Menntamál - 01.09.1941, Síða 5

MENNTAMÁL
51
fallega lagi. Og ég held, að stefin séu íslenzk. Lagið hefir
a. m. k. sungizt inn að hjartarótum okkar íslendinga.
Nú skulum við athuga fleiri af einsöngslögum þessa höf-
undar.
„Dalvísur“. Þetta yndislega kvæði Jónasar Hallgrimsson-
ar á sannarlega lítið skylt við rímurnar. En dettur nokkr-
um lifandi manni í hug að segja, að það sé óþjóðlegt og
ekki íslenzkt? Nei. Við þekkjum þetta öll: Fífilbrekkur,
berjalautir, fífusund, fossar, gil, hnjúkafjöll, bunulækir —
-----Og hugsið yður nú, hve lagið nær vel anda kvæðis-
ins. Það hlýtur að vera íslenzkt. Enda kvað höfundi þess
þykja einna vænzt um það af öllum sínum lögum.
„Kirkjuhvoll". Það „er eins og fagurt blóm, sprottið
upp úr íslenzkum jarðvegi", sagði Páll ísólfsson einu sinni
i útvarpið. Og svo bætti hann við, að það gæti verið gamalt
íslenzkt þjóðlag. Og hvað þurfum við þá frekar vitnanna
við? Þetta lag á líka óskiptum vinsældum að fagna, enda
þótt við öflugan keppinaut sé að etja, þar sem er hið
ágæta lag Bjarna Þorsteinssonar.
Vel tekst höfundi að lýsa sæförunum — víkingunum —
í hinu fagra lagi „Söngur víkinganna."
„Ingjaldur í skinnfeldi." Það er eins og Sigfús Einars-
son sagði, „allforneskjulegt lag, gert upp úr einu stefi.“
Nú skulum við athuga nokkur af kórlögum Á. Th. Fyrst
lagið „ísland“ við vísur tónskáldsins sjálfs. Það ómar af
ættjarðarást og það er í þvi norrænn kraftur, samfara
léttleikanum.
Það eru svipaðar tilfinningar, sem birtast í laginu „Þú
stóðst á tindi Heklu hám“. Hlustum á hina glitrandi feg-
urð þess. Okkur fer að finnast við standa á Heklutindi
hám, og horfa yfir landið fríð.a.
„Á Sprengisandi." Hér yrkir höf. upp gamlan húsgang,
og er það vandasamt verk, en vel hefir það tekizt og ættu
kórar vorir aö gefa þessu lagi meiri gaum en þeir hafa
gert hingað til. Þetta kvæði hefir annars orðið fleiri tón-
4*