Vikan - 15.02.2000, Qupperneq 28

flriðsem eg útskrilaðist úr
menntaskóla varð ég skotin í
skolafelaga mínum og við fór-
um að vera saman. Fljotlega
varð ég vör við það að síminn
heima hjá honum hringdi
hvenær sem var sólarhringsins
og hann varð alltaf jafn miður
sín hegar hetta gerðist. Ég
spurði hann oft hvað að væri
en hann vildi lítið segja mér.
Dag nokkurn var ég ein heima
hjá mér og síminn hringdi. Ég
lyfti upp tólinu og sagði glað-
lega; „Góðan daginn hetta er
Dísa.“ Andstyggileg hás rödd
hvæsti á mig: „Hóra“. Mér brá
heiftalega en ég spurði strax
hver betta væri. Eina svarið
sem ég fékk var hlátur eða
ekki beinlínis hlátur heldur lágt
óhugnanlegt fliss. Mér rann
kalt vatn milli skinns og hör-
unds og ég henti símtólinu á
tækið aftur.
Allan þennan
eftirmiðdag
hringdi síminn
aftur og aftur.
í hvert sinn
sem ég lyfti tólinu heyrðist
sama andstyggilega röddin. Ég
var kölluð öllum illum nöfnum
og sökuð um að hafa stolið
manninum sem stelpan sem átti
röddina elskaði. Pegar mamma
kom loks heim var ég orðin svo
hrædd að ég þorði ekki fyrir
mitt litla líf að svara símanum.
Ég gat varla sagt henni hvað
hafði gengið á því ég grét
svo mikið. Mamma
hringdi strax á lögreglu
og okkur var ráðlagt að
biðja landsímann að
rekja símtalið. Við gerðum und-
ireins ráðstafanir til þess en
þegar ég sagði kærasta mínum
frá þessu um kvöldið varð hann
hnugginn í bragði.
Hann sagði það óþarfi að rekja
símtölin hann vissi vel hver væri
að hringja. Þegar hann var
fimmtán ára gamall hafði hann
um tíma verið með bekkjarsyst-
ur sinni. Hún var ósköp feimin
og hlédræg og honum þótti
mjög vænt um hana. Þau höfðu
ekki verið saman lengi þegar
hann fór að taka eftir því að
hún var ekki eins og fólk er
flest. Það greip hana einhvers
konar þráhyggja gagnvart ýms-
um hlutum, meðal annars borð-
aði hún hamborgara látlaust í
öll mál í þrjár vikur af því þeir
voru svo góðir, eins keypti hún
gjarnan geisladiska og hlustaði
á sama lagið aftur og aftur en
aðeins þetta eina lag mátti
spila. Hann hafði þurft að horfa
á þessa vinkonu sína verða
veikari og veikari og að lokum
lagðist hún inn á geðsjúkrahús.
Hann sagði henni aldrei bein-
línis upp heldur hætti einfald-
lega að hafa samband við hana.
Foreldrarnir vildu
ekkert gera
Hugsanlega má segja að það
hafi ekki verið mjög göfug-
mannlegt eða lýst miklu hug-
Andstyggileg
liás rödd
huæsti á
mig: „Hóra“.
rekki en þessi
kærasti minn var
mjög ungur og
var í raun feginn
að vera laus und-
an sambandi sem íþyngdi hon-
um orðið meira en lítið. Börn
og unglingar skirrast oft við að
taka ábyrgð en sú staðreynd að
hann hafði aldrei slitið sam-
bandi þeirra með beinum orð-
um var stúlkunni tilefni til að
trúa að það stæði enn. Árum
saman hafði hún hringt í hann á
nóttu sem degi ef hún var ekki
inni á sjúkrahúsi og ef hann
sýndi einhverjum stúlkum
áhuga fengu þær sömu með-
ferð.
Oft elti hún hann dögum saman
og birtist hvar sem hann var á
ferð opinberlega, inni á kaffi-
húsum, í bíó eða á skemmti-
stað. Hún reyndi stundum að
nálgast hann og oftast á þann
hátt að hún lét sem hún rækist á
hann fyrir algjöra tilviljun, oftar
sat hún þó einhvers staðar
álengdar og þrástarði á hann án
þess að segja
orð. Ef hann
stóð upp og
reyndi að
nálgast hana
forðaði hún
sér í felur og
birtist svo aft-
ur litlu seinna.
Hann var að
vonum óskaplega þreyttur á
þessum ofsóknum og hafði
margrætt þetta við foreldra
hennar.
Sömuleiðis uar mér
tilkynnt að dæi
barnið mitt uærí
bað ekki meira en
ég ætti skilið fyrir
að suipta bréfrítara
lífshamingjunni.
Þau lofuðu í hvert sinn að tala
við dóttur sína og sjá til þess að
hún léti að minnsta kosti sím-
ann í friði. Hugsanlega hafa þau
eitthvað reynt en dóttirin sá
alltaf við þeim því ofsóknunum
létti ekki hið minnsta þrátt fyrir
þetta. Kærastinn minn sagðist
einnig hafa það á tilfinningunni
að foreldrunum þætti þau nóg
óþægindi hafa af þessari dóttur
sinni og það færi einfaldlega í
taugarnar á þeim að hann væri
að kvarta. Hún væri frjáls ferða
sinna eins og aðrir og hann væri
að gera úlfalda úr mýflugu með
því að gera eitthvert mál út úr
því þótt þau hittust af og til.
Pabbi hans hafði haft samband
við lögfræðing og það eina sem
þau gátu gert var að kæra hana
fyrir símaónæði. í hegningar-
lögunum var ákvæði um nálg-
unarbann en það er sjaldan
hægt að beita því vegna þess að
sýna þarf fram á að ein mann-
eskja sé raunverulega að elta og
ofsækja hina. Sömuleiðis fannst
kærasta mínum
fulllangt gengið að
draga geðsjúka
stúlku í gegnum
réttarkerfið og
vildi í lengstu lög
reyna að leysa
málið á annan veg.
Oft liðu líka mán-
uðir sem sæmileg-
ur friður ríkti því þá var hún
annað hvort á spítala eða það
góð að hún þráhyggjan lét hana
28 Vikan