Vikan - 01.02.1999, Blaðsíða 18

Sviðsett mynd. Vikan
þakkar fyrisætunni að-
stoðina.
Ótrúlega margir
hafa einhverja
kæki. Flestir
þeirra eru svo
smávægilegir að
enginn tekur
eftir þeim,- allra
síst þeir sem
hafa þá.
Aðrir eru mjög
áberandi og
pirrandi. En
hvað eru kækir?
Hafa þeir já-
kvæðar
hliðar?
Kcekir
Pirrandi eða róandi?
Hvað segja iitlu kækirnir um þig?
Kækir og hugg-
andi hreyfingar
Því er haldið fram að fyrsti
kækurinn sem við komum
okkur upp sé að totta snuð-
ið. Þegar ungbarn finnur til
óöryggis og einmanakennd-
ar er því fengið snuð sem
oftar en ekki sefar grátinn.
Barnið finnur til öryggis
meðan það sýgur snuðið
sem er eins konar staðgeng-
ill móðurbrjóstsins. Stund-
um gengur erfiðlega að
venja börn af snuðinu og
einn sérfræðingurinn, Mil-
tenberger, sagði að þessi
börn væru líkleg til að
koma sér upp einhverjum
kæk eða „huggandi hreyf-
ingu" í staðinn, ýmist strax
eða seinna í lífinu.
Við erum misjöfn að upp-
lagi og sum okkar þarfnast
einhvers til að róa taugarn-
ar þegar við lendum í vand-
ræðum, finnum til reiði eða
okkur leiðist.
Það er auðvitað fullkom-
lega eðlilegt að finna til
þessara tilfinninga og það
er jafn eðlilegt að bregðast
við þeim. Flestir sem við
leituðum til voru sammála
um að það væri mun betri
kostur að óöryggið fengi út-
rás í saklausum kæk en ein-
hverju öðru sem gæti haft
alvarlegri afleiðingar.
Algengustu kækirnir eru
að naga neglurnar, fikta í
hárinu á sér, strjúka á sér
hökuna eða ennið, berja
fingrunum í borðplötuna og
dingla fótunum. Sem betur
fer er mjög sjaldgæft að ein
manneskja hafi fleiri en
einn eða tvo af þessum
kækjum, en þó eru dæmi
þess að sama manneskjan
hafi marga og noti þá jafn-
vel alla í einu!
Misjöfn viðbrögð
Inga er hárgreiðslukona og
hún hafði þann kæk að
naga neglurnar. „Ég byrjaði
á þessu 12 eða 13 ára og var
í mestu vandræðum með
þetta alveg þangað til fyrir
tveim árum. Þá var ég búin
að reyna allt mögulegt til
að hætta, ég keypti allskon-
ar efni til að bera á neglurn-
ar, setti á mig olíu og fór
meira að segja til tveggja
lækna og sálfræðings sem
ekki gátu hjálpað mér. Fyrir
nokkrum árum fór ég svo
að líma á mig gervineglur
og það hjálpaði svolítið. Þá
sá ég að það eina sem gat
hjálpað mér var að vera
nógu upptekin af nöglunum
svo ég fór að læra að setja
gervineglur á fólk.
Síðan hef ég auðvitað
passað mínar mjög vel. Ég
þarf greinilega alltaf að
vera að hugsa um neglur, -
kannski er ég bara "nagla-
frík"!"
Sveinn er einn af þeim
sem ber fingrunum í borðið
án þess að taka eftir því
sjálfur. "Ég veit vel að ég
geri þetta þótt ég taki ekki
eftir því þegar ég byrja.
Þetta veldur mér engum
áhyggjum. Þetta róar mig
og það er betra að berja
fingrunum í borðið en að
berja fólk í stressi."
Fríða er háskólanemi sem
vindur upp á hárið á sér.
„Ég geri þetta bara þegar
ég er að drepast úr feimni.
Ég veit vel af þessu en ég
geri þetta samt. Ég get ekki
annað, annars fer ég alveg í
flækju þegar ég þarf að vera
innan um ókunnuga og tala
við þá. Ég vildi óska þess
að ég gerði þetta ekki því
ég veit að allir taka eftir
þessu. Ég ræð bara ekki við
það."
Ellert og Guðrún eiga
það sameiginlegt að dingla
fótleggjunum í tíma og
ótíma þótt hvorugt þeirra
Nína var vön að tala til áheyrenda, en í hvert skipti sem hún stóð upp til að halda
ræðu byrjaði hún ósjálfrátt að láta smella í pennanum sínum í gríð og erg. Þetta
fór í taugarnar á yfirmanni hennar sem bað hana að gæta þess að trufla ekki
hlustun viðskiptavinanna með þessari „taugaveiklun". Nína fór að ráðum hans og
fékk sér hulsturpenna, en um leið hætti hún að vera jafn örugg í ræðupúltinu og
fór að kvíða fyrir hverri nýrri kynningu. Hún var um það bil að gefast upp í vinn-
unni þegar hún leysti vandann með því að taka gamla pennann og kækinn í sátt.
18 Vikan