Vikan - 07.10.1993, Side 40

„Þá hlýtur þú að hafa sett hann á vitlausan
stað síöast,“ hreytti gamli maðurinn út úr sér.
„Ég þoli ekki þegar hlutir eru settir á vitlausan
stað.“
Hann hélt áfram að tauta, tók svo pennann
af henni og skrifaði uppdráttinn á annað blað
með leiðréttingum mínum. Síðan skrifaði
hann undir. Emma Gaunt og eldabuskan,
Lucy David, skrifuðu einnig undir. Ég braut
erfðaskrána saman og setti hana inn í langt,
blátt umslag.
Þegar eldabuskan og þjónustustúlkan ætl-
uðu að yfirgefa herbergið lagðist Clode aftur á
koddana, tók andköf og andlitið afmyndaðist.
Ég beygði mig áhyggjufullur yfir hann og
Emma Gaunt flýtti sér til baka til okkar. Gamli
maöurinn náði sér þó og brosti dauflega.
„Þetta er allt í lagi, Petherick, láttu þér ekki
bregða. Hvað sem öllu líöur þá er ég tilbúinn
að deyja þar sem ósk mín hefur verið upp-
fyllt."
Emma Gaunt horfði á mig með spurnarsvip
eins og hún væri ekki viss um hvort hún ætti
að fara út eöa ekki. Ég kinkaði kolli og hún fór
út en tók þó fyrst upp bláa umslagið sem ég
hafði misst á gólfið í öllum taugaæsingnum.
Hún rétti mér það og ég setti það í frakkavas-
ann minn. Svo fór hún út.
„Þér líkar þetta illa, Petherick,“ sagði Sím-
on. „Þú ert eins fordómafullur og allir hinir."
„Þetta er ekki spurning um fordóma," sagði
ég. „Frú Spragg gæti verið eins heiðarleg og
hún segist vera. Mér finnst ekkert að því að
þú arfleiðir hana að smáupphæð til að sýna
þakklæti þitt. En í sannleika sagt, Clode, þá er
það ekki rétt ákvörðun að gera skyldmenni
sín arflaus vegna ókunnugrar manneskju."
Því næst fór ég út úr herberginu. Ég hafði
gert það sem ég gat og sýnt að þetta var mér
á móti skapi.
María Clode kom út úr stofurini og hitti mig
á ganginum.
„Má ekki bjóða þér te áður en þú ferð?
Komdu hingaö inn,“ sagði hún og vísaði mér
inn í stofu.
í arninum var eldur og herbergið var mjög
vistlegt. Þegar bróðir hennar, Georg, kom
þangað inn hélt hún á frakkanum minum.
Hann tók frakkann og lagði hann á stól í hin-
um enda herbergisins. Síöan kom hann að
arninum þar sem við vorum að drekka te.
Ákveöin atriði varðandi landareignina bárust
fljótlega í tal. Símon Clode nennti víst ekki að
sinna henni og hafði látið Georg um að taka
ákvarðanir en Georg treysti ekki nægilega
eigin dómgreind svo ég stakk upp á því að við
færum inn í bókaherbergið eftir teið og ég liti
á skjölin. Við geröum það og María fylgdi okk-
ur.
Stundarfjórðungi síðar ætlaði ég að fara af
staö. Fyrst þurfti ég þó að ná í frakkann minn,
sem var inni í stofunni. Þar var enginn nema
frú Spragg. Hún lá á hnjánum við stólinn þar
sem frakkinn lá. Hún virtist vera að laga sess-
una á stólnum að nauösynjalausu. Þegar viö
komum inn stóð hún upp og var mjög rauð í
framan.
„Þaö var alltaf eitthvaö að þessari sessu,“
sagði hún í kvörtunartón. „Ég gæti jafnvel látið
hana passa betur sjálf!“
Ég fór í frakkann minn en tók þá eftir því aö
umslagið með erfðaskránni hafði dottið úr
vasanum og lá á gólfinu. Ég setti það aftur í
vasann og kvaddi fólkið.
Ég ætla að lýsa nákvæmlega því sem gerö-
SAKAMÁLA-
SAGA
ist næst. Þegar ég kom á skrifstofuna fór ég
úr frakkanum og náði í umslagið úr vasanum.
Ég hélt á því og stóð við borðið þegar aðstoð-
armaðurinn minn kom inn og tilkynnti mér aö
einhver væri í símanum en símtækið inni á
minni skrifstofu væri bilað. Ég fylgdi honum
fram í ytri skrifstofuna þar sem ég talaði í sím-
ann í um það bil fimm mínútur.
Þegar ég kom til baka beið aðstoðarmaður-
inn minn eftir mér.
„Herra Spragg er inni á skrifstofunni þinni."
Ég fór inn og þar sat Spragg, eiginmaður
miðilsins, við skrifborðið. Hann stóð upp og
heilsaði mér í smeðjulegum tón. Síðan flutti
hann langa, sundurlausa ræðu en aðalinni-
hald hennar var réttlæting á honum og eigin-
konu hans. Hann hafði áhyggjur af því sem
fólk væri að segja og svo framvegis. Hann
sagði að eiginkona sín hefði frá æsku verið
þekkt fyrir hreint hjarta og heiðarlegar gjörðir.
Ég óttast að ég hafi ekki verið mjög kurteis við
hann. Ég held að loks hafi hann svo uppgötv-
að að þessi heimsókn hefði mistekist og hann
kvaddi skyndilega. Þá mundi ég eftir því að
erfðaskráin lá á borðinu. Ég tók umslagið og
innsiglaði það, skrifaði framan á það viðeig-
andi texta og setti það inn í peningaskápinn.
Þá kem ég að kjarna málsins. Tveim mán-
uðum síðar lést Símon Clode. Ég ætla ekki að
vera mjög margoröur um þetta heldur lýsa því
sem gerðist. Þegar ég opnaði innsiglaða um-
slagið með erfðaskránni var ekkert í því nema
autt blað.“
Sögumaðurinn, Petherick lögmaður, þagn-
aði um stund og horfði á áhugasama áheyr-
endur sína. Hann brosti ánægður.
„Þið skiljið hvað ég er að gefa í skyn. í tvo
mánuði hafði innsiglað umslagið legið í pen-
ingaskápnum mínum. Enginn hefði getað
fiktað við það þann tíma. Nei, hver sá sem
skipti um blað hafði ekki mikinn tíma til þess,
einungis frá því aö erfðaskráin var undirrituð
og þar til ég læsti hana inni í peningaskápn-
um. Spurningin er annars vegar hver hafði
haft tækifæri og hins vegar hver myndi græða
á því að erfðaskráin hyrfi.
Ég ætla aö fara aftur yfir mikilvægustu at-
riöin í frásögninni. Símon Clode undirritaði
erfðaskrána og ég setti hana í umslagið mitt.
Því næst setti ég það í frakkavasa minn. Mar-
ía tók frakkann minn og rétti Georg hann en
ég fylgdist meö því þegar hann hélt á frakkan-
um. A meðan ég var inni í bókaherberginu
hafði frú Eurydice Spragg nægan tíma til að
taka umslagiö úr frakkavasanum og lesa inni-
haldið. Sú staðreynd að umslagið var á gólf-
inu en ekki í vasanum bendir til þess að það
hafi hún gert. Þá rekumst viö á furðulegt at-
riði. Hún hafði gott tækifæri til þess að skipta
á erfðaskránni og auða blaðinu - en hún hafði
enga ástæðu. Erfðaskráin var henni í hag og
með því að skipta um blað fengi hún ekki arf-
inn sem hún haföi beðiö eftir. Það sama átti
við um herra Spragg. Hann hafði einnig gott
tækifæri. Hann var einn inni á skrifstofunni í
tvær til þrjár mínútur en þar var einmitt þetta
margumrædda skjal. En hann hefði ekki held-
ur grætt á því að breyta innihaldi umslagsins.
Vandamálið er því svona: Þær tvær mann-
eskjur sem höfðu tækifærið tii að skipta um
blað höfðu enga ástæðu til þess en þær tvær
sem höfðu tilefnið höfðu ekkert tækifæri til
þess. Ekki má heldur gleyma Emmu Gaunt,
þjónustustúlkunni. Hún var hliðholl Georg og
Maríu en fyrirleit Spragghjónin. Ef henni hefði
dottið það í hug hefði hún örugglega reynt að
skipta um blað. Enda þótt hún hefði í raun
handfjatlað umslagið, þegar hún tók það upp
af gólfinu og rétti mér það, þá hafði hún svo
sannarlega ekkert tækifæri til að breyta inni-
haldinu. Hún hefði ekki getað skipt á umslög-
um þvi ég kom með umrætt umslag inn í hús-
iö og þaö er mjög ólíklegt að nokkur annar
þarna inni hafi átt eins umslag."
Petherick lögmaður leit í kringum sig á hóp-
inn sem var að hlusta á frásögnina.
„Jæja, þetta er litla vandamálið mitt í hnot-
skurn. Ég vona aö ég hafi sett það skilmerki-
lega fram. Mér þætti gaman aö heyra skoðun
ykkar á málinu.“
Öllum að óvörum hló fröken Marple lengi
og innilega með sjálfri sér. Eitthvað virtist
skemmta henni mjög.
„Hvað er um að vera, Jane frænka?“ sagði
Raymond West, frændi hennar. „Megum við
heyra brandarann?"
„Ég var bara að hugsa um óþekktarangann
hann Tomma litla Symonds. Hann var þó
stundum mjög skemmtilegur - eitt þessara
barna með sakleysislegt, barnalegt andlit,
einn þeirra sem eru alltaf að gera eitthvað af
sér. Eg var að rifja upp það sem hann sagði í
sunnudagaskólanum í síðustu viku. Hann
sþurði kennarann hvort ætti að segja „eggja-
rauða er hvít" eða „eggjarauða eru hvítar“.
Kennarinn útskýrði að annaðhvort mætti
segja „eggjarauður eru hvítar" eða „eggja-
rauða er hvít“. Og þá sagöi Tommi: „Þú um
það. En ég myndi segja: Eggjarauða er gul.“
Það var ekki fallegt af honum að segja þenn-
an gamla brandara. Ja, ég kunni hann meira
að segja þegar ég var lítil."
„Mjög fyndið, Jane frænka,“ sagði Ray-
mond vingjarnlega, „en þetta tengist ekkert
sögunni sem Petherick var að segja okkur."
„Ó jú, svo sannarlega," sagði fröken
Marple. „Tommi lagði gildru fyrir kennslukon-
una. Nú hefur Petherick lagt nokkurs konar
gildru fyrir okkur. Þaö er líkt lögfræðingi aö
gera það. Já, kæri vinur!“ Hún hristi höfuðið
líkt og hún væri að skamma hann.
„Ætli þú vitir lausnina í raun og veru,“ sagði
lögfræðingurinn og það brá fyrir glampa í aug-
um hans.
Fröken Marple skrifaði nokkur orð á blað,
braut þaö saman og rétti honum.
Petherick las það sem hún haföi skrifaö, leit
síðan á hana og virtist kunna vel að meta
hæfileika hennar.
„Ég kunni þetta bragö þegar ég var krakki,“
sagði fröken Marple. „Ég lék mér stundum
með það.“
40 VIKAN 20. TBL.1993