Vikan - 18.01.1999, Blaðsíða 12

Dísa í World Class og Auður í Þokkabót
Ekki er svo ýkja langt síðan að verðandi feður í amer-
ískum kvikmyndum brugðust undantekningarlaust
þannig við fréttum af ástandi kvenna sinna að þeim var
skipað að setjast, hvíla sig og reyna ails ekki að lyfta
neinu þungu. Konurnar brostu umburðarlyndisbrosi,
komu sér fyrir í sófa með púða við bakið og teygðu sig
í prjónana. Kraftmiklar nútímakonur gerðu uppreisn
gegn þessari ímynd og sögðu óléttu ekki vera sjúkdóm.
Þær héldu áfram að vinna og sinna áhugamálum sínum
þótt von væri á barni, en þær eru ekki margar sem
stunda störf sem útheimta jafnmikið líkamlegt erfiði og
þær Hafdís Jónsdóttir eða Dísa í World Class og Auður
Vala Gunnarsdóttir hjá Þokkabót. Þær kenna líkams-
rækt og eru báðar á fullu þó þær séu ófrískar.
Hafdís kennir pallaleikfimi í
karlatímum og þótt hún sé
komin átta mánuði á leið,
kvarta nemendur hennar und-
an því að þeir eigi ímesta basli
með að fylgja henni eftir. En
er þetta óhœtt, getur svona
mikil áreynsla ekki verið vara-
söm á meðgöngu?
„Nei, það held ég ekki,“ seg-
ir Dísa. „Ef konan er vön
slíkri áreynslu og í góðri þjálf-
un ætti það ekki að breyta
neinu. Sennilega er ekki ráð-
legt að byrja í mikilli líkams-
rækt, ófrísk. Konum ætti samt
að vera óhætt að halda sínum
venjum. Annars hamast ég
ekki eins og áður, ég tek tillit
til þess í þjálfuninni að ég er
ófrísk og hlífi mér aðeins. Ég
er búin að kenna vaxtarmót-
un og pallaleikfimi í fimmtán
ár. Áður stundaði ég jassball-
ett og kenndi í nokkur ár. Ég
er lærður danskennari og
segja má að ég hafi stundað
líkamsrækt alla ævi. Ég fór
svo að kenna leikfimihóp í
Kramhúsinu og hélt utan í
kjölfarið á nokkur námskeið
til að læra meira um líkams-
\
12
Texti: Steingerður Steinarsdóttir Myndir: Gunnar Gunnarsson