Vikan - 18.01.1999, Blaðsíða 40

FRAMHALD AF SÍÐU 24
sem þrýsti allt of fast að nef-
inu. Hraðinn sem hún náði
með því að beita froskalöpp-
unum gerði hana óörugga því
hún var ekki mikil sundkona.
En hún vildi ekki sýnast
heigull úr því unga konan
þaut áfram í sjónum eins og
hún væri fædd neðansjávar.
Uti á víkinni stóð lítil eyja
upp úr hvítu briminu, ef eyju
skyldi kalla því þetta voru
bara tveir rauðbrúnir sólbak-
aðir klettar. Hálfum metra
undir yfirborðinu voru fleiri
klettar og innan um þá svarnl-
aði nýtt mannkyn, frosk-
mannakynið sem sneri andlit-
inu til botns vopnað þríforki
og fylgdist grannt með fiskun-
um sem skutust fram og aftur
í sjónum. Þegar Mary virti fyr-
ir sér ströndina gegnum frosk-
mannagleraugun fannst henni
hún víðsfjarri og hálfkjánaleg
með öllum þessum röndóttu
sólhlífum, útflöttum brúnum
kroppum og börnum að leik.
Hér úti var veröldin önnur,
veröld ævintýramanna og haf-
könnuða sem fyrirlitu þessar
venjulegu strendur þar sem
öryggið ríkti.
Mary lét sig fljóta og horfði
niður í undirdjúpin. Mikið var
hún stór þessi neðansjávar-
veröld með djúpum dölum og
háum klettum, græn veröld
undir sólbökuðu yfirborði. Á
sex metra dýpi eða þar um bil
sá hún skjannahvítan sand-
flekk þar sem grænir gras-
brúskar bylgjuðust og virtust
jafnferskir og safaríkir og yxu
þeir uppi í sólinni. Þegar hún
teygði höndina niður gat hún
næstum snert þá. Nokkru fjær
svifu langir grænir þörungar
og aðrar vatnajurtir um í sjón-
um eins og skógur á hafs-
botni. Mary flaut yfir hann og
fann með nokkurri ógleði
hvernig angarnir strukust um
axlir hennar og hnjákolla eins
og langir slímugir fingur. Nú
sá hún fyrir neðan sig flata
klöpp þar sem uxu fölleitar
grágrænar jurtir sem tútnuðu
út eins og blöðrur eða
breiddu úr sér eins og blæ-
vængir, viðkvæmnisleg blóm,
brúnhvít að lit og stjörnulaga
eða eins og mjúkir spenar úr
gegnsærri himnu. Allt þetta
gróðurríki bylgjaðist fram og
til baka með straumnum.
Mary var í senn bergnumin og
uppfull af óhugnaði við þessa
sýn.
Klettarnir undir henni voru
skyndilega orðnir svo nálægir
og þá sá hún mjóan brúnan
handlegg teygja sig niður að
klettinum, þreifa fyrir sér í
dimmri skoru og draga þaðan
út gráflekkótta kjötflygsu.
Mary reis á fætur og skriplaði
á steini. Hana hafði borið að
litlu eynni þar sem hún sá nú
hóp af hálfnöktum bronslit-
uðum drengjum sem skræktu
og góluðu af gleði meðan þeir
murkuðu lífið úr smokkfiski,
sem þeir höfðu veitt, með því
að berja honum hvað eftir
annað við klettinn. Þeir sögð-
ust ætla að hafa hann í kvöld-
matinn. Nú var Mary nóg
boðið. Móðursýkin náði tök-
um á henni. Að hugsa sér að
þetta viðbjóðslega dýr skuli
hafa verið örfáa sentímetra
frá henni, hún hefði getað
snert það! Hún hóf sig upp á
klett og svipaðist um eftir
Tommy sem lá þar skammt
frá og benti niður í sjóinn á
Francis Clarke sem hjó þrí-
forkinum hvað eftir annað
niður í sjóinn. Loks birtist
hann með lítinn röndóttan
fisk við áköf fagnaðarlæti
þeirra Tommy og Betty Clar-
ke.
Henni varð litið á smokk-
fiskinn sem lá á klettinum út-
flattur og rifinn í hengla eins
og gráleitt slytti. Svo kallaði
hún á mann sinn, lét hann fá
froskmannabúninginn og
synti hægt til lands.
Og þar hélt hún sig það sem
eftir var orlofsins. Engum
skyldi takast að lokka hana
aftur út á djúpið.
Sama dag keypti Tommy
neðansjávarbyssu. Fyrst
hvarflaði það að Mary að
vissulega gæti verið skemmti-
legt að eyða fimm pundum í
hreina vitleysu en að hún
hefði nú getað hugsað sér
skemmtilegri vitleysu. Svo
komst hún að þeirri niður-
stöðu að með sama áfram-
haldi yrðu næstu jól heldur fá-
tækleg.
I tvo daga var Mary alein á
ströndinni. Betty Clarke réð
því greinilega sjálf hvenær
hún kaus að vera
„strandekkja“ því hún tók
rauðu klettaeyna fram yfir fé-
lagsskap Mary. Af og til kom
hún þó eins og fyrir siðasakir
og skiptist á nokkrum orðum
við Mary þar til hún afsakaði
sig og tók stefnuna til hafs þar
sem karlpeningurinn beið
hennar.
Áður en langt um leið gat
Mary sagt við Tommy eins og
í framhjáhlaupi: - Þá eru bara
þrír dagar eftir.
- Já, ég vildi óska að ég hefði
fengið þennan froskmanna-
búning fyrr, sagði hann og
bætti því við að hann hlakkaði
til þess að koma aftur að ári.
En af einhverjum ástæðum
vakti tilhugsunin um næsta ár
enga tilhlökkun hjá Mary.
- Eg er ekki viss um að við
ættum að koma aftur hingað,
sagði hún. - Það er búið að
rústa þennan stað gersamlega
með öllum þessum ferða-
mönnum.
- Sama er mér, bara að við
finnum einhvern stað þar sem
nóg er af klettum og fiski.
Daginn eftir héldu mennirn-
ir tveir og Betty Clarke sig úti
við klettaeyna frá klukkan sjö
urn morguninn fram að há-
degismat. Þau fórnuðu tíu
nunútum af dýrmætum tíma
sínum í að matast en borðuðu
lítið því það var hættulegt að
kafa á yfirfullan maga. Svo
voru þau horfin og birtust
ekki aftur fyrr en dimmt var
orðið. Allan tímann lá Mary í
sandinum og sneri sér í sól-
inni. Hún var orðin rauðgullin
á lit um allan kroppinn og það
var eins og hún heyrði frú
Baxter segja: - Þú hefur al-
deilis náð þér í góðan lit. - Og
hún heyrði hana bæta við:
En hann endist nú ekki lengi
hér í nepjunni. Hún var við
það að bresta í grát. Hvað sá
Tommy við þetta fólk? Hún
hafði ekki heyrt unga mann-
inn segja aukatekið orð um
annað en tegundir, skaplyndi
og stærð fiska!
Um kvöldið sagðist Tommy
hafa boðið unga parinu í
kvöldmat á Plaza.
- Er það nú ekki einum of
mikið örlæti?
- Æ, leyfum okkur nú einu
sinni að fá okkur ætan bita.
Það eru bara tveir dagar eftir
af fríinu.
Mary lét sem hún heyrði
ekki athugasemdina um
„ætan bita“ en gat ekki stillt
sig um að segja: - Eg hélt nú
ekki að þau væru þess konar
fólk sem þú kýst að eiga fyrir
vini.
Pirringurinn í svip hans
leyndi sér ekki. - Hvað er að
þeim, ef mér leyfist að spyrja?
- Eg held ekki að í
Englandi... - Æ, hættu þessu,
Mary!
I glæstum garði Plaza-hót-
elsins, þar sem þau höfðu
snætt þrjár máltíðir á dag fyrir
fjórum árum, sátu þau nú við
lítið borð með útsýni yfir haf-
ið. Hljómsveit lék undir borð-
um og svo virtist sem þjónar
væru fleiri en gestir. í fyrsta
sinn fengu þau nú að sjá Betty
Clarke í öðru en sundfötum
og þá kom í ljós að hún var
óvanalega falleg stúlka. Fal-
legar brúnar axlir stóðu upp
úr rómantískum hvítum kjól,
sem Mary Rogers varð að við-
urkenna að var ekki sem
verstur, og blá augun geisluðu
í sólbrúnu andlitinu. Aftur
varð Mary hugsað: Væri ég
tuttugu, nú eða tuttugu og
fimm árum yngri mætti halda
að við værum systur.
En óréttlætið var í því fólgið
að Tommy leit út fyrir að vera
á sama aldri og yngri hjónin.
Hún sat og hlustaði á þau tala
um það hvernig best væri að
meta fjarlægðir neðansjávar
og kosti og galla hinna ýmsu
gerða froskmannabúninga.
Þau gerðu tilraunir til að
draga hana inn í samræðurnar
en hún sat bara þögul og leit á
þau með yfirlætissvip. Að
hennar mati var Francis Clar-
ke stirðbusalegur í svörtum
jakkafötunum og fjarri því að
vera ungi sæguðinn frá
ströndinni. Og flissið í stelp-
unni fór í taugarnar á henni.
Andrúmsloftið við borðið
varð æ vandræðalegra. Betty
fór að tala um Lundúnir og
þrenningin talaði af miklum
ákafa um Lundúnir meðan
Mary lét einsatkvæðisorðin
duga.
Ungu hjónin reyndust búa í
Clapham og fóru mánaðar-
lega í leikhús í Westend.
- Það er svo gott leikrit á
fjölunum í Prince-leikhúsinu
núna, sagði Betty.
- Við erum alveg hætt að
40