Menntamál - 01.08.1957, Blaðsíða 68
162
MENNTAMÁL
Stundaskrá og þreyta.
Tímastíll í Kennaraskólanum.
Eftirfarandi ritgerð veitir ekki skýr svör við þeirri spurningu,
hvernig semja skuli stundaskrá, svo að þreyta verði sem minnst. En
þessi greindi nemandi minnir á ýmis atriði, sem kennurum liættir
til að gleyma, en aldrei er vítalaust að gleyma. — Ritstj.
Þegar ég var 10 ára gömul, fór ég í heimavistarskóla.
Þar var ég í fjóra vetur, 2þó—31/2 mánuð hvern vetur.
Eftir að hafa lokið þar námi fór ég í 2. bekk unglinga í
gagnfræðaskóla. Ég fann, að ég var skemmra á veg kom-
in í ýmsum greinum en nýju bekkjarsystkinin mín, en ég
hafði eitt fram yfir þau. Hjá mér var ekkert það til, sem
kallast námsleiði. Barnaskólinn er eini skólinn, sem ég
hef saknað. Ekki er það vegna þess, að frjálsræði væri þar
meira en annars staðar, því að nóg var um aga og skóla-
reglur. Hitt reið áreiðanlega baggamuninn, að deginum
var nákvæmlega skipt milli starfs og hvíldar. Við fengum
því aldrei þá tilfinningu, að verkefni okkar væru svo mik-
il, að við sæjum ekki fram úr þeim. Fyrir hádegi starf-
aði kennarinn með okkur og einnig í tvo tíma eftir mat,
en um miðjan dag fengum við langa útivist. Eftir hana
lásum við öll saman fyrir næsta dag. Við sátum þá við
stórt borð framan við kennarastofuna og lásum upphátt
til skiptis. Eitt okkar hafði klukku og tók lestrartíma hvers
og eins. Kennarinn heyrði til okkar, og hjá honum feng-
um við hjálp eftir þörfum. Fyrir kvöldmat var öllum
lestri lokið. Sum kvöld vorum við alveg frjáls, en önnur
voru notuð til handavinnu og upplestrar. Það fylgdist allt-
af að hjá okkur. Mér er það vel ljóst, að þeir unglingar,
sem koma úr þessum skóla og eiga ekki kost á að læra
meira, eru til baga skammt komnir í sumum greinum.
Þar held ég, að um sé að kenna of stuttum námstíma, en
ekki því, að of lítið sé kennt hvern dag.
Þegar ég ber þetta saman við nám mitt í gagnfræða-