Vikan - 01.02.1999, Blaðsíða 27

s p á k o n u
Örlögin stokka spilin við spilum úr peim
Tómas trúlausi þurfti
að snerta síðusár
Jesús áður en hann
trúði að Kristur væri uppris-
inn. Síðan hefur Tómas ver-
ið tákn cfasemdarmannsins.
Öllum hinum lærisveinun-
um nægði að sjá til að trúa.
Hugsanlega fer þeim svo
sem trúa á spádóma og getu
spákvenna til að skyggnast
inn í framtíðina. Gömul
kona trúði að forspá væri
möguleg eftir að spákona
bauð henni að kíkja ofan í
bollann sinn og sjá andlitið í
botninum þegar hún var ung
stúlka. „Þetta er tilvonandi
maðurinn þinn," sagði spá-
konan. Andlitið var svo
skýrt að konan þóttist
þekkja manninn þegar hún
hitti hann stuttu síðar. Kol-
brún Eiríksdóttir er ein
þeirra sem trúir á spádóma
en hún segist hafí bæði séð
og reynt sannleiksgildi
þeirra.
„Ýmislegt sem hefur verið
spáð fyrir mér hefur komið
fram,"segir hún. „Og það
sem ég hef spáð fyrir öðrum
sömuleiðis. Eg trúi því að
ævi okkar sé í stórum drátt-
um kortlögð þegar við fæð-
umst og að næmt fólk geti
skyggnst inn í þessa framtíð.
Ég fór fyrst til spákonu 17
ára gömul. Við fórum sam-
an nokkrar vinkonur til Jós-
efínu Nauthól og það var
skrýtin lífsreynsla. Húsið
var eldgamalt og málningin
víða flögnuð af og konan
óskaplega nornarleg. Hún
sagði mér að ég byggi í litlu
húsi sem var alveg rétt en
yfir því hvíldi mikill skuggi
og dimmt væri í kringum
það. Þetta var seinni hluta
sumars og um haustið fannst
krabbamein í fósturmóður
minni sem á nokkrum mán-
uðum dró hana til dauða.
Þessi reynsla festist mér í
minni því mér þótti hún svo
óhugnanleg."
Þú spáir sjálf. Hvenær
byrjaðirðu á því?
„Það var miklu seinna.
Eiginlega kom það til fyrir
tilviljun. Ég var að vinna á
skemmtistað og samstarfs-
kona mín var vön að spá í
bolla fyrir okkur stallsystr-
um sínum í eldhúsinu. Mest
var þetta auðvitað til gam-
ans gert. Einhvern tíma
mætti spákonan okkar ekki
og ég fór að rýna í bollana.
Samstarfskonum mínum
hefur sennilega fundist mér
takast vel upp því nokkru
seinna var ég beðin að end-
urtaka leikinn í boði heima
hjá einni þeirra. Ég var
löngu búin að gleyma hvað
ég hafði sagt þegar eitt fórn-
arlambið kemur til mín með
pakka. Ég kom af fjöllum og
spurði hverju þetta sætti.
Hún sagðist þá hafa heitið á
mig að kæmi spádómurinn
fram myndi hún gefa mér
eitthvað. Ég hafði spáð
henni einhverju sem hún
þráði mikið en þótti ákaf-
lega ólíklegt að fengist. Allt
hafði hins vegar gengið eftir
en ég man ekki hvað það
var sem ég lofaði henni.
Löngu seinna gaf sonur
minn mér tarotspil í jólagjöf.
Hann vissi að ég hafði
áhuga á þeim og síðan hef
ég lagt þau til gamans fyrir
sjálfa mig og kunningjana.
Ég hef ekki sökkt mér djúpt
í þau miklu fræði sem tarot-
spekin er, hef ekki nema
rétt klórað í yfirborðið. "
Læturðu spádóma ráða
ákvörðunum þínum?
„Nei það geri ég ekki. Ég
læt spádóma ekki stjórna
mér. I þessu eins og öðru er
margt að varast og margur
loddarinn er til. Ég hef farið
til spákvenna sem hafa sagt
tómt bull og ekkert mark
var á takandi. Spilin og spá-
dómar hafa kannski þau
áhrif að ég hika síður ef já-
kvætt svar kemur við spurn-
ingum mínum. Eitt sinn stóð
ég frammi fyrir erfiðri
ákvörðun og miklu skipti að
valið væri rétt ég þurfti að
hrökkva eða stökkva. Ég
spurði spilin og þau sögðu
mér að ég þyrfti ekki að
vera hrædd og ætti að
treysta á sjálfa mig. Ég
stökk og allt fór á besta veg.
Þegar ég spyr spilin á
þennan hátt legg ég gjarnan
þrjú spil og tek mið af því
hvað þau segja og hvernig
þau tengjast hvert öðru. Ég
tel að við sem leggjum það
fyrir okkur að spá verðum
að passa okkur á hvað við
segjum. Margir sjá miklu
meira en þeir segja enda
óþarft að fylla fólk kvíða.
Ég vildi ekki fara til spá-
konu sem segði mér hvenær
og hvernig ég myndi að
deyja. Ég get lifað án þeirr-
ar þekkingar."
Kolbrún segist þekkja ótal
sögur af fólki sem hefur
fengið merkilega og kór-
rétta spádóma. Við höfum
fregnað af þó nokkrum
þeirra þar á meðal af konu
sem hafði átt í ástarsam-
bandi. Slest hafði upp á vin-
skapinn og parið ekki verið
í sambandi í margar vikur
þegar konan fór til spákonu.
Sú sagði henni að maður,
sem hún lýsti allnákvæm-
lega, væri á leið til hennar.
Þessu átti konan bágt með
að trúa en viti menn þegar
hún kom heim hringdi sím-
inn og kærastinn fyrrverandi
spurði auðmjúkur hvort
hann mætti heimsækja hana.
Öllu merkilegri var
reynsla manns sem gerði
það fyrir áeggjan konu sinn-
ar að fá spákonu, sem var
stödd á heimili hans að spá
fyrir saumklúbbi, til að spá
fyrir sér. Konan sagði hon-
“ - fm
Kolbrún
Eiríksdóttir
'
um að berast myndi kveðja
eða fréttir af móður hans
innan tíðar. Maðurinn hló
upp í opið geðið á henni og
sagði það ekki aldeilis lík-
legt að móðir hans sendi
kveðju þar sem hún hefði
legið í gröf sinni í nokkur ár.
En viti menn nokkrum dög-
um seinna hringdi fyrrum
sveitungi foreldra hans og
sagðist hafa óttalegt sam-
viskubit. Hann væri á leið til
Reykjavíkur og myndi
koma þjóðbúningasilfri
móður mannsins vantrúaða
til hans. Gamla konan hafði
beðið þennan sveitunga sinn
fyrir silfrið nokkru áður en
hún dó og átti hann að
koma því til gullsmiðs í
hreinsun einhvern tíma þeg-
ar hann ætti leið til höfuð-
borgarinnar. Maðurinn
gleymdi sendingunni og erf-
ingjar gömlu konunnar voru
löngu búnir að sætta sig við
að þjóðbúningasilfrið væri
týnt og tröllum gefið. Eigin-
kona sendisveinsins hafði
svo tekið sig til og lagað til í
geymslunni og ákveðið að
þrífa íþróttatösku sem þar
var. Áður en hún lét tösk-
una í þvottavélina tæmdi
hún innan úr vasa á tösk-
unni og viti menn þar var
búningasilfrið snyrtilega
innpakkað.
Vikan 27