Vikan - 01.02.1999, Blaðsíða 47

Dagbók óléttrar konu
5. vika
Það fer ekkert á milli mála
að ég geng með barni. Mér
finnst óyggjandi sönnun
fyrir því liggja fyrir. Ég fór
til læknis um daginn til að
fá þetta staðfest en það er
eins og ég hafi ekki tekið
mark á honum. Ég þjáist af
morgunógleði. Það hlýtur
að vera kaka í ofninum.
Mikið eru sumar konur
heppnar að losna við morg-
unógleði á fyrstu vikum
meðgöngutímans. Hinar
eiga alla mína samúð. Ég
má ekki sjá opna mjólkur-
fernu fyrst á morgnana,
hvað þá að þefa upp úr
henni til að vita hvort er í
lagi með hana. Ræskingar
og hósti vekja með mér
klígju og ég tala nú ekki um
andremmu. Þeir sem eiga
kött vita að einstaka sinn-
um getur orðið slys inni við
og kattahland eða kúkur
leynist einhvers staðar í
íbúðinni að morgni. Skálk-
ur, kötturinn okkar, er
mesta pempía, þótt fress sé,
og gerir þarfir sínar úti en
kemur inn og þvær sér hátt
og lágt á eftir, nema eitt
sinn. I býtið, þegar ég ætl-
aði í sakleysi mínu að fara í
sturtu, var stór brún klessa í
sturtubotninum. Ég varð al-
gerlega frávita af ógeði og
eftir nokkur klígjuköst gat
ég farið inn í svefnherbergi
og beðið manninn minn um
að redda málunum. Nú
voru góð ráð dýr, hann er
svo klígjugjarn sjálfur að
það mætti halda að hann
væri ófrískur. Alltaf. Upp
hófst mikil barátta á millum
okkar hjóna um hvort okk-
ar myndi hreinsa upp eftir
köttinn. Auðvitað vann ég.
Eins og venjulega. Ég
spurði hann hvort að hann
vildi hætta á að ég fengi
bakteríur af þessu - og ég
sem væri ólétt. Þetta virkar
alltaf. Reyndar ætla ég að
nota þetta áfram þegar
lengra er liðið á meðgöng-
una, þótt ég hafi ekki leng-
ur morgunógleði þá ætti að
vera hægt að komast hjá
óþrifalegustu verkunum á
heimilinu bara með því að
segja hátt og snjallt: Ég er
ólétt.
Það eru engar bækur sem
segja til um hvort eða
hversu lengi morgunógleð-
in varir. Þetta er víst per-
sónubundið eins og hver og
ein meðganga. Sumar kon-
ur kenna sér einskis meins
en aðrar þjást fram eftir
öllu. Mér kemur í hug
ólétta löggan úr mynd
þeirra Cohen bræðra,
Fargo. Sú kallaði ekki allt
ömmu sína. Hvað gerðu
konur hérna áður fyrr þeg-
ar þær tóku slátur og súr-
suðu í daunillum húsakynn-
um með moldargólfi? Ekki
hefur verið kvartað og
kveinað í þá daga, eða það
veit maður svo sem ekkert
um. Ég efast þó um að
langalangamma mín, til
dæmis, sem ól tuttugu og
tvö börn, hafi lagt hendur í
skaut og hrópað hátt og
snjallt: Nei, ég er hætt, ég
er ólétt!
12. vika
Ég var í Svíþjóð á dögunum
og keypti mér blað sem er
ætlað verðandi eða nýorðn-
um foreldrum. Ég varð
himinlifandi þegar ég rakst
á grein sem sýnir og segir
frá hvað gerist í hverri viku
meðgöngunnar. Þar er
stærð og þyngd barnsins
líkt við ýmis matvæli, til
dæmis jarðaber (sem er
jordgubb á sænsku og finnst
mér einhvern veginn þetta
jarðargubb ekkert eiga
skylt við sæta, litla rauða
ávöxtinn) súkkulaðiköku-
sneið, plómu og lítinn ban-
ana. Ég hef það að tilfinn-
ingunni að ég gangi með
veisluborð í maganum en á
móti finnst mér eins og
barnið hafi nóg að borða,
en mér skilst að því nægi
bara að sjúga puttann á
þessu stigi. Einnig er því
lýst hvernig
manni líður (eins
og maður viti það
ekki sjálfur): Þú
svitnar, þú ert
með aukið nef-
rennsli, mittið
hverfur og þú
þyngist. Auðvitað
eru þessar upplýs-
ingar ágætar fyrir
konur sem ganga
með fyrsta barn,
mér finnst það að
minnsta kosti.
Allt á þetta að
vera eðlilegt, sér-
staklega þetta
með mittishvarfið
og þyngdaraukn-
inguna. Svo er
óþolandi að vera
ófrísk á tímum
þeirrar tísku-
bylgju þar sem
allar konur eru í níðþröng-
um bolum og peysum og
buxurnar eru bara fyrir þær
sem ekki hafa náð átján ára
aldri. Ég hef hvergi séð né
heyrt um fataverslun sem
selur smart óléttuföt. Mikið
þætti mér gaman ef einhver
vissi um slíka verslun.
19. vika
Núna er mittið alveg að
hverfa. Ég er frekar lítill
kvenmaður, svona venju-
lega, en nú er ég að verða
eins og skrípamynd af
Freyju. Brjóstin orðin of
stór fyrir minn smekk
(maðurinn minn er að vísu
annarrar skoðunar),
maginn of framstæður og
lærin að gildna. Ég var að
hamast við að vera í galla-
buxum eða strechbuxum
fram í lengstu lög, þangað
til ég settist einn daginn
upp í bílinn og buxurnar
sprungu utan af mér. Núna,
þegar ég er rétt ókomin á
fimmta mánuð, er ég farin
að ganga í mussu af
mömmu sem hún gekk í
þegar hún var ólétt af litla
bróður, sem er núna á
tuttugasta og öðru ald-
ursári. Það er samt svo
skrítið, að eftir því sem sést
meira á mér þá finnst mér
ég vera rosalega flott. Ég
fór í sund um daginn og
mér leið eins og súpermód-
eli. Einkennilegt. Ég kann
best við mig í sundbol
svona breið um mig eins og
ég er. Svo er alltaf verið að
segja við mig, eins og vafa-
laust allar ófrískar konur
heyra: "Mikið fer þér vel að
vera ólétt, þú ert svo bústin
og sælleg." En, nota bene,
þeir, eða öllu heldur þær,
sem þetta segja, eru gamlar
frænkur og svo amma.
Maður líkist nú ekki súper-
módeli svona á sig komin,
ekki svo að skilja að maður
hafi gert það áður en ég var
þó allavega fimm kílóum
léttari en núna. Mig hefur
aldrei á ævinni langað
svona mikið að stunda lík-
amsrækt en ég gæti svo sem
farið í óléttujóga og reynt
að hressa upp á útlitið. Svo
er líka hægt að setjast
barasta með hendur í skaut,
fara að skæla og garga: Ég
get ekki að þessu gert. Ég
er ólétt.
Texti: Ingibjörg Þórisdóttir Mynd: Gunnar Gunnarsson
Vikan 47