Vikan - 01.02.1999, Blaðsíða 22

Smásaga eftir Catherine Young,
JÓKERINN í S
Jennifer stóð inni
í dimmri, þögulli
bankahvelfing-
unni, dró djúpt
að sér andann og
neyddi sig til að
slaka á. í hugan-
um fór hún einu sinni enn
yfir hvert eitt smáatriði og
fyrirmælin sem Max hafði
gefið henni. Lyklarnir, vasa-
ljósið, þjófavörnin, talnalás-
inn á peningaskápnum,
ferðataskan...
Jú, allt var í fínu lagi. Allt
var til reiðu fyrir stóru
stundina.
Max hafði átt hugmynd-
ina. í fyrstu hafði hún orðið
skelfingu lostin. En smám
saman smitaðist hún af
ákafa hans. Hann hafði sýnt
henni fram á að þetta gæti
orðið mikið ævintýri. Og var
það ekki einmitt það sem
hana hafði alltaf dreyml
um?
Hún var þakklát Max fyrir
að hafa breytt lífi hennar.
Aður en hún kynntist hon-
um hafði hún verið ósýnileg,
grá mús. Hún hafði unnið í
bankanum í tvö ár en ein-
hvern veginn hafði henni
aldrei tekist að komast inn í
hópinn. Hinar stelpurnar
voru vinkonur, trúðu hver
annarri fyrir leyndarmálum
sínum og voru þessa dagana
með veðmál í gangi sín á
milli um hver þeirra yrði
fyrst til þess að krækja í
Derek í lánadeildinni. Jenni-
fer hélt sig til baka, eða rétt-
ara sagt, henni var haldið til
baka. Hún sat áfram við
skrifborðið sitt í hádeginu
og borðaði nestið sitt og öf-
undaði hinar þegar þær
komu hlæjandi, og allt of
seint, úr mat. Það var eins
og það hvarlaði aldrei að
þeim að hin hlédræga og
feimna Jennifer ætti þá ósk
heitasta að vera tekin í hóp-
inn.
En það var nú einmitt
þessi hlédrægni sem hafði
gefið henni stóra tækifærið.
Ef henni hefði verið boðið
með hinum út að borða í há-
deginu í tilefni af afmæli
Kristínar nokkrum vikum
fyrr hefði hún ekki verið ein
á skrifstofunni. Og ef hún
hefði ekki verið ein þá hefði
Max ekki haft samband við
hana.
Hún hafði roðnað af
feimni þegar hann kom inn
á skrifstofuna, falið sig á
bak við bók og vonað að
hann tæki ekki eftir sér. En
henni varð ekki að ósk
sinni. Hann gekk að henni
og settist á skrifborðsbrún-
ma
„Hér situr þú bara ein,
eins og drottning í ríki
þínu," sagði hann vingjarn-
lega. Dökk, kynþokkafull
augun horfðu djúpt í augu
hennar. „Ekkert spennandi
stefnumót í hádeginu?"
„Nei, eiginlega ekki...,"
svaraði hún og brosti feimn-
islega.
„Eg hef verið að fylgjast
með þér," sagði hann og
brosti hlýlega. „Þú vilt helst
vera ein og út af fyrir þig, er
það ekki?"
„Jú, mér líður best
þannig," laug Jennifer og
roðnaði enn frekar.
„Það er synd." Falleg
augu hans boruðu sér leið
inn í hana. „Eg var nefni-
lega að vona að þú vildir
koma með mér út að borða í
kvöld." Hikandi beið hann
eftir viðbrögðum hennar.
Hjartað tók kipp í brjósti
hennar. Og svo svaraði hún
með ákafa sem kom henni
sjálfri á óvart: „Þakka þér
fyrir, það væri gaman."
„Þú nefnir þetta nú ekkert
við þau hin," sagði Max og
brosti samsærisbrosi áður en
hann fór aftur inn á skrif-
stofuna sína. „Þú veist nú
hvernig kjaftagangurinn er
hér í húsinu."
Jennifer kinkaði sam-
þykkjandi kolli. Henni
fannst hún standa í ljósum
logum. I fyrsta sinn á ævinni
var hún orðið hugsanlegt
efni í kjaftasögur! Satt að
segja fannst henni tilhugs-
unin alls ekki slæm!
Þegar hinar stelpurnar
komu til baka varð hún að
taka á öllu sínum viljastyrk
til þess að segja þeim ekki
fréttirnar. Henni tókst það,
hún sagði ekki eitt einasta
orð.
„Hvað er þetta eiginlega
með þig? Þú er öll í upp-
námi. Hvaða leyndarmál ert
þú að fela?" spurði Derek
stríðnislega um leið og hann
gekk fram hjá skrifborðinu
hennar.
Ég veit ekki um hvað þú
ert að tala," svaraði Jennifer
og faldi sig enn á ný á bak
við bókina. „Ég er bara að
lesa svo spennandi kafla í
bókinni."
„Þú og þessar bækur þín-
ar," sagði Kristín hneyksluð.
„Hvernig væri að þú hættir
því að lesa um hvernig ann-
að fólk lifir lífinu og færir að
lifa sjálf svona til tilbreyt-
ingar?"
Jennifer brosti mér sjálfri
sér. Þær ættu bara að vita...
„Það er sem sagt enginn
maður í lífi þínu?" spurði
Max ákafur þegar þau fengu
sér í glas eftir matinn. Jenni-
fer var hissa. Aldrei áður
hafði nokkur maður sýnt lífi
hennar og tilveru svo mik-
inn áhuga. „Hvað með
vini... fjölskyldu?" hélt hann
áfram um leið og hann hellti
aftur í glasið hennar.
Hún hristi höfuðið. „Ég er
einkabarn og foreldrar mín-
ir eru báðir dánir fyrir
mörgum árum. Síðan þá hef
ég verið ein á báti; litla, gráa
músin. Segðu það bara. Er
það ekki þannig sem þið
hugsið? Leiðinlega Jennifer
sem aldrei tekur þátt í
neinu!"
„Það getur vel verið,"
sagði Max og dró seiminn.
„En nú skal verða breyting
þar á. Vel á minnst, þú ættir
leyfa þér að reiðast oftar.
Augun því eru svo falleg
þegar þau skjóta gneistum."
Og Jennifer sveif upp í
hæstu hæðir þegar hann
kyssti hana.
Þannig byrjaði það.
Auðvitað gættu þau þess
að halda sambandinu
leyndu. Það var ekki auð-
„Alvöruævintýri" hafði Max kall-
að þetta og Jennifer hafði fallið
fyrir hugmyndinni. „Þú kemur til
með að verða fræg," sagði hann.
„Fólk kemur til með að tala um
ránið í mörg ár. Þú átt eftir að
verða kölluð Jókerinn. Hlédræga
skrifstofublókin sem plataði alla
upp úr skónum."
22 Vikan