Vikan - 18.01.1999, Blaðsíða 23

ódýrt að fljúga eins og Mary
hafði sagt. Ferðin yfir Ermar-
sund var tíðindalaus og þau
sváfu vel í París áður en þau
tóku lestina suður á bóginn.
Nú voru þau að nálgast litla
fiskiþorpið sem þau heimsóttu
í fyrsta sinn aldarfjórðungi
áður, í brúðkaupsferðinni. Þá
höfðu þau valið staðinn vegna
þess að Mary Hill, eins og hún
hét þá, þekkti frægan leik-
tjaldamálara sem átti sumar-
hús í þorpinu. í brúðkaups-
ferðinni höfðu þau meira að
segja eytt einu síðdegi í húsi
hans.
Pegar lestin nálgaðist
áfangastað leit hún út um
gluggann á sumarhúsið þar
sem það gnæfði efst á brekku-
brún mót hafi. Aður hafði það
staðið þarna eitt og yfirgefið
en nú var hlíðin þéttsetin litl-
um hvítum húsum með græna
gluggahlera og rauð þök.
- Porpið okkar virðist hafa
þanist út, sagði Tommy.
Brautarstöðin hafði líka
stækkað. Nú var þar langur
brautarpallur og alvöru stöðv-
arhús. Þegar þeim varð litið
niður að strönd sáu þau langar
raðir af verslunum, kaffihús-
um og matsölustöðum þar
sem fjórum árum áður hafði
aðeins verið ein verslun, eitt
veitingahús og tvö hótel.
- O nei, sagði Mary vonsvik-
in. - Staðurinn er fullur af
ferðafólki!
En sólin skein, hafið var
blátt sem fyrr og pálmatrén
stóðu í röðum meðfram hvítri
ströndinni. Þau báru farang-
urinn eftir veginum sem hall-
aði niður að Plaza-hótelinu og
fannst þau hafa fundið þráð-
inn aftur.
Uti fyrir hótelinu litu þau
hvort á annað því þar sem
áður hafði verið lítil og vina-
leg bygging stóð nú glæsilegt
hótel með forgarði fullum af
röndóttum sólhlífum. - Jaques
gamli hefur aldeilis breitt úr
sér, sagði Tommy þegar þau
gengu upp nýlegan malarstíg
og inn í anddyrið þar sem
Jaques var vanur að bjóða þau
velkomin.
I afgreiðslunni spurði Mary
á stirðri skólafrönsku eftir
monsieur Jaques. Afgreiðslu-
maðurinn svaraði brosandi að
Jaques hefði því miður látið af
störfum fyrir þremur árum. -
Hann þekkti okkur vel, sagði
Mary og röddin hafði hækkað
um nokkra tóna. - Hann hafði
alltaf herbergi til reiðu handa
okkur.
En að sjálfsögðu var til her-
bergi handa frúnni, þó það nú
væri. Tveir pikkólóar komu
hlaupandi til að taka farangur
þeirra.
Bíddu aðeins, sagði
Tommy. - Við skulum athuga
hvað herbergið kostar.
Mary spurði kæruleysislega
hvað nóttin kostaði. Þegar
svarið kom seig hakan á henni
nokkra sentimetra áður en
hún gat komið upplýsingun-
um áfram til Tommys. Hann
leit kindarlegur á afgreiðslu-
manninn sem kannaðist við
svona ástand og grúfði sig
kurteislega yfir bókhaldið sitt
til að gefa hjónunum næði til
að útkljá málið.
Þau ræddu stöðuna æsinga-
laust þótt reiðin kraumaði
undir niðri.
- Við höfum ekki efni á
þessu, Mary. Við gætum ekki
verið hér nema í tæpa viku.
- Já, en við höfum alltaf búið
hér.
Að lokum sneri hún sér að
afgreiðslumanninum sem nú
veitti henni óskipta athygli.
- Ég er hrædd um að gjald-
eyrishömlurnar geri okkur dá-
lítið erfitt fyrir, sagði hún og
þvingaði sig til að brosa. Hún
var gersamlega komin úr jafn-
vægi og áttaði sig ekki strax á
því að hún hafði ávarpað
manninn á ensku. Hann svar-
aði líka á ensku: - Það skil ég
mætavel, frú. Þið gætuð
kannski reynt hótelið Belle
Vue hérna á móti. Þar búa
margir Englendingar.
Mary og Tommy Rogers áttu
erfitt með að kyngja þeirri
auðmýkingu að hörfa með
farangurinn út malarstíginn á
milli borðanna þar sem gest-
irnir sátu yfir kvöldmatnum.
Sólin var sest og handan göt-
unnar blasti Belle Vue við
baðað ljósum. Það kom
Tommy ekki á óvart að Mary
skyldi strunsa framhjá því án
þess að virða það viðlits. Öll
þau ár sem þau höfðu gist á
Plaza hafði þeim fundist þau
hátt yfir Belle Vue hafin og
hafði afgreiðslumaðurinn ekki
sagt að þar byggju margir
Englendingar?
En þau voru í Frakklandi á
miðjum ferðamannatímanum
svo vitaskuld var ferðaskrif-
stofan opin. Ungri og heill-
andi stúlku sem þar starfaði
þótti afar leitt að þau skyldu
ekki hafa pantað herbergi fyr-
irfram.
- En við höfum komið hing-
að á hverju ári í 25 ár og aldrei
þurft að panta herbergi, sagði
Mary og mátti svo sem fyrir-
gefa henni að hún skyldi
gleyma fjórum síðustu árum
og fimm árum meðan börnin
voru lítil.
Æ já, þvílík skömm og
hneisa að St. Nichole skuli
vera orðið svona vinsælt,
sagði stúlkan og tjáði sig með
öxlum, höndum og fögrum
augunum. Henni fannst það
virkilega miður. Og svo vísaði
hún þeim á Belle Vue.
Þau þrömmuðu þessa hund-
rað metra til baka og fannst
þau vera að beygja sig fyrir
grimmum örlögum. En þegar
á Belle Vue var komið reynd-
ust öll herbergi upptekin þar
svo þau fóru aftur á ferða-
skrifstofuna. Þar gat unga
stúlkan glatt þau með þeim
tíðindum að enn væri eitt her-
bergi laust í einu sumarhús-
anna í hlíðinni. Hún fylgdi
þeim meira að segja þangað
og þurfti svo að einbeita sér
að stjörnum himinsins og ljós-
um skipanna á víkinni meðan
hjónin komust að samkomu-
lagi. Raddir þeirra voru ekki
lengur reiðilegar heldur móð-
ursýkislegar. Fyrir þetta her-
bergi var krafist óheyrilega
hárrar leigu þótt það væri
pínulítið með beru steingólfi,
einu stóru rúmi, fataskáp, sem
var ómögulegur af því að í
honum voru hillur, litlum
vaski og gastæki þar sem þau
gátu hitað sér vatn í kastar-
holu ef þau langaði í te eins og
alla Englendinga langar alltaf
í.
Ungfrúnni fannst bara
skemmtilegt að geta búið til
sinn eigin mat, enda var hún
orðin leið á að virða fyrir sér
næturhimininn.
- Ég legg til að við förum aft-
ur á Plaza. Frekar vil ég vera í
viku í munaðinum þar en
þrjár vikur hér! sagði Mary.
En á Plaza þótti afgreiðslu-
manninum leitt að tilkynna
þeim að því miður væri búið
að leigja herbergið út og nú
væri allt fullt.
Klukkan var orðin tíu þegar
ungfrúin fylgdi þeim aftur upp
í hæðina þar sem beið þeirra
herbergi sem kostaði meira en
þau höfðu orðið að greiða fyr-
ir góðan mat, heitt vatn og
annan munað á Plaza fjórum
árum áður. Og til að bíta höf-
uðið af skömminni voru þau
krafin um tíu pund í tryggingu
fyrir því að þau létu sig ekki
hverfa í skjóli náttmyrkurs
eða neituðu að greiða fyrir
rafmagn, gas og vatn.
Þau fóru beint að sofa, ger-
samlega útkeyrð eftir ferða-
lagið og öll vonbrigðin.
Morguninn eftir lýsti Mary
því yfir að hún ætlaði ekki að
eyða sumarfríinu sínu í
matseld. Þau snæddu því
morgunverð á litlu kaffihúsi
þar sem þau greiddu tólf shill-
inga fyrir tvo litla kaffibolla
og tvö rúnstykki. Eftir það
hættu þau að borða úti.
I örvæntingarfullri tilraun til
að viðhalda góða skapinu
keyptu þau kaldan hádegis-
mat, fóru með hann upp á
herbergi og bjuggu sig svo
undir að njóta dásemda stað-
arins. Því hafið var blátt og
sólin skein og þau voru hvað
sem öðru leið í Suður-Frakk-
landi, fegursta stað Evrópu.
Og heima í Englandi rigndi
sem aldrei fyrr, það lásu þau í
Daily Telegraph.
A ströndinni fengu þau enn
eitt áfallið. Allt frá pálmatrján-
um niður í flæðarmál stóð sól-
hlíf við sólhlíf eins langt og
augað eygði. Og það sem
verra var, þar lá kroppur við
kropp svo líkast var sem
ströndin væri lögð húðlitu
teppi.
- Þeir hafa eyðilagt staðinn,
gersamlega eyðilagt hann,
kveinaði Mary. En svo tók
hún á sig rögg, gekk ákveðn-
um skrefum niður á ströndina
23