Vikan - 15.08.2000, Síða 12

finnst við vera velkomin hér og
það er ekki svo erfitt að kynn-
ast íslendingum. En tungumál-
ið er erfitt og hamlar oft nán-
ari kynnum og samræðum,"
segir Anton. Irena tekur undir
þetta og segist vanta vini eða
vinkonur hér í borginni en á
Höfn hafi verið auðveldara að
kynnast fólki. „Við vildum samt
flytja í bæinn því við erum bæði
úr stærri bæjum og vön lífinu
þar. Það spilaði einnig inn í að
stelpurnar voru að komast á
framhaldsskólaaldur og að hér
eru fleiri tækifæri fyrir börnin."
segir hún.
„íslendingar eru mjög hjálp-
samir og Hornfirðingar reynd-
ust okkur afskaplega vel. Bald-
ur Þorsteinsson læknir á Horna-
firði og Sigurður B. Eyvindsson
tannlæknir skildu mjög vel hvað
við vorum að ganga í gegnum
eftir hörmungarnar í Júgóslavíu
og voru alveg frábærir. Þeir eru
miklir mannvinir báðir tveir og
góðir hlustendur," segir Irena
brosandi.
„Sigurður hugsaði strax til
okkar þegar jarðskjálftarnir
urðu í júní. Hann hringdi og-
sagði mér að vera ekki hrædd.
Það væri ekki komið stríð, þetta
væru bara jarðskjálftar og þeir
væru langt frá Reykjavík. Mér
þótti afskaplega vænt um þenn-
an hlýja hug sem þeir sýndu
okkur.“
Ekki aftur til Júgóslauíu
Viktor litli hefur setið róleg-
ur í fanginu á pabba sínum en
vill nú leggja eitthvað til mál-
anna og foreldrar hans hlæja
bæði. „Hann er yndislegur og
hefur gert svo mikið fyrir okk-
ur. Nafnið hans er táknrænt en
það þýðir sigur. Hann hefur gef-
ið okkur öllum lífsvilja, mér,
systrum sínum og ömmu,“ seg-
ir Irena. „Það hefur aftur til-
gang að vakna á morgnana.
Hann gaf okkur von um nýtt og
betra líf“
Þau Anton gengu í hjóna-
band í lútherskri kirkju, Frí-
kirkjunni í Reykjavík, 5. maí
síðastliðinn. Þau eru þó ekki
lútherstrúar því Irena er grísk-
kaþólsk og Anton rómversk-
kaþólskur. Þau segja bæði að
trúin skipti ekki máli. „Það er
bara til einn guð,“ segir Anton
brosandi," og við trúum bæði á
hann og það er það sem skiptir
máli.“ Hann segir ennfremur að
þegar ástin er annars vegar
skipti engu máli af hvaða þjóð-
erni fólk sé, en Irena er Serbi og
Anton Króati. „Við lítum á
okkur sem Júgóslava, það er
landið sem við ólumst upp í,“
segir Irena.
Þau segjast ekki ætla að snúa
aftur til Júgóslavíu þó það sé
mögulegt núna. „Ástandið í
Júgóslavíu er enn mjög erfitt,
það er erfitt að fá vinnu og þar
eru tækifærin ekki eins mikil
fyrir börnin okkar og á íslandi.
Við munum því aðeins fara til
Júgóslavíu í sumarfrí," segir
Anton ákveðinn en hann ætlar
að sækja um íslenskan ríkis-
borgararétt um leið og það er
hægt. Hann vinnur nú í bygg-
ingarvinnu en Irena er eins og
áður sagði dagmóðir. „Krakk-
arnir mínir, eins og ég kalla þau,
eru alveg yndisleg. Það er gam-
an að segja frá því að þau eru
af ýmsu bergi brotin, íslensku,
frönsku, afrísku og júgóslav-
nesku. Þetta er því mjög alþjóð-
legt segir Irena og hlær. „Eg
tala júgóslavnesku við Viktor
minn en íslensku við hin börn-
in.“ Irena hefur náð þokkaleg-
um tökum á íslenskunni. Hún
segist þó tala réttast á morgn-
ana þegar hún er óþreytt en á
kvöldin eigi hún erfiðara með
íslenskuna.
Irena og Anton eru bæði list-
unnendur og finnst gaman að
fara á listsýningar, í leikhús og
á óperur. Helsta áhugamál Ant-
ons er tónlistin. „Eg spila bæði
á harmoníku, gítar og hljóm-
borð og ég syng.“ Anton segist
hafa spilað nokkrum sinnum á
pöbbum hér á landi og þá
þekkt erlend dægurlög en hon-
um hafi fundist gaman af því
þegar fólk bað hann um að
syngja eitthvað á júgóslav-
nesku. Anton segir að Irena og
börnin séu helstu aðdáendur
sínir. „Oft á nóttunni þegar
Irena málar þá spila ég fyrir
hana ástarsöngva á gítarinn."
Irena brosir ástúðlega til Ant-
ons, tekur í hönd hans og segir
að hann gefi sér innblástur. Það
er morgunljóst að þau eru mjög
ástfangin og sækja styrk og
stuðning til hvort annars. Von-
andi ber lífið hér á landi allt það
besta í skauti sér fyrir þau og
fjölskyldu þeirra.
12
Vikan