Vikan - 01.02.1999, Blaðsíða 23

Þórunn Stefánsdóttir þýddi
LASTOKKNU
velt að láta sem ekkert væri
þegar þau hittust á skrifstof-
unni. Én það var spennandi
og kryddaði sambandið enn
frekar.
„Ég ætla að mæla með því
að þú fáir stöðuhækkun,"
sagði Max eina nóttina þeg-
ar hann gisti hjá henni. „Þú
átt miklu betra skilið og ég
skal sjá til þess að þú fáir
það."
Stöðuhækkunin fyllti hana
nýju sjálfsöryggi. Hún
var allt í einu komin
í ábyrgðarstöðu
sem hún hafði aldrei
þorað að láta sig
dreyma um. Henni
var meira að segja trú-
að fyrir því að læsa
bankabyggingunni á
kvöldin. Litla, gráa mús-
in var nú ein á kvöldin í
byggingu sem var troðfull
af peningaseðlum. Tilfinn-
ingin var vægast sagt
æsandi.
Hurðin á peningaskápn-
um reyndust vera auðveld
viðfangs, þar sem hún lá á
hnjánum og sneri talnalásn-
um. „Ég er í raun og veru að
gera þetta," hrópaði hún út í
loftið í auðu herberginu.
„Ég, litla gráa músin er að
ræna banka!" Hún var í sig-
urvímu. Aldrei mundi hún
gleyma kvöldinu þegar Max
hafði fyrst viðrað hugmynd-
ina. Kvöldið hafði byrjað
sakleysislega, með róman-
tískum kvöldverði fyrir tvo
við eldhúsborðið hennar.
Reyndar hafði hún kviðið
því þegar Max kom í fyrstu
heimsóknina til hennar, en
hann hafði heimtað að fá að
koma. „Ég vil vita allt um
þig, ástin mín," hafði hann
hvíslað í eyra hennar. „Ég
vil fá að vakna með þér á
morgnana."
Það vildi nú svo til að hún
vaknaði á morgnana í pínu-
lítilli íbúð með útsýni yfir
ruslahaug, en það var ekki
að sjá að Max tæki það
nærri sér. Hann virti fyrir
sér hlutina hennar og renndi
fingrunum eftir gömlu
bókahillunum sem svignuðu
undan gömlu skáldsögunum
sem hún elskaði að lesa aft-
ur og aftur.
„Mér
þykir
svo
gaman
að
gleyma
mér í
spennandi ævintýra-
heimi hetjanna í sögunum.
Skýringin er líklega sú að
sjálf lifi ég svo óspennandi
og tilbreytingarlausu lxfi."
Hún leit brosandi á hann.
„Það er að segja þangað til
ég kynnist þér."
„Langar þig til að upplifa
raunverulegt ævintýri?"
spurði hann skyndilega.
„Ævintýri sem fjallar um
það þegar að þú og ég ræn-
um banka?"
"Lfm hvað ertu eiginlega
að
ég þekki tölurnar fyrir pen-
ingaskápinn. Það eina sem
þú þarft að gera er að opna
peningaskápinn og bingó!
Þú gætir verið komin lang-
leiðina til Suður-Ameríku
áður en upp kemst um
þjófnaðinn. Augu hans
ljómuðu af spenningi.
„Jennifer, sérðu ekki að þú
passar fullkomlega í þetta
verkefni. Þú ert frjáls og
engum háð, hefur engar
skuldbindingar og átt enga
fjölskyldu. Þú getur einfald-
lega látið þið hverfa og byrj-
að nýtt líf annars staðar!"
Hún var ennþá hrædd
þegar hún horfði á hann.
„Þú meinar að ég eigi
bara að ræna bankann
og fljúga svo til Suður-
Ameríku með ferða-
tösku fulla af pening-
um, það sé ekki
flóknara en það?"
„Gott og vel, það
er nú kannski að-
eins meira en að
segja það," viður-
kenndihann.
„Það verður
auðvitað að
„þvo" pen-
ingaseðlana,
skipta þeim í
réttan gjald-
miðil, ýmis
tæknileg
atriði sem
þarf að sjá
um. En þar
kem ég inn í mynd-
ina. Þú skilur peningana eft-
ir á einhverjum fyrirfram
ákveðnum stað á leiðinni út
á flugvöll og þar get ég nálg-
ast þá. Aður en vikan er lið-
in hittumst við svo í Suður-
Ameríku, um leið og ég get
sent peningana eftir réttum
boðleiðum. "
„Bíddu nú andaratak."
tala?"
spurði hún
skelfinu lostin.
„Það væri auðveldasti
hlutur í heimi," svaraði
hann ákafur og tók utan um
hana. „Þú ert ein í bankan-
um kvöld eftir kvöld innan
um alla þessa peninga. Og
Vikan 23