Vikan - 01.02.1999, Blaðsíða 12

Viðtal: Þórunn Stefánsdóttir Myndir: Gunnar Gunnarsson o.fl.
E l v a
Ó s k
Ó l a f s
d ó t t i r
leikkona
LAUS VIÐ PRIMADONNU
„Auðvitað hefur
það komið fyrir
að ég hef verið
óánægð með
hlutverk sem
mér hefur verið
falið. En þá er
kúnstin að
brjóta odd af of-
læti sínu, gera
hlutverkið að
sínu og leika
það vel. Þegar
ég hef ákveðið
að taka eitthvað
að mér ákveð
ég um leið að
gera það vel. Ef
hugur fylgir ekki
máli er ekki von
á góðri út-
komu." Þetta
viðhorf Elvu
Óskar Ólafsdótt-
ur leikkonu
kemur berlega í
Ijós þegar hún
birtist á sviði
Þjóðleikhússins
í hlutverki Nóru
í Brúðuheimilinu
eftir Henrik Ib-
sen. Það er nær
einróma álit
gagnrýnenda og
leikhússgesta
að þar sýni hún
snilldarleik.
Varla hefur hún verið
óánægð þegar hún
var skipuð í þetta
hlutverk. „Ég held að ekki
sé til sú leikkona sem mundi
slá hendinni á móti því að
leika Nóru. Þetta er frábært
hlutverk, vel skrifað af höf-
undarins hendi og gengur
vel upp. Vissulega er það
erfitt, það eru gildrur í hlut-
verki Nóru sem auðvelt er
að falla í. En með svona
góðum leikstjóra og mót-
leikurum er ekki annað
hægt en að gera þetta vel.
Þetta er góður og mjög
sterkur hópur. Mér finnst ég
líka hafa nægan þroska og
vera tilbúin til að takast á
við Nóru, ég hefði ekki vilj-
að takast á við þetta hlut-
verk miklu fyrr á mínum
ferli."
Elva Osk hefur starfað
sem leikkona í tíu ár, hún
útskrifaðist úr Leiklistar-
skóla Islands vorið 1989.
Síðan þá hefur hún leikið
mörg góð og bitastæð hlut-
verk og yfirleitt fengið góða
dóma fyrir leik sinn. Ég spyr
hana hvort það skipti hana
miklu máli að fá góða gagn-
rýni, hvort hún bíði í ofvæni
eftir dagblöðunum eftir
frumsýningu og taki mark á
gagnrýninni. „Auðvitað les
ég gagnrýni. Ég viðurkenni
fúslega að það er ánægjulegt
að fá hól fyrir það sem mað-
ur gerir, en því miður er
ekki alltaf um faglega gagn-
rýni að ræða, heldur sleggju-
dóma án rökstuðnings. Þess
konar gagnrýni gagnar okk-
ur leikhúsfólki lítið."
LEIKKONA EÐA
LÆKNIR
Eins og flestar litlar stelp-
ur ætlaði Elva Ósk að verða
flugfreyja eða búðarkona
þegar hún yrði stór. „En
þegar ég horfi til baka var
ég alltaf að leika. Ég var í
skátunum og þar var ég
alltaf eitthvað að leika. Þeg-
ar ég var tólf ára byrjaði ég
að leika með Leikfélagi
Vestmannaeyja og þar hófst
áhuginn fyrir alvöru. Svo
vorum við þrjár vinkonur í
Vestmannaeyjum sem tók-
um okkur saman og kölluð-
um okkur „Þrídranga". Við
fluttum frumsamin
skemmtiatriði og skemmt-
um á hverri árshátíðinni á
eftir annarri. Ég var orðin
sautján ára þegar ég komst
að því að til væri eitthvað
sem héti leiklistarskóli, það
var lítið vitað um þau mál í
Vestmannaeyjum. Andrés
Sigurvinsson leikari hafði
nefnt skólann við mig og
síðan fór ég á leiklistarnám-
skeið þar sem Þórunn Sig-
urðardóttir var leiðbeinandi
og hún hvatti mig til þess að
drífa mig í inntökupróf í
Leiklistarskólann."
Elva flaug inn í skólann
og segist aldrei eitt augna-
blik hafa séð eftir þeirri
ákvörðun að verða leik-
kona. „Mig langaði reyndar
líka að verða læknir. Var
búin að ákveða að ef ég
kæmist ekki inn í Leiklistar-
skólann í fyrstu tilraun þá
ætlaði ég að drífa mig í
menntaskóla og fara síðan í
læknisfræði." Hún lætur vel
af veru sinni í Leiklistar-
skólanum. „Ég var reyndar
með annan bakgrunn en
hinir nemendurnir. Þeir
voru allir nýskriðnir út úr
menntaskóla. Ég flutti að
heiman sextán ára, átti
kærasta og var byrjuð að
taka þátt í lífsgæðakapp-
hlaupinu á fullu. Námsárin
voru frábær og ég tók námið
mjög alvarlega. Skólinn tók
fjögur ár og stundum var ég
að fara^fir um af óþolin-
mæði. Ég vildi bara komast
á sviðið undir eins!"
NAUÐSYN ÞESS
AÐ BREYTA TIL
Séð með augum leik-
mannsins lifa leikarar svolít-
ið einangraðir í sínum
„þykjustuheimi". Ég spyr
Elvu Ósk hvort eitthvað sé
til í því. „Auðvitað höldum
við saman, en mér finnst
leikarar meðvitaðir um það
að týna sér ekki alveg inn í
þann heim. Mér finnst sam-
starfsfólk mitt yndislegt og
gefandi fólk og ég þrífst vel
innan veggja leikhússins. En
ég held að allir geti verið
sammála því að það sé mik-
ilvægt að rækta önnur sam-
bönd. Það er nauðsynlegt,
við erum jú að takast á við
fólk allan daginn og í hlut-
verkunum erum við að
miðla af eigin reynslu.
Starfsins vegna verðum við
að taka púlsinn á lífinu í
kringum okkur og megum
ekki loka okkur af. Auðvit-
að er þetta einstaklings-
bundið, en yfirleitt finnst
mér á starfsfélögum mínum
að það sé nóg að umgangast
hvert annað í vinnunni."
Elva Ósk tók því fegins-
hendi þegar henni bauðst að
taka sér ársleyfi frá Þjóð-
leikhúsinu og flytja sig um
set yfir til Danmerkur. Mað-
urinn hennar, Andri Örn
Clausen, sem reyndar er
einnig lærður leikari, var í
framhaldsnámi í sálfræði í
Árósum. Hann var búinn að
vera þar í eitt ár þegar Elva
Ósk fór út til hans, ásamt
börnunum þeirra, Agnesi
Björtu og Benedikt. „Þá var
ég búin að vera að leika í
12 Vikan