Vikan - 18.01.1999, Blaðsíða 46

mjog serstok og leio oest i umnverti sem hun pekkti
vel til. Ef við vorum innan um ókunnuga þurfti ég að
halda í höndina á henni. Hún var afslappaðri heima,
en ég þurfti alltaf að koma fram við hana af mikilli
varúð; eitt rangt orð nægði til þess að eyðileggja dag-
inn. Ég hélt einfaldlega að hún væri erfitt barn og að
þetta mundi eldast af henni. En eftir því sem hún eltist
varð hún sífellt erfiðari og skapmeiri.“
„Ég var ein með dóttur mína
þar til hún var eins árs. Pabbi
hennar hafði lítið samband
við okkur og við bjuggum
aldrei saman. Þegar hún var
eins árs kynntist ég fyrrver-
andi manninum mínum. Við
lifðum góðu lífi, bjuggum við
mikið öryggi og gátum hagað
vinnu okkar þannig að annað
okkar var alltaf heima hjá
börnunum. Við áttum allt til
alls, vorum samhent fjöl-
skylda og á þessum árum bar
ekki svo mikið á þunglyndi
hennar þó vissulega blundaði
erfitt skap hennar alltaf undir
niðri.
Þegar hún var fjögurra ára
eignaðist ég annað barn. Hún
tók því mjög vel og allt var í
góðu lagi. Tveimur árum
seinna kom þriðja barnið. Þá
kom annað hljóð í strokkinn.
Þegar hún heimsótti mig á
fæðingardeildina hreytti hún
ónotum í mig og litla bróður
sinn og hafði allt á hornum
sér. Eftir það fór að síga á
ógæfuhliðina. Ég var alltaf á
nálum og þurfti að vanda mig
allan daginn; hvað ég sagði,
hvað ég gerði. Ég stóð sjálfa
mig að því að afsaka mig við
hana og oft þurfti ég að ljúga
mig út úr hlutunum svo þeir
samræmdust kröfum hennar
gagnvart mér. Það var erfitt
að þurfa að koma þannig fram
við sex ára gamla dóttur
sína.“
VEI\IDIPUNKTURINI\1
„Við hjónin skildum þegar
dóttir mín var níu ára. Hún
tók skilnaðinum afar illa og
hegðun hennar varð hræðileg.
Hún fékk heiftarleg reiðiköst,
missti algjörlega stjórn á sér,
pissaði í buxurnar, skellti
hurðum, tók hvað sem fyrir
varð og grýtti því í gólf og
veggi. Aðra daga sat hún og
grét og heilu dagana sagði
hún ekki eitt einasta orð. Hún
tróð í sig mat og á einu ári
þyngdist hún um fimmtán
kíló. Aður hafði hún alltaf
verið mjög ábyrg gagnvart
systkinum sínum, en nú var
ekki lengur hægt að treysta
henni fyrir þeim. Það kom
fyrir, þegar hún var að gæta
þeirra, að hún reiddist, rauk
út og skildi þau ein eftir
heima.
Meðan á öllu þessu stóð
sinnti ég mörgum störfum,
eins og flestar einstæðar mæð-
ur neyðast til að gera. Eftir
skilnaðinn hafði ég byrjað
upp á nýtt með tvær hendur
tómar. Lífið gekk út á það að
vinna og vinna til þess að hafa
í okkur og á. Vinkonur mínar
bentu mér á að ég yrði að leita
mér aðstoðar varðandi dóttur
mína. En ég neitaði því, taldi
mér trú um að hún mundi
jafna sig og kenndi skilnaðin-
um um ástandið. Lífið var eig-
inlega orðið martröð og oft
fannst mér ég vera að því
komin að fá taugaáfall. Það
var ákaflega þrúgandi að vera
í sífelldri vörn gagnvart dóttur
rninni. Þegar ég kom heim eft-
ir langan vinnudag var ég far-
in að hika áður en ég opnaði
útidyrnar. Ég kveið því að
koma heim, ég vissi aldrei
hvað biði mín. Ég átti ekkert
einkalíf, það var nóg að sím-
inn hringdi til þess að hún
fengi reiðikast. Hún var illa
haldin þráhyggju sem ein-
46