Menntamál - 01.08.1957, Blaðsíða 41

MENNTAMÁL
135
hænast að og fá traust á, — og hann þarf ennfremur ao
vita skil á sinni eigin bernsku og hafa fengið lagfærðar
þær misfellur, sem orðið hafa.
I nóvember, s. 1. var mér falin lækning á 7 ára telpu.
Hún fékk martröð að heita má á hverri nóttu og gekk í
svefni. í fyrsta skipti, sem hún kom inn til mín, var hún
ekki fáanleg til að segja eitt einasta orð, en faldi sig úti
í horni og hafði fingurinn í munninum. Ég lét sem ég tæki
ekki eftir þessu, en gekk að leikfangaskápnum og tók að
leika mér að brúðum. Eftir nokkra stund færði hún sig
nær og fór að horfa á mig. Um það bil er tímanum lauk,
hafði ég fengið hana til að taka eina brúðuna og klæða
hana í fötin. Á svipaðan hátt liðu allmargir tímar. Loks
kom þó að því, að ég gat dregið mig út úr leiknum og lát-
ið hana leika sér eina, en lengi vel var kjarkur hennar
ekki meiri en svo, að ef ég horfði á hana, hætti hún að leika
sér. Ég minntist annað veifið á það við hana, hvers vegna
hún kæmi hingað til að leika sér, til manns, sem hún þekkti
ekki. Ég lét í það skína, að henni liði ekki vel og hún hugs-
aði oft ýmislegt, sem hún gæti ekki sagt frá í orðum, en
leikur hennar sýndi mér, um hvað hún væri að hugsa.
Og því til sönnunar, að ég skildi hana, túlkaði ég stund-
um leik hennar. Fyrst var hún mjög hikandi, efaðist sýni-
lega um, að það, sem ég segði, væri rétt og var í miklum
vafa um, hvort hún ætti að trúa mér fyrir leyndarmálum
sínum. En að lokum bar þó löngunin sigur úr býtum, og
hún tók að leika sér hiklaust. Hún sullaði heilmikið með
vatni, og ég gætti þess vandlega, að vanda ekki um við
hana, þó að oft yrði mjög sóðalegt inni hjá okkur, því að
niér skildist, að tilgangurinn með sullinu væri meðal ann-
ars sá, að prófa hvort það væri rétt, sem ég segði, að ég
væri öðru vísi en aðrir fullorðnir og gæfi henni leyfi til
að gera (og hugsa) það, sem aðrir bönnuðu stranglega.
Hún málaði mikið með vatnslitum (t. d. kassa með eitruð-
um ávöxtum) og mótaði ýmsar furðufígúrur í leir. í