Vikan - 07.06.1999, Side 54

Ég hélt tryggð við mann sem var konu sinni ótrúr.
Þetta gerðist svo hratt
allt saman. Ég, sem hef
alltaf fyrirlitið framhjá-
hald og litið á sjálfa mig sem
mjög trygglynda konu, var
skyndilega orðin þátttakandi í
framhjáhaldi. Ég var ein af
þeim sem hneyksluðust ávallt
er þeir heyrðu sögur eða
fréttu af framhjáhaldi og sagð-
ist aldrei mundi geta tekið
þátt í slíku siðleysi. En örlög-
in gripu í taumana.
Ég var fráskilin með tvær
ungar dætur mínar og var að
byrja á nýjum vinnustað. Ég
var stressuð fyrstu vikurnar
því þetta var fjölmennur
vinnustaður og mikið sem ég
þurfti að læra. Ég var samt
ánægð því ég var kominn í
draumastarfið mitt. Stelpurn-
ar voru báðar á leikskóla, ég
gat loksins keypt bíl og allt
blómstraði í lífi okkar. Þá
vægt tilfelli af „vinnustaða-
rómans".
Ég var búin að vinna þarna í
tæpa tvo mánuði þegar einn
starfsfélaganna átti afmæli og
við fjölmenntum á bar niðri í
bæ. Ég var full tilhlökkunar
og klæddi mig í mitt fínasta
púss. Til að gera langa sögu
stutta þá tengdumst við tvö
sterkum böndum þetta kvöld
og kynntumst náið. Daginn
eftir drukkum við morgun-
kaffi saman og spjölluðum.
Ég var í skýjunum með
draumaprinsinn inni á gafli.
Talið barst að dætrum mínum
og þá spurði ég hann hvort
hann ætti börn. „ Já, fjögur,"
sagði hann og andlitið datt af
mér. Því næst sagði hann mér
að hann væri giftur. Ég varð
furðu lostin og fylltist síðan
mikilli reiði. Með tárin í aug-
unum jós ég yfir hann skömm-
Þá gerðist það að ég varð ástfangin af
samstarfsmanni mínum. Hrifningin
læddist upp að mér smátt og smátt. Mér
var alls ókunnugt um að hann væri giftur
og fannst framkoma hans benda til þess
að svo væri ekki.
gerðist það að ég varð ást-
fanginn af samstarfsmanni
mínum. Hrifningin læddist
upp að mér smátt og smátt.
Mér var alls ókunnugt um að
hann væri giftur og fannst
framkoma hans benda til þess
að svo væri ekki. Hann sendi
mér oft dularfullt augnaráð og
daðraði við mig á léttu nótun-
um. Ég lét mér það vel líka
þar sem ég var heilluð af hon-
um og flokkaði þetta undir
um því mér fannst ég vera illi-
lega svikin og niðurlægð. Ég
bað hann að drífa sig út af
heimili mínu og þegar hann
var farinn, brotnaði ég alveg
saman og grét.
Ég mætti samt hnarreist í
vinnuna á mánudeginum og
lífið hélt áfram. Ég var þó
ekki eins ánægð og ég hafði
verið áður. En það sem verra
var; ég taldi mig enn vera ást-
fangna af manninum. Tíminn
græðir öll sár og fljótlega vor-
um við farin að umgangast á
eðlilegan hátt aftur. Ég fann
straumana fara á milli okkar,
við töluðum mikið saman og
vorum í einu orði sagt hug-
fangin hvort af öðru. Áður en
ég vissi af var ég komin í fast
samband með honum og orðin
um um svo margt að tala að
við ætluðum aldrei að koma
okkur inn í blúndum prýtt
rúmið mitt til að elskast! Við
vorum sálufélagar og eftir
nokkurn tíma vorum við kom-
in á það stig að ræða fyrir al-
vöru um samband okkar og
hvað við værum í raun að
Þessar stolnu stundir voru spennandi og
rómantískar. Ég náði að ýta frá mér
hugsuninni um konuna hans og börnin.
Ég vildi bara fá að njóta hamingjunnar og
láta hverjum degi nægja sína þjáningu.
Ég vildi ekki hugsa lengra, þorði því ekki.
„hin konan", en það var hlut-
skipti sem ég hefði aldrei trú-
að að ætti eftir að verða mitt.
Við vorum yfir okkur ástfang-
in og notuðum hverja mögu-
lega stund til að hittast. Þess-
ar stolnu stundir voru spenn-
andi og rómantískar. Ég náði
að ýta frá mér hugsuninni um
konuna hans og börnin. Ég
vildi bara fá að njóta hamingj-
unnar og láta hverjum degi
nægja sína þjáningu. Ég vildi
ekki hugsa lengra, þorði því
ekki. Það var of sárt og erfitt.
Svona flutum við áfram á rós-
rauðu skýi í hálft ár og urðum
auðvitað í leiðinni sífellt háð-
ari hvort öðru. Ég grenntist
um ein tíu kíló og leit mjög vel
út, ég hreinlega geislaði.
Eðli málsins samkvæmt gát-
um við ekki verið saman opin-
berlega og því hittumst við
alltaf heima hjá mér. Við
drukkum góð rauðvín við
kertaljós, hlustuðum á fallega
blústónlist og töluðum saman
fram á rauðanótt. Við höfð-
gera. Hann sagðist elska kon-
una sína á vissan hátt. Hún
væri móðir barna hans og
hann myndi aldrei fara frá
henni. Ég yrði að gera mér
það ljóst. Honum fannst þetta'
ömurleg aðstaða fyrir mig og ft
sagði sjálfan sig eigingjarnan
að halda mér svona, vitandi
það að hann færi aldrei frá
konu sinni. Ég var sammála
honum en samt héldum við
áfram að hittast. Ég hef aldrei
séð konuna hans eða börnin,
ekki einu sinni húsið þeirra.
Ég vildi ekki vera í tengslum
við raunveruleikann, vildi
halda áfram að lifa í mínum
draumaheimi.
Vinkonur mínar voru for-
viða á hegðun minni og fannst
ég eyða dýrmætum tíma og til-
finningum til einskis. Ég verð
víst að viðurkenna það að
innst inni gældi ég við þá hug-
mynd að hann myndi fara frá
henni og að við myndum lifa
hamingjusöm til æviloka.
Samt hugsaði ég stundum urn
54 Vikaii