Vikan - 01.02.1999, Blaðsíða 51

orðar opnari og það auð-
veldar fólki á öllum aldri að
koma úr felum. I dag er það
í raun og veru ekkert mál,
hvort sem þú ert 18 ára, fer-
tug eða sjötug.
Vitnum aftur í smásöguna
sem birtist í Vikunni: „Þú
varst ákveðin og ég var ein-
mana, ég hafði ekki sofið
hjá í nokkra vikur. .SVo af
hverju ekkiþú..."
Þetta á auðvitað ekki
bara við um samkyn-
hneigða, það geta allir
hugsað svona. Ég hugsa að
það sé nteira að segja meira
um framhjáhald hjá gagn-
kynhneigðum. Ég held að
um 10% af giftu fólki, sem
á annað borð stundar fram-
hjáhald, haldi framhjá með
samkynhneigðum, en þeir
eru miklu fleiri sem halda
framhjá með gagnstæða
kyninu.
Trúir þú á ástina, hina
sönnu ást eins og sögumað-
urinn: „Hin sanna ástfinnur
mann að lokum, maður á
ekki að þurfa að leita henn-
ar. En verður maður ekki
að prófa allt sem vekur at-
hygli manns, því hvenœr og
hvernig veit maður hvort
um er að ræða hina einu
sönnu ást?"
Ég trúi því að maður eigi
ekki að leita að ástinni. Ég
hef trú á því að ástin komi
nákvæmlega á því augna-
bliki sem hún á að koma.
Ég átti mér þann draum að
ganga einhvers staðar inn
og horfast í augu við ein-
hverja konu. Ég myndi
horfa í þessu augu og
hugsa: Þarna er hún. Og til-
fellið var að þannig kom
ástin inn í líf mitt þegar ég
hitti konuna mína. En svo
er líka til önnur hlið á
þessu. Sumir trúa á þennan
neista, aðrir trúa því að ást-
in eigi að þróast eftir vin-
skap og sumir halda að ást-
in fari eftir því hvort þeir
lifi saman góðu kynlífi.
Spurningin er: Við hvað
áttu að miða? Hversu langt
áttu að ganga með ein-
hverri manneskju til þess að
vita hvort þetta er hin eina
sanna ást? Kannski er
ástæðuna fyrir tíðum hjóna-
skilnuðum að finna í svör-
unum við þessum spurning-
um.
„Hann ersvo vondur við
mig, hann er svo lokaður og
tilfinningalega daufur, ekki
svona nœrgœtinn og
ástríðufullur eins ogþú...
En nú er ég búin að hitta
þig og mér líður eins og það
hafi fyllst eitthvað tómarúm
sem er búið að vera þarna
alla œfi en nú er það horfið,
þú hefurfyllt það afást." Er
þessi kona í sögunni ekki
dæmigerð lesbía íafiieitun?
Örugglega. Það eru svo
margar konur sem þora
ekki að yfirgefa manninn
sinn og fara út í óvissuna.
Þessar konur fara svo að
vera með öðrum karlmanni
og þora ekki að fara að búa
með konu. En hitt er svo
annað mál að ég held að þú
þurfir ekki að vera lesbía til
þess að sofa hjá annarri
konu og ekki að vera
hommi til þess að sofa hjá
öðrum karlmanni. Konum-
reynist auðvelt að halda
framhjá manninum sínum
ef hann fullnægir henni
ekki kynferðislega. Að sofa
hjá konu er algjör kúvend-
ing í lífinu; að reyna að
finna lífshamingju með
nýrri lífsreynslu.
í sögunni réttlœtir konan
framhjáhaldið við manninn
sinn þannig: „Samt finnst
mér ég ekki hafa verið að
halda framhjá, þvíþú ert
kona... mérfinnst ég ekki
hafa verið að halda framhjá
honum." Hvað meinar þú
með þessu?
Mér fannst nú einfaldlega
drepfyndið að láta hana
segja þetta. Það er nefni-
lega svo oft sagt að tvær
konur geti ekki sofið saman
án þess að nota til þess tæki
og tól, sem er hinn mesti
misskilningur.
Ég held að um 10% af giftu fólki, sem á annað borð stund-
ar framhjáhald, haldi framhjá með samkynhneigðum.
Þessi heimur samkyn-
hneigðra sem þú dregur upp
í sögunni er lokaður heimur.
Lifa samkynhneigðir í sín-
um eigin heimi?
Það hefur alltaf þrifist
mjög lokaður heimur á 22.
Það er viss kjarni sem hefur
stundað þann stað í langan
tíma. Nú hef ég aldrei þrif-
ist inni í þessu samfélagi, ég
vel ekki vini mína eftir því
til hvors kynsins þeir
hneigjast, en ég veit af
reynslu minni erlendis að
víða myndast mjög lokaður
heimur samkynhneigðra;
þeir hafa sín sérstöku kvik-
myndahús, matsölustaði,
leikhús o.s.frv. Á íslandi er
þetta ekki þannig.
Afhverjtt býrfólk til
svona heim, er það vegna
fordóma þjóðfélagsins?
Sjálfri finnst mér hug-
myndin fáránleg. En ég get
ímyndað mér að þetta sé
aðferð til þess að mótmæla
því að við hommar og lesbí-
ur verðum að búa í heimi
sem miðast við líf gagnkyn-
hneigðra. Ég tel mig rekast
á það og vera meðvitaða
um það hvern einasta dag,
bara t.d. með því að horfa á
sjónvarp og hlusta á útvarp.
E.t.v. er kynhvötin það
eina sem skilur að gagnkyn-
hneigða og samkynhneigða.
Skiptir kynlífþá svona
miklu máli?
Greinilega. Þess vegna
skapast þetta vandamál,
sem er í rauninni alveg fá-
ránlegt. En auðvitað finnst
mörgum þetta ógnun. Karl-
mönnum finnst e.t.v. sem
svo að lesbíur séu ógnun
við karlmennsku þeirra - að
til séu konur sem þarfnast
þeirra ekki og að þeir séu
að fara á mis við eitthvað.
Svo hefur maður auðvitað
oft heyrt um konur sem
hafa villst inn á hommabari
erlendis og þær bölvi því að
þar séu samankomnir allir
fallegustu karlmennirnir!
Heldurþú að samkyn-
hneigð verði einhvern tím-
ann viðurkennd að fullu í
íslensku þjóðfélagi, að það
renni upp sá dagur að öll
dýrin ískóginum verði vin-
ir?
Það verða alltaf einhverj-
ir á móti okkur og ég tel þá
skoðun eiga fullan rétt á
sér. Ef allir væru sammála
þá vantaði togstreituna sem
er nauðsynleg í hverju þjóð-
félagi. Reyndar mætti hlut-
fallið vera okkur aðeins
hagstæðara. I dag eru
hommar og lesbíur minni-
hlutahópur. Þú þarft að
vera mjög viss í þinni sök til
þess að fara þessa leið. Það
er enginn samkynhneigður
að gamni sínu.
Vikan 5i
Viðtal: Þórunn Stefánsdóttir Myndir: Hreinn Hreinsson