Vorið - 01.03.1953, Qupperneq 21

V O R I Ð
17
FRAMHALDSSAGAN:
María annast heimilisstörfin
eftir
TROLLI NEUTZSKY WULFF
EIRÍKUR SIGURÐSSON íslenzkaði
(Framhald).
Nokkru fyrir hádegi kom Hoff-
mann læknir. Berta lá og' las í bók.
Hún hugsaði til félaga sinna, sem
strituðu nú í skólanum. Þau áttu að
hafa reikning hjá Lillilund,
kennslukonu, og það var afskaplega
leiðinlegt, því að hún var svo
ströng, og stundum sló hún á fingur
þeirra með reglustikunni.
Læknirinn þekkti börnin allt frá
fæðingu. Hann vissi því um galla
þeirra og tiltektir. Hann var góð-
lyndur, aldraður rnaður. Bak við
segja eða gjöra eitthvað ljótt, livísl-
ar Guð að okkur og varar okkur
við. Við eigum að gæta þess, að
hlusta vel eftir rödd Guðs.“
,,Er það rödd Guðs, sem segir:
„Þú átt ekki að gjöra þetta, og þú
átt ekki segja þetta,“ þegar við ætl-
um að gjöra eða segja eitthvað ljótt
og heimskulegt?“
„Já, það er alveg rétt,“ sagði
mamma, „sumir kalla þetta sam-
vizkuna, en það er bara annað nafn
á rödd guðs.“
J. J. þýddi úr norsku.
gleraugun leiftruðu augu hans, og
jrað benti á, að hann kynni að rneta
gamansemi. Börnin voru hvort
tveggja í senn smeyk við hann, en
Jrótti Jró vænt um hann. En þau
vissu, að ekki var auðvelt að leika
á hann.
Hann rannsakaði Bertu nákvæm-
lega, en hún bar sig mjög illa.
„Bara að það sé ekki brotið,“ sagði
hún áhyggjufull. Þegar læknirinn
Jrreifaði á öklanum, gaf hún frá sér
hljóð. En hann fann hvorki brot
eða snúning. Aðeins gat verið um
að ræða lítilsháttar sársauka í
vöðvanum.
En Berta skyldi fá að liggja!
„Þetta lítur ekki vel út,“ sagði hann
og hristi höfuðið. Berta horfði
undrandi á hann. „Þú verður að
liggja í rúminu að minnsta kosti í
tvo daga. Þú mátt alls ekki fara á
fætur, þó að sársaukinn minnki.
Það er vissara að binda vel um ökl
ann.“
„Það — Jrað — er þó ekki hættu-
legt?“ hvíslaði Berta dauðhrædd,
„ég lrélt ekki að. . . .“ Hún hafði
næstum sagt, að hún fyndi varla
neitt til, en svo áttaði hún sig.