setur ekki aldurinn
fyrir sig. Undantekningarlaust
mætir hún á tónleika með ís-
lensku hljómsveitunum sem
koma við í London og
skemmtir sér konunglega.
Hún á það jafnvel enn til að
skella sér upp á svið á þorra-
blótum og taka lagið sem hún
sló svo hressilega í gegn með
um árið. „Mér finnst ég eiga
miklu meiri samleið með ungu
fólki en gömlu. Ég er svo ung
í anda.“
Steinunn segist sátt við lífs-
hlaup sitt þótt ýmislegt mis-
jafnt hafi gengið á. Hún segist
helst mundu mennta sig
meira ef hún væri ung á ný.
„Mig dreymdi alltaf um að
verða stúdent og fá hvíta
húfu. Sennilega settist ég á
skólabekk ef ég væri ekki orð-
in svona gömul,“ segir hún
hugsi en bætir svo við: „Ég er
nú gift alveg sérstaklega
menntuðum manni og hann er
að mennta Rítu.“ Steinunn
segist njóta lífsins og alltaf
hafa nóg fyrir stafni. „Ég fer
mikið í leikhús og mér finnst
gaman að fara á góðan ball-
ett. Þú mátt líka segja frá því
að við Daggi veðjum á hesta."
Sennilega er það hið eina
sem þessi stolti íslendingur
hefur tekið upp eftir Englend-
ingum. „Það er ekki til neitt
enskt í mér. Ég verð alltaf ís-
lendingur þrátt fyrir að ég eigi
aldrei eftir að flytja heim aftur.
Strákarnir mínir koma mikið til
mín og ég held góðum tengsl-
um við þá og barnabörnin
þannig að ég uni mér vel hér.
Hins vegar er ég rammíslensk
sveitakerling og verð alltaf,“
segir þessi sjötuga sannkall-
aða stuðkerling um leið og
Vikan kveður hana og árnar
henni heilla á stórafmælinu. □
14VIKAN 5.TBL.1993