Vikan - 18.01.1999, Blaðsíða 11

unni og nestispoka. Sumum finnst hún
dýr, öðrum ódýr. Sumir segja hana dæmi-
gerða stórborg, aðrir segja hana eins
sveitaþorp. Þetta er allt saman hárrétt.
Andrúmsloftið er nefnilega síbreytilegt,
borgin skiptist í mörg hverfi, sem öll hafa
sín sérkenni.
En hvernig svo sem ferðalangar upplifa
borgina, yfirgefa flestir hana með þá
staðföstu ákvörðun að fyrsta heimsóknin
verði alls ekki sú síðasta. Enda er það
svo, að stöðugt fleiri útlendingar setjast
að í Barcelona, íslendingar þar með tald-
ir. Sonja segir að hennar mati sé borgin
einfaldlega töfrandi. „Öll þessi fegurð,
listastraumarnir sem hér liggja í loftinu
og allar þessar gömlu, fallegu byggingar
gefa manni ómælda orku. Það réði mestu
um þá ákvörðun mína að flytja hingað.
Hér eru ótal tækifæri sem hægt er að nýta
sér ef maður er á annað borð opinn fyrir
þeim. Eg stefni að því að komast í lista-
skóla næsta haust. Það fer nú reyndar
svolítið eftir því hvernig mér gengur að
fá vinnu hér í sumar. Mig langar að læra
leirlist og jafnvel líka málun. Ég ætla að
reyna að komast inn í Messana listaskól-
ann sem hefur upp á margt að bjóða og
ég á eftir að kynna mér þau mál betur.
Mér skilst að það sé mjög góður skóli,
nemendur úr Myndlista- og handíðaskóla
íslands hafa farið þangað undanfarin ár
sem Erasmus skiptinemar og látið vel af
kennslunni. Annars er ég með annað í
huga og ef það gengur eftir þá fresta ég
náminu um einhvern tíma. Það er spenn-
andi verkefni sem ég er ekki alveg tilbúin
að segja frá núna.“
FJÖLSKYLDULÍF í BARCELONA
Sonja er glöð yfir því að hafa bæði
börnin sín hjá sér í Barcelona. Guðrún
dóttir hennar, sem er 23 ára, býr í borg-
inni ásamt spænskum kærasta. Hún er að
læra fatahönnun og vinnur hlutastarf
með náminu í tískuversluninni Zöru, sem
flestir íslendingar sem heimsækja borg-
ina kannast við, og hann leggur stund á
leiklist. Helgi Rúnar, 17 ára sonur Sonju,
var fyrst á báðum áttum þegar mamma
hans stakk upp á því við hann að þau
færu hingað. „Én hann hafði ágætan tíma
til þess að aðlagast þessu og hér er hann
mjög ánægður. Við byrjuðum bæði á því
að fara í málaskóla og hann er búinn að
ná ágætum tökum á málinu. Hann var á
hönnunarbraut í Iðnskólanum í Hafnar-
firði og hefur líka fengist við tölvur og
ætlar að fara á þá braut hér í haust og
einnig er hann að hugsa um hönnunar-
nám. Hér eru ýmis konar tölvunámskeið
sem hann ætlar að nýta sér til undirbún-
ings fyrir námið þangað til hann fer heim
í sumar til þess að vinna.“
Sonja segir þau smám saman vera að
komast inn í spænska mannlífið og
lífsmátann. Á Spáni mætir fólk til vinnu
um klukkan hálftíu á morgnana og vinn-
ur til klukkan tvö. Þá kemur síestan með
hádegismat um klukkan þrjú og síðan
hefst vinnudagurinn aftur klukkan hálf-
fimm og stendur til klukkan átta eða
hálfníu. Kvöldmaturinn er svo um tíu-
leytið. „Ég er farin að venjast þessu. I
fyrstu kunni ég ekki við þetta, en ég
hugsa að þetta sé ekki svo vitlaust. Fólk
hittist heima við um miðjan daginn, fjöl-
skyldan borðar saman og allir virðast
mjög afslappaðir á kvöldin. Þetta er eitt-
hvað sem ég held að ég geti vanið mig á
og líkað vel. Eins og ég sé þetta fyrir mér
núna þá sýnist mér vinnudagurinn virka
lengri, en í sumarhitunum er þetta líklega
hinn eini rétti lífsmáti.
Margir útlendingar hafa gefist upp á at-
vinnuleysinu sem hér ríkir og gerir þeim
erfitt fyrir að fá vinnu. Sonju hefur geng-
ið betur en mörgum öðrum að útvega sér
verkefni. „Ég réði mig til starfa á veit-
ingahúsi þegar ég var búin að vera hér í
tæpa þrjá mánuði. Ég gerði það aðallega
í þeim tilgangi að æfast betur í málinu en
græddi lítið á því þar sem það var svo
mikið að gera að enginn mátti vera að
því að ræða málin. Ég dreif mig því aftur
í málaskólann og ætla að ná almennileg-
um tökum á málinu áður en ég helli mér
út í eitthvað annað. Fyrir jólin gekk ég á
milli verslana með gluggaskreytinga-
möppuna mína og fékk vinnu við útstill-
ingar. Einnig hef ég verið að kenna
spænskum háskólanemum, sem fara til
Islands sem skiptinemar, grunnatriði í ís-
lensku. Hér er örugglega hægt að fá
vinnu ef maður er jákvæður og hefur
augun opin“.
STORT SKREF OG SKEMMTILEGT
Það er alveg óákveðið hversu lengi þessi
íslenska fjölskylda ætlar að dvelja á
Spáni. „Þrjú ár finnst mér vera lágmark,"
segir Sonja ákveðin. „Ef okkur líður vel
hér læt ég það bara ráðast. Ég lít alls ekki
svo á að ég sé búin að brjóta brýr að baki
mér heima. Ég er ekki með mikla heim-
þrá þótt auðvitað hugsi ég mikið til vina
og vandamanna heima á íslandi. Ég fór
heim í nóvember og dvaldi þar í þrjár
vikur. Ég er svo heppin að hafa haft fasta
viðskiptavini heima á íslandi í sambandi
við gluggaútstillingar og ég var búin að
ýja að því áður en ég fór hingað út að ef
ég væri ekki komin í fasta vinnu hvort ég
mætti hafa samband við þá varðandi jóla-
útstillingar. Ég vann myrkranna á milli
en hafði þó tíma til að hitta vini og
vandamenn. Ég hafði mjög gott af þess-
ari ferð því þegar ég kom aftur hingað
fékk ég þá góðu tilfinningu að ég væri að
koma heim.“
Það er farið að skyggja og við Sonja
verðum að viðurkenna að það sé nú ekki
viturlegt að sitja lengur úti. Hún segir
mér að lokum að hún hafi verið að inn-
rita sig á kvöldnámskeið í Messana lista-
skólanum og þar mun hún vera tvö kvöld
í viku. Hún var líka að byrja að syngja í
kór Skandinavíufélagsins sem hér starfar
með miklum blóma. Það er því nóg að
gera hjá Sonju sem lætur ekki takmark-
aða kunnáttu í tungumálinu og atvinnu-
leysi landsins standa sér fyrir þrifum. Því
eins og hún segir sjálf: „Þegar maður
ákveður að stíga skrefið er um að gera að
stíga það til fulls.“
Sonja og Helgi Rúnar við höfnina í Barcelona. Þau settust bæði á skóla-
bekk um leið og þau komu til Spánar og eru óðum að komast inn í
spænskt mannlíf þar sem hlutirnir ganga öðruvísi fyrir sig en á íslandi.
11