Vikan - 15.02.2000, Blaðsíða 57

Lesandi segir frá
Ég opnaði dyrnar en áður en ég gat tekið skref fram á
stigapall sparkaði hann í bakið á mér og ég flaug
niður stígann. Það uarð mér til lífs að ég öskraði suo
hátt að nágrannar mínir á hæðinni fyrír neðan uökn-
uðu uið óhljóðin. Við peim blasti óhugnanleg sión
hegar heir opnuðu fram á stigapallinn.
Ég lá í hnipri í blóðpolli á gólfinu.
blendnar. Ég reyndi að vera
raunsæ og vissi að min beið það
hlutskipti að verða einstæð
móðir. Ég tók þá ákvörðun að
eiga barnið en lét Sigga aldrei
vita af þessum hugrenningum
mínum. Hann varð mjög glaður
þegar ég tilkynnti honum að ég
væri ófrísk. Allt í einu varð ég
yndislegasta kona í heimi og
barnið yrði lítill strákur sem
líktist pabba sínum. Vikurnar
liðu og Siggi virtist vera að taka
sig á. Hann fékk ágætis starf
sem hann sinnti vel.
Hann drap barnið sitt
Ég var farin að halda að sam-
band okkar myndi blessast,
a.m.k. fram yfir fæðinguna. Ég
var komin sjö mánuði á leið
þegar reiðarslagið dundi yfir.
Siggi kom heim eina nóttina
blindfullur og vakti mig með
öskrum og látum. Aður en ég
vissi af var hann búinn að slá
mig utan undir og ýta mér fram
úr rúminu. Ég var skelfingu
lostin og reyndi að finna ein-
hver föt til að klæða mig í. Mér
gafst ekki ráðrúm til þess því
hann var eins og villidýr og
barði mig eins fast og hann gat.
Við bjuggum í risíbúð og stig-
inn blasti við um leið og for-
stofudyrnar voru opnaðar. Ég
opnaði dyrnar en áður en ég gat
tekið skref fram á stigapallinn
sparkaði hann í bakið á mér og
ég flaug niður stigann. Það varð
mér til lífs að ég öskraði svo
hátt að nágrannar mínir á hæð-
inni fyrir neðan vöknuðu við
óhljóðin. Við þeim blasti
óhugnanleg sjón þegar þeir
opnuðu fram á stigapallinn. Ég
lá í hnipri á gólfinu í blóðpolli.
Siggi hafði víst verið á leiðinni
niður stigann og öskrað að
hann ætlaði að drepa mig þegar
nágrannar mínir opnuðu fram á
gang. Þeim tókst að halda hon-
um í skefjum á meðan beðið
var eftir lögreglu og sjúkrabíl.
Læknar og hjúkrunarfólk voru
mér afskaplega góð og ég var
drifin í uppskurð um leið og ég
kom upp á sjúkrahús. Allir
lögðust á eitt við að reyna að
bjarga barninu en áverkarnir
voru of miklir og það dó. Ég
var stórslösuð og lá í margar
vikur á sjúkrahúsi. Hin sýnilegu
sár greru þó fljótt en sárin á
sálu minni gróa seint. Frænka
mín mætti að sjálfsögðu fyrst
allra á sjúkrahúsið og hélt í
höndina á mér allan tímann.
Hún hvatti mig til að kæra
Sigga og það sama gerðu allir
sem ég talaði við. Ég ákvað
samt að gera það ekki. Ég sá
engan tilgang með því að láta
hann dúsa á bak við lás og slá.
Maðurinn er alvarlega veikur
og þarf virkilega á hjálp að
halda. Hann hefur reynt að
hafa samband við mig en ég
kæri mig alls ekki um að hitta
hann né heyra frá honum. Ég
þarf bara að fyrirgefa honum til
að finna frið í sálu minni.
Ég er orðin sterk í dag þótt
ég hafi á tímabili verið að nið-
urlotum komin og þjáðst af al-
varlegu þunglyndi. Ég fór í
tungumálaskóla erlendis tvö
sumur í röð til að skipta um
umhverfi og það gerði mér gott.
I dag er ég byrjuð í nýju námi
sem ég er sátt við. Ég hef ekki
ennþá þorað í nýtt ástarsam-
band, enda er ég farin að trúa
því að mér sé ekki ætlað að
höndla hamingjuna þegar karl-
menn eru annars vegar. Frænka
mín leitar hins vegar logandi
ljósi að manni handa mér en
hann á eflaust eftir að þurfa að
fara í gegnum margs konar
prófraunir áður en hún kynnir
hann fyrir mér.
Lesandi segir
Margréti V.
Helgadóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni meö
okkur? Er eitthvaö sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komiö að skrifa eöa hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
ræðuna um hversu leiður hann
væri yfir hegðun sinni. Hann
var hættur í Háskólanum en
stundaði partí og samkomur,
ásamt fyrrum skólafélögum.
Mér gekk betur í skólanum og
var farið að líða vel. Ég var
harðákveðin í að halda veturinn
út. Siggi varð pirraður þegar
hann fann hversu vel mér gekk
og fetti fingur út í þann tíma
sem ég notaði til að læra. Hann
fór að tala um að íbúðin væri
illa þrifin, þetta væri ógeðslegt
heimili og annað í þessum dúr.
Ég áttaði mig engan veginn á
breytingunni á manninum en
hélt að þetta væri minnimáttar-
kennd vegna þess að mér gekk
betur í náminu en honum.
A sama tíma uppgötvaði ég
að við áttum von á barni. Mig
hafði lengi dreymt um að eign-
ast barn en á þessum tíma-
punkti voru tilfinningar mínar
I Ieiinilislaii^id cr: Vikan
- „Lífsrcynslusui’u‘% Scljuvcgur 2,
101 Rcykjavík,
Nctfang: vikun@fr«cli.is