Vikan - 12.04.1999, Síða 54

Enginn, sem ekki
hefur upplifað það
sjálfur, veit hvernig
það er að veikjast af
erfiðum sjúkdómi
og kynnast þjáning-
um sem honum
fylgja. Ég vel þann
kostinn að segja
ykkur sögu mína án
þess að nafn mitt
komi fram. Ástæðan
er sú að enn þann
dag í dag eru for-
dómar í þjóðfélag-
inu gagnvart okkur
sem haldin eru geð-
sjúkdómum.
„Ég var átján ára ungling-
ur, hraustur og í blóma lífs-
ins þegar ég varð fyrir erf-
iðri lífsreynslu sem átti eftir
að hafa áhrif á allt mitt líf.
Ég fékk taugaáfall eftir að
hafa orðið vitni að skelfilegu
slysi. Ég var ekki mönnum
sinnandi og þorði ekki að
vera einn. Eftir að ég hafði
sofið í sjö sólarhringa var ég
lagður inn á geðsjúkrahús.
Sjúkdómsgreining læknanna
hljóðaði upp á þunglyndi og
ég var í meðferð við því á
sjúkrahúsinu í átta langa
mánuði. A sjúkrahúsinu var
allt gert sem í mannlegu
valdi stóð til þess að hjálpa
mér, en að læknum og
hjúkrunarfólki ólöstuðu var
það samt faðir minn sem
reyndist mér best á þessum
erfiða tíma. Hann heimsótti
mig daglega á sjúkrahúsið
og hafði alltaf eitthvað með-
ferðis til þess að gleðja mig
og styrkja. Mér fannst það
kraftaverk þegar sá dagur
kom að hægt var að útskrifa
mig af sjúkrahúsinu. Ég
komst aftur út í lífið og
þurfti ekki lengur á geðlyfj-
unum að halda.
Aftur kom pabbi mér til
hjálpar, hann útvegaði mér
vinnu og studdi
mig á allan hátt.
AFTURÁ .
SJUKRAHUS
Árin liðu og
næstu sautján árin
kenndi ég mér
einskis meins. Ég
bjó í litlu þorpi úti
á landsbyggðinni,
var giftur og átti
tvö börn. Þegar ég var 35
ára fór ég að finna fyrir van-
líðan. Ég lifði góðu lífi og
var í hamingjusömu hjóna-
bandi en allt í einu varð ég
haldinn miklum lífsleiða.
Líðan mín varð stöðugt
verri og ég leitaði til héraðs-
læknisins sem sagði að lík-
lega væri ég haldinn vægu
þunglyndi. Svo var það einn
morguninn að mér leið mjög
undarlega. Ég ákvað samt
að fara í vinnuna en var
kominn aftur heim einni
klukkustund síðar. Ég
hringdi í lækninn og bað
hann að koma og líta á mig,
ég sagði honum að ég væri
veikur en gæti ekki bent á
nein sérstök einkenni.
Læknirinn kom fljótlega,
hann hringdi svo í konuna
mína, bað hana
að fá frí úr vinn-
unni og flýta sér
heim. Læknir-
inn reyndi að
tala við mig og
ég heyrði hann
segja eitthvað
um það að ég
þyrfti að fara
strax til Reykja-
víkur á sjúkrahús. Ég sagði
ekkert, enda var ég ein-
hvern veginn ekki í neinu
ástandi til þess að tala eða
gera nokkurn skapaðan
hlut. Læknirinn leitaði til
lögreglunnar á staðnum sem
ók mér til Reykjavíkur. Ég
sat aftur í bílnum, alveg sall-
arólegur. Alla leiðina sagði
ég ekki eitt einasta orð en
fékk áköf grátköst af og til.
Þegar við komum á Borgar-
spítalann var ég lagður upp í
rúm og svæfður með lyfjum.
Þegar ég vaknaði fór ég í
viðtal til geðlæknis, hann
talaði lengi við mig og að
því samtali loknu sagði hann
mér að ég þyrfti að vera í
lyfjameðferð á sjúkrahúsinu
um óákveðinn tíma.
HJÓNASKILNAÐUR
OG MANIA
Mig óraði ekki fyrir því
hvað beið mín næstu árin.
Þunglyndislyfin virkuðu illa
á mig, sum þeirra virkuðu
alls ekki og önnur eingöngu
í stuttan tíma. Sífellt þurfti
að reyna ný og ný lyf. Af og
til fékk ég að fara heim af
sjúkrahúsinu en það endaði
alltaf á sama veg; líðan mín
varð verri og ég þurfti að
leggjast aftur inn á sjúkra-
húsið. Svona gekk þetta í
fjögur ár. Þá gerðist það
óhjákvæmilega að konan
mín óskaði eftir skilnaði. Ég
ásaka hana ekki, hún ein-
faldlega gafst upp á álaginu
sem því fylgdi að sjá ein um
heimilið og eiga veikan eig-
inmann.
Eftir skilnaðinn flutti ég
til Reykjavíkur og stuttu
seinna ákvað læknirinn
minn að reyna nýtt lyf sem
hann taldi að gæti hentað
mér vel. Lyfið var mjög
sterkt og í stað þess að fá
mig upp úr geðlægðinni
virkaði það þannig á mig að
ég varð mjög ör. Þunglyndi
er hræðilegur sjúkdómur en
nú veit ég af reynslunni að
manían er ennþá verri. Þetta
maníukast stóð lengi og var
mjög slæmt. Ég svaf sama og
ekkert, eða í mesta lagi þrjár
klukkustundir á sólarhring.
Ég gekk á milli verslana og
Það eru vond örlög að
verða fórnarlamb hræði-
legs sjúkdóms. Þunglyndi
fylgja miklar andlegar
þjáningar og ekki bætir úr
skák hversu mikla for-
dóma fólk hefur almennt
gagnvart geðfötluðu fólki.
Læknirinn leitaði til lögregl-
unnar á staðnum sem ók
mér til Reykjavíkur. Ég sat
aftur í bílnum, alveg sallaró-
legur. Alla leiðina sagði ég
ekki eitt einasta orð en fékk
áköf grátköst af og til.
54 Vikan