Vikan - 15.02.2000, Blaðsíða 24

Ég var ftreytt og svöng þegar
ég beygði inn í heimkeyrsluna
heima. Það eina sem komst að
í huganum var að losa mig við
skóna og koma mér vel fyrir
með mjólkurglas og samloku.
Flesta daga voru krakkarnir í
sex ára bekknum mínum bestu
skinn, skynsöm, kát og forvitin
en svo koma dagar eins og
þessi. - Hlýtur að hafa eitthvað
með það að gera að tunglið er
fullt - hugsaði ég með mér um
leið og ég gekk inn í kyrrlátt
hlýlegt eldhúsið mitt. Ég var
rétt búin að koma mér fyrir
með kvöldmatarbakka á hnján-
um fyrir framan sjónvarpið
þegar dyraþjallan hringdi. Ég
stundi pirruð en drattaðist til
að fara til dyra.
„Cable guy,“ sagði djúp
karlmannsrödd þegar ég opn-
aði dyrnar. Ef betur hefði
staðið á kynni að vera að ég
hefði kunnað að meta grínið
og geislandi brosið sem blasti
við mér. Hann var augljóslega
hæfilega ánægður með sig.
„Það er allt í lagi með sjón-
varpið mitt og ég borga reikn-
ingana," sagði ég og gerði mig
líklega til að skella aftur hurð-
inni.
„Bíddu, bíddu við. Er þetta
ekki númer 707 Mulberry og
ert þú ekki frú Callihan?“
„Jú, þetta er númer 707 og
ég er fröken Callihan en ég
‘£j þarf ekki á viðgerðarmanni að
w halda, þakka þér fyrir samt.
^ 2 Og ef þú vildir hafa mig afsak-
uJ b aða þá...“
| £ Svipurinn á andliti hans var
| k sambland af ergelsi og ringl-
£ "O un. „Mér þykir það leitt
01 §| fröken en á vinnuseðli mínum
« ~ segir að frú Cornelia Callihan
2 35 hafi hringt kl. 8:10 í morgun
C .ö og beðið um viðgerð. Er hún
X a hér?“ „Ohhh!“ Ég greip fyrir
munninn. „Cornelia býr í
næsta húsi. Tengdamóðir mín
ruglast stundum á húsnúmer-
um.“ Enn gat ég ekki fengið
sjálfa mig til að tala um hana
sem fyrrum tengdamóður
mína. Cornelia hafði alltaf
verið mér meira móðir en
tengdamóðir. „Ég bið þig af-
sökunar á dónaskapnum,"
sagði ég. „Ég heiti Darby og
er að reyna ná mér eftir
hræðilega erfiðan dag. Tutt-
ugu og sjö trítilóðir sex ára
nemendur sáu til þess.“
„Rick Madsen, til þjónustu
reiðubúinn," svaraði hann og
rétti fram höndina. „Ertu viss
um að þú viljir ekki að ég líti á
sjónvarpið þitt fyrst ég er nú
hingað kominn?" Hann brosti
stríðnislega og blikið í augum
hans fékk mig til að gleyma
eitt andartak að Alan, eigin-
maður minn til sautján ára,
hafði nýlega hlaupið frá mér í
fang yngri konu. „Alveg hand-
viss,“ sagði ég og fann að ég
eldroðnaði. Hann þóttist lyfta
hatti í kveðjuskyni og tróð
möppunni sinni undir hand-
legginn. „Mér þykir leitt að
hafa truflað yður kæra fröken
en ef þér skylduð skipta um
skoðun...“
Já, já, ég veit að fröken er
nú ekki venjulega talið blíðu-
orð en það var eitthvað við
það hvernig hann sagði það
sem sendi strauma niður eftir
bakinu á mér. „Ég veit hvern
ég á að hringja í,“ svaraði ég
og hló. Ég horfði á eftir hon-
um niður garðstíginn og gekk
síðan brosandi inn aftur. Ég
var enn brosandi þegar ég
settist í sófann og teygði mig í
tímarit til að fletta. Þá hringdi
dyrabjallan aftur. Rick stóð
fyrir utan og hann var náfölur.
„Komdu fljótt," sagði hann.
„Ég held að tengdamóðir þín
hafi fengið hjartaáfall! Það er
sjúkrabíll á leiðinni en hún
spyr eftir þér.“
Ég tróð mér í skóna í
skyndi. „Flýttu þér," ítrekaði
hann og hljóp af stað yfir
garðinn og stökk yfir grind-
verkið sem skildi að lóðirnar
við húsin tvö. Ég hafði ekki
orðið jafn óttaslegin síðan
móðir mín dó. Cornelía var
ekki bara móðir fyrrum eigin-
manns míns, hún var besta
vinkona mín. I dyrunum sá ég
hvar hún lá á sófanum. Húðin
var bókstaflega grá og hún
andaði ótt og títt í einhvers
konar grunnum sogum. Ég
greip um hönd hennar og
strauk hana. „Þetta verður allt
í lagi elskan. Hvar eru töflurn-
ar þínar?“
Hún hristi höfðuðið veiklu-
lega og ég hentist af stað og
hljóp um húsið í leit að
töfluglasinu. í eldhúsinu fann
ég eplaköku tilbúna í ofninn
en engar töflur. Á leið minni
út úr svefnherberginu mínútu
síðar hljóp ég beint í fangið á
Rick.
„I náttborðinu hennar,“
sagði hann og hljóp inn. Hann
rétti mér glasið. „Pabbi var
vanur að geyma sín lyf á sama
stað.“ Rick kraup fyrir framan
Cornelíu og talaði blíðlega við
hana meðan ég tróð einni
töflu upp í hana. Þegar sjúkra-
bíllinn kont klifraði ég upp í
hann eftir að börunum með
Cornelíu hafði verið rennt
inn. Þegar við keyrðum burt
sá ég mér til undrunar að
trukkurinn frá kapalfyrirtæk-
inu elti.
Honum er ekki sama. Þessi
hugsun flaug í gegnum huga
minn og hann þekkir hana
ekki einu sinni. Alan hafði
aldrei tíma fyrir neinn nema
sjálfan sig, ekki einu sinni
móður sína.
Cornelía hafði svo sem
skynjað að eitthvað var að í
hjónabandi mínu og Alans en
hún hafði aldrei reynt að
hnýsast neitt í okkar mál. Ég
hafði oft séð særindin í augum
hennar þegar ég laug upp af-
sökunum til að skýra van-
rækslu hans gangvart henni.
Hún sagði aldrei neitt en það
var augljóst að hún hafði orð-
ið fyrir vonbrigðum með son
sinn.
Og nú sat ég hér stíf á bið-
stofunni og reyndi að ná valdi
á tilfinningum mínum. Rick
rétti mér kaffibolla. Ég starði
ofan í dökkan vökvann og rifj-
aði upp hlýju Cornelíu daginn
sem Alan flutti út. „Komdu
yfir og fáðu þér kaffi með
mér,“ kallaði hún yfir garðinn.
„Ég er hálf einmana." Þegar
við vorum sestar í eldhúsinu
24 Vikan