Vikan - 18.01.1999, Blaðsíða 41

Smásaga eftir Doris Lessing
fara í leikhús, sagði Tommy.
- Það tekur fjóra tíma með
lestinni til Lundúna og svo
hef ég ekki ýkjamikinn áhuga
á leikhúsi.
- Nú talarðu bara fyrir sjálf-
an þig, sagði Mary.
- Já, ég veit að þú ferð gjarn-
an á síðdegissýningar ef þú
getur komið því við.
Ungu hjónin litu ósjálfrátt
hvort á annað þegar þau sáu
geðvonskuna í augnaráðinu
sem Mary sendi Tommy og
Betty sagði kurteislega: - Ég
er mikið fyrir að fara í leikhús,
þar fær maður svo margt að
spjalla um.
Mary þagði.
- Konan mín þekkir leikhús-
ið vel, sagði Tommy. - Hún
var einu sinni í leikhúsklíku
og þess háttar.
- En hvað það hljómar
spennandi, sagði Betty áköf.
Mary barðist gegn freisting-
unni og tapaði. - Ég þekkti
mann sem gerði einmitt leik-
myndir í Prince. Hann átti dá-
samlegt hús hér í þorpinu og
við heimsóttum hann oft.
Tomrny sendi konu sinni
augnaráð sem átti að vara
hana við og reyndi að skipta
um umræðuefni: - Ég vildi
óska að þeir hættu að eyði-
leggja matinn með öllum
þessum hvítlauk.
- Ég sé nú ekki tilganginn í
því að heimsækja Frakkland
ef maður er ekki opinn fyrir
matarmenningu landsins,
sagði Mary.
- En heima býrðu aldrei til
franskan mat, sagði Tommy. -
Hvernig stendur á því fyrst
þér finnst hann svona góður?
- Af hverju skyldi ég gera
það? Þú myndir bara segja að
þú vildir ekki sjá svoleiðis
ruslfæði!
- Ég þoli reyndar heldur
ekki hvítlauk, sagði Betty og
varð á svipinn eins og hún
væri að játa á sig stórglæp. -
Og ég viðurkenni fúslega að
ég verð alltaf fegin þegar ég
kem heim aftur og fæ al-
mennilegan enskan mat.
Tommy horfði bænaraugum
á konu sína en hún skeytti því
engu: - Hvers vegna ferðu þá
ekki bara til Brighton eða
eitthvað álíka?
- Já, mætti ég biðja um
Brighton frekar en Frakkland,
sagði Francis Clarke. - Eða
Cornwall, þar er hægt að
veiða svo um munar. En
Betty dregur mig alltaf hingað
þótt Frakkland sé að mínum
dómi stórlega ofmetið.
- Þá fyndist mér þið ættuð
bara að halda ykkur á heima-
slóðum.
En Francis ætlaði ekki að
láta Mary Rogers eiga síðasta
orðið. - Hvað Frakka áhærir,
sagði hann með uppreisnar-
svip, - þá hugsa þeir aldrei um
annað en að kýla vömbina. Ef
þeir eru ekki að borða þá tala
þeir um mat. Ef þeir notuðu
þó ekki væri nema helming
þess tíma sem þeir sitja og
troða sig út af mat til þess að
gera eitthvað skynsamlegt
myndu þeir ná langt. Það held
ég nú.
- Eitthvað skynsamlegt seg-
irðu, svo sem að veiða?
- Og hvað er að því? Eða,
eða...
Hann velti vandamálinu
augsýnilega fyrir sér af fullri
alvöru. - Lítið þið til dæmis á
ríkisstjórnina þeirra, hana
mættu þeir nú lappa upp á.
Betty var farin að roðna
undir sólbrúnkunni. Hún
yppti öxlum og hló tauga-
veiklunarlega: - Æ, maður
verður að fylgjast með því
sem aðrir gera og Frakkland
er nú einu sinni staðurinn sem
allir ferðast til þessi misserin.
Þögn. Mátti nú ekki vænta
þess að vandræðagangurinn
væri á enda? Nei, ekki aldeilis
því Francis var þeirrar skoð-
unar að þessa yfirlýsingu
Bettyar þyrfti að útskýra nán-
ar. Hann sagði því með stríðn-
islegri aðdáun: - Hún er stað-
ráðin í að komast áfram í líf-
inu.
- Já, og það ber árangur, því
geturðu ekki mótmælt, sagði
Betty. - Þegar herra Baker -
herra Baker er yfirmaður
hans, sagði hún við Mary til
skýringar. - Þegar þú sagðir
herra Baker að þú værir að
fara til Suður-Frakklands varð
hann mjög hrifinn af því, því
geturðu ekki neitað.
Tommy sendi konu sinni
hæðnislegt augnaráð.
- Eiginkonur eiga að láta sér
annt um frama eiginmanna
sinna, hélt Betty áfram
ótrauð. - Er það ekki rétt? Ég
veit að ég hef þegar hjálpað
Francis heilmikið áleiðis. Til
dæmis er ég viss um að hann
41