Vikan - 28.09.1999, Síða 55

s^' ■ #
Lesandi segirfrá

að treysta fólki en áður eftir þessa reynslu og
var ákveðin í að reyna að vanda betur val mitt á
vinum. Þá kom þetta upp að við þurftum að
flytja og mér hefur ekki gengið vel að aðlagast
aðstæðum á nýja staðnum. Ég á fáa en góða vini
þar sem ég bjó áður en hefur ekki tekist að
kynnast neinum nýjum eftir að ég flutti. Það
stafar að hluta til af því að ég er hætt að treysta
fólki og hleypi því ekki nálægt mér. Ég sakna
gömlu vinanna því hræðilega mikið. Þetta eru
allt æskuvinir mínir sem ég hef átt að frá því ég
var pínulítil.
í sumar fór ég í heimsókn heim og skrapp á
ball. Þar sá ég fyrrverandi kærasta minn með
Ég reyndi eins ég mögulega gat að faila í
kramið hjá þessu fólki en það var alveg
sama hvað ég gerði hópurinn bjó enda-
laust til illkvittnislegt slúður um mig.
enn einni nýrri og allt í einu þyrmdi yfir mig.
Mér fannst allt einhvern veginn svo ómögulegt
og vonlaust og ég fann að ég vildi bara hverfa.
Ég laumaðist burtu og skar mig á púls. Vinir
mínir fundu mig og komu mér á sjúkrahús. Þar
lá ég á geðdeild í viku en var síðan útskrifuð.
Vinkona mín og fjölskylda hennar reyndust
mér alveg sérstaklega vel í þessum erfiðleikum.
Þau heimsóttu mig á hverjum degi, tóku á móti
mér heima hjá sér og studdu mig með ráðum og
dáð. Ég gleymi aldrei hversu yndislega góð þau
voru við mig og ég er þeim svo þakklát fyrir
það.
Mér bauðst hins vegar ekki frekari aðstoð eft-
ir að ég útskrifaðist af geðdeildinni og ég finn að
ég er engan veginn búin að jafna mig. Ég þyrfti
ábyggilega að ganga til geðlæknis eða sálfræð-
ings en hef ekki efni á því. Ég hef ekki efni á að
fá hjálp. Ég skammast mín hræðilega fyrir að
hafa reynt að drepa mig og finnst það nú mikil
eigingirni að hafa gert það. Ég hugsaði bara
ekkert um hvernig öðrum yrði við, ég vildi bara
losna frá þessu öllu. Ég er líka alltaf hrædd um
að þetta gerist aftur. Að ég reyni aftur að svipta
mig lífi. Mér finnst ég ekki tilbúin til að takast á
við lífið. Mér finnst ég enn vera bara barn og ég
er hrædd. Ég vildi gjarnan geta byrjað nýtt líf á
nýjum stað en finn að óöryggið innra með mér
er of mikið til að það takist. Þess vegna þarf ég
svo mjög á að halda góðum aðstæðum og fólki
sem ég þekki náið og vel. Það gæti hjálpað mér
til að finnast ég vera örugg. Ég ætla samt að
reyna að ná tökum á lífi mínu og halda áfram að
berjast.
Lesandi segir Steingerði Steinarsdóttur sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni meö okkur? Er eitthvaö sem hefur haft mikil áhrif á þig, jafnvel breytt lífi
þínu? Þér er velkomið að skrifa eöa hringja til okkar. Viö gætum fyllstu nafnleyndar.
I leimilisfnn^iO er: Yiknn
„Líl'srevn.slus:ij»a“, Seljavej>iir
101 Keykjavík,
Nelfanj*: vikan@frmli.is